ABİLERİM VAR!

Bölüm 1

Yazım ve mantık hataları için şimdiden kusura bakmayın

Ada Yaşar (Kirman)' dan

Sabah alarmın sesine uyanıp hemen kalktım hazırlanıp mutfağa gittim ve kahvaltı hazırlamaya başladım. İşimi bitirip evdekiler uyanmadan kahvaltımı yapıp çıkacağım sırada arkamdan babamın sesini duydum 
"Kahvaltı hazırmı?" " Evet haz..." sözümü bitirmeden babamın telefonu çaldı. Ben gitmeye yeltendiğim sırada babam eliyle gitme işareti yaptı ve ben beklemeye başladım.
"Evet benim "
"Evet "
" Nasıl olur ?Tamam geliyoruz."

"Hemen git anneni ve abinin uyandır hastaneye gidiyoruz  " Daha ne olduğunu anlamadan hemen gidip annemi ve abimi uyandırdım hepimiz babamın yanına toplandığımızda abim söze girdi "Ne oldu baba ne hastanesi " Babam biraz düşündükten sonra cevap verdi " Cevherin Ada'ya doğum yaptığı gün bir kişi daha doğum yapmış ve o gün doğan iki çocuk karışmış olabilir "
Babamın söyledikleriyle donmuştum tek ben değil annem ve abimde donmuştu babam tekrar konuştu " o gün doğum yapan diğer kadının kocası aradı biraz önce DNA testi için bizi **** hastanesinde bekliyorlar. "

Ne yani bugüne kadar yaşadığım herşey yalan mıydı bu insanlar benim öz ailem değil miydi ben düşüncelere dalmışken abimin bana seslenmesiyle irkildim "Ada hadi abiciğim gidiyoruz" Çağrı abim bu evde bana iyi davranan tek insandı onu gerçekten çok seviyordum.

***

Hastaneye geldiğimizde bizi bir odaya  yönlendirdiler. Odaya girdiğimde gördüklerimle şok oldum. İçeride bana benzeyen bir adam vardı bu benzerlik herşeyi açılıyordu o adam benim babamdı. Adamın yanında bir kadın vardı. O kadın da annem olmalıydı.

Bizim içeri girmemizle genç doktor ayağa kalktı ve başıyla babamı selamladı "Buyrun şöyle oturun Hakan bey. Ben Osman. "dedi ve babama bakarak devam etti "17 yıl önce Eşiniz bu hastanede doğum yapmış. Ve bir hemşiremizin dikkatsizliği yüzünden o gün doğan iki bebek karışmış. Karışan bebekler sizin ve Cihangir beyin kızı. Şimdi izninizle size ve kızınıza DNA testi yapacağız.

***

Benden, babamdan Cihangir beyden ve karışan diğer kızdan kan alındı. Babam " Sonuçlar ne zaman çıkar " diye sorunca bütün gözler Osman beye kaydı "Bir saat içinde çıkar. " Deyince annem " bir saat mi? bir saat çok kısa bir sure değil mi ? " diye sorunca Osman bey  "Cihangir bey benden testlerin erken çıkmasını rica etti bende sizin testlerinizin sırasını öne aldım." deyince Annem onaylarcasına kafasını salladı.

***

Aklım hala olanları almıyor. 17 yıldır psikolojik ve fiziksel şiddet gördüğüm insanların öz ailem olmadığını ve bunca acıyı boş yere çektiğimi  öğrendim ama ben hala bu olanları sanki film izler gibi dışarıdan izliyorum

Gerçek ailemle beni büyüten ailem şu an birşeyler konuşuyor ama ben hiçbirini duymuyorum kulağımda o ses yankılanıyor "Bebekleriniz karışmış " gözlerim doluyor ağlamamak için kendimi zor tutuyordum daha fazla kendimi tutamayacağımdan hastanenin bahçesine attım kendimi. Çıkmadan önce o kızın "ben gerçek ailemi istiyorum" demesini ve  o pislik herifin "bence herkes kendi kızını alsın " dediğini duydum

Bu kadar kolay mıydı seni büyüten aileden ayrılmak? Bana yaşattıklarından sonra bana bile zor geliyordu onlardan ayrılmak sonuçta ailem diye seviyorum onları.

Göz yaşlarım tek tek elime akarken yapabileceğim hiçbir şey yoktu 

Şimdiden beni istemiyorlardı. Gerçek kızlarını sahiplenmişlerdi. Tamam yanında istersin. Tanışmak istersin. Sonuçta gerçek kızın ama bu kadar çabuk mu?

Kolay mı 17 yılı silip atmak.

Şaka gibi, sürekli sıkıcı bir hayatım  olduğundan yakınırdım. O yakındıgım günlerin Allah belasını versin.
Kendi kendime gülmeye başladım. Sinirlerim bozulmuştu. Artık ne düşüneceğimi bilmiyorum.

"Oturabilir miyim?" Seslenen kişiye baktığımda biyolojik yani gerçek babam olduğunu gördüm. Hızla göz yaşlarımı sildim. Oturması için kafamı salladım. Yavaşça yanıma oturdu.

" Tanışalım mı ?" diye sordu yumuşak bir ses tonuyla. Bana aşırı derecede benziyordu. Kumral saçlara,koyu kahverengi gözlere ve benim gibi beyaz bir tene sahipti.

Kafamı salladım yavaşça "Ben Cihangir Kirman" dedi gülümseyerek. "Ada" diyebildim sadece.

Ne diyeceğim ki daha doğru düzgün bir soyadım bile yok...

"Biliyorum bunların hepsi sana çok ağır geliyor Ada emin ol hepsini beraber atlatacağız. Belki bizi istemezsin, istemezsende anlarım seni ama bize bir şans vermeni istiyorum. Sen bizim kızımızsın izin ver yardımcı olalım. Beraber atlatalım bu süreci. "Dedi sakince.

Gözümden bir damla yaş düşdüğünde hemen sildim. Bugün yeterince ağlamış ve kotamı doldurmuştum.

Yanımda oturan gerçek babama baktım " Şimdi o kız onlarla gitti, bende sizinle mi gelmek zorundayım?"
"O olmak istediği yerde ve ona göre seçim yaptı. Peki sen bizimle misin?"

"17 yıl boyunca büyüttüğünüz kızınız onlarla gitmek istiyor hiç üzülmüyor musunuz?" burukça gülümsedi "bunları şimdi konuşmasak olurmu kızım?"

Kızım...

Bana kızım dedi. Bir garip hissettim. Yani  başka birinden duymak garip hissettirdi.

Derin bir nefes aldım. Ne yapacaktım şimdi? öylece ortada kalmıştım.

"Ada..."

Ben düşüncelere dalmışken abimin sesini duymamla ayağı fırladım ve hemen ona sarıldım. Abimden nasıl ayrılacaktım ki ben şimdi?

Titreyen sesimle "Abi ben ne yapacağım şimdi " dedim başımı öpüp cevap verdi "Onlarla git abiciğim. Onlar senin gerçek ailen. Onlara bir şekilde ısınıp alışman gerekiyor. Sakın seni istemediğimi sanma benden kurtulamayacaksın?"

"Çağrı hadi gidiyoruz " o pislik herifin sesini duymamla abimden ayrıldım. Kendi kızını ve karısını almış arabada abimi bekliyorlardı. "Seni aradığımda açıyorsun.  Kendine dikkat ediyorsun. Ne olursa olsun ,saat kaç olursa olsun beni arıyorsun tamam mı? "
Ağlamaklı bir sesle cevap verdim. "Tamam" dediğimde beni tekrar öptü sıkıca sarıldı ve gitti

Gitti...

Şu an kendimi birinci sınıfin ilk günü annemin beni okula bırakıp arkasına bile bakmadan gittiği gün gibi hissediyorum. Orada herkesin ailesi yanındayken benim ailem yanımda olmadığı için  tek başıma oturmuş ağlıyodum.

Arkamı döndüğümde biyolojik annemi gördüm kestane rengi saçları ve mavi gözleriyle bana bakıyordu.
" Merhaba ben Banu Kirman " dedi kadın sevgi dolu sesiyle "Ada" dedim yine sadece

"Eve gidelim mi" diye sordu Cihangir bey, yavaşça kafamı salladım. Cihangir bey elini belime koydu ve beni arabaya doğru ilerletti.

***

Yaklaşık 25 dakika sonra kocaman ve etrafında bolca ağaç bulunan bir  villaya geldik. Gerçek ailem burda mı yaşıyorlar. Ben daha şaşkınlığımı Üstümden atamamışken Cihangir bey "hadi kızım gel eve girelim kardeşinle tanış"

Kardeş...

Bir de kardeşim mi vardı...

Bölüm Sonu...