Hindi Tugma

Kabanata 38

Jk's POV

Pagkarating ko sa bahay nila Jm ay dumiretso na agad ako sa kwarto niya. His still in bed look so sick and pale, his still crying. Lumapit ako sa kanya at niyakap siya, I feel so bad for him of all people bakit siya pa! Sana ako na lang mas kakayanin ko pang ako yong mahirapan wag lang siya.

" I'm sorry baby! I didn't mean to say those words to you! Natakot lang talaga ako!" He said and cry even more

" Shh! It's ok I understand, wag ka ng umiyak! Everything will be fine, I promise you'll be fine!"

" Pano kung hindi, pano kung tuloyan na akong pahirapan ng sakit ko? I don't want to drag you on burned because of my sickness! Hindi ko kakayanin pag pati ikaw nahira-"

" No! We'll going to face it together! Hindi kita iiwan naiintindihan mo yon! Ilalaban kita hanggang sa huling paghinga ko, hindi kita susukoan tandaan mo yan! Hinding hindi magiging dahilan yang sakit mo para sukoan Kita!"

" Jk mahihirapan ka lang, tyaka kakaumpisa pa lang naman natin! Malay mo makahanap ka pa ng mas hihigit sakin!"

" Cut it out Jm! Wala ng hihigit sayo, wala ng makakapasok sa buhay ko bukod sayo! You'll be my last even in my second life I will always choose to love you kahit sabihin pa nilang mali at hindi kaylan man magiging tama ilalaban at ilalaban kita Mahal ko!"

Pagkasabi ko non ay tuloyan ng bumuhos ang mga luha ko. Unti unti may mga ala alang pilit pumapasok sa isip ko. Kay bilis ng tibok ng puso ko, singbilis ng pagbigat ng damdamin na bumabalot dito. Napahawak ako sa ulo ko dahil sa pagsakit nito.

" Ahh! Ang sakit!" Sigaw ko at tuloyang nahulog sa pagkakaupo sa kama ni Jm.

" Mahal bakit? Mahal?" Tawag ni Jm sakin ngunit hindi ko siya masagot dahil sa sobrang pananakit ng aking ulo.

Napasigaw pa akong Lalo dahil sa sakit, narinig ko pang tinawag ako ni Jm at ang pagbukas ng pinto ng kwarto bago ako tuloyang nawalan ng malay.

Jm's POV

Pinilit kong tumayo at lumapit kay Jk na nawalan ng malay. Pumasok din sila Lola sa kwarto marahil narinig nila ang pagsigaw niya.

" Mahal wake up! Jk!"

" Anong nangyare?" Nika

" Bigla na Lang siyang sumigaw and he holds his head, masakit daw! Tulongan niyo ko ihiga siya sa kama ate!"

" Kami na mahihirapan ka lang Jm! Ano bang nangyare sa kapatid kong to!" Andrea

" Lola paki alalayan naman si Jm!" Nika

" No kaya ko ate, si Jk iniisip ko bakit bigla siyang nawalan ng malay! Maayos naman kaming nag uusap eh!" I said worriedly

" Wala ba siyang sinabi before he collapse?" Andrea

" Wala ate Andrea basta masakit daw yong ulo niya!" I said and lumapit na ko sa kama nong maihiga nila si Jk.

" Magdahan dahan ka Jm! Ano bang nangyayare sa inyong mga bata kayo?" Lola

" Should we call the doctor again? Andrea tawagan mo na din kaya si tita!"

" No Nika, let's observe him muna! Baka dahil lang sa kakaiyak niya kaya sumakit ang ulo niya! Hayaan na lang muna siguro natin silang magpahinga!"

" Tama si Andrea Nika baka nga lang nasobrahan kakaiyak ang batang yan! At ikaw Jm magpahinga ka na rin!"

" I'm worried to him, sigurado ba kayo na hindi niya kaylangan ng doctor?"

" Magpahinga ka na Jm ok lang siya, magtiwala ka sakin may naalala lang yan kaya sumakit ang ulo niya! Na sanay maalala mo na rin bago pa ulit mahuli ang lahat!" Andrea.

" Maalala ang ano, ate bakit ba ang weird niyo ngayon? Hindi ko na kayo maintindihan!"

" Magpahinga ka na maiintindihan mo din pag naalala mo na! Jm pilitin mong maalala ang nakaraan, at ipilit niyong maging masaya ulit gaya noon!  Wag niyo na sanang hayaang hadlangan pa kayo ng panahon!" Nika

" Oh Siya magpahinga ka na Jm! Nika at Andrea hali na kayo at ng makapagpahinga sila?"

Lumabas na sila ng kwarto habang ako ay pilit paring iniisip ang mga sinabi nila! Anong nakaraan ang dapat kong maalala? Ano bang ibig nilang sabihin?