Cikgu Habsah salah seorang guru lepasan maktab berusia 32 tahun telah ditempatkan di salah sebuah sekolah rendah di Hulu Perak. Beliau yang bersaiz badan biasa / sederhana dan suka berbaju kurung bila ke sekolah menampakkan keanggunan yang dimilikinya. Kurung yang dipakainya selalu menampakkan lurah antara kedua buah dadanya yang bersaiz lebih kurang 36c.
Lurah yang putih melepak itu selalu kelihatan begitu dalam bila beliau mengangkat barang dari lacinya, iaitu ketika beliau sedang berbongkok. Kain selendang yang dipakainya pula tidaklah terlalu labuh sehingga kadang-kadang, lurah dadanya itu terdedah kepada pandangan guru-guru lain di sekolahnya.
Kainnya pula selalu berbelah di bahagian belakang sehingga menampakkan pangkal pehanya yang putih melepak, gebu tanpa sebarang tanda parut pun. Tapi, Habsah sungguh bernasib baik kerana beliau ditempatkan di sekolah yang kebanyakannya guru perempaun. Kalau ada yang lelaki pun, ustaz dan guru-guru yang sudah berumur. Mereka bersikap biasa dan saling hormat menghormati.
Habsah sudah berumah tangga kira-kira 5 tahun yang lalu dan telah dikurniakan seorang anak yang kini berusia 2 tahun. Anaknya tunggalnya itu sekarang tinggal bersama neneknya di kampung kerana neneknya begitu teringin untuk menjaganya. Sementara suami Cikgu Habsah pula sedang mengikuti kursus Pengurusan yang dianjurkan oleh syarikatnya di Kuantan, Pahang. Oleh itu, Habsah terpaksa tinggal keseorangan di rumahnya.
Pada suatu hari, Hari Sabtu setelah pulang dari sekolah kerana menghadiri mesyuarat perancangan sekolah, Cikgu Habsah terasa badannya begitu lemah sekali. Beliau memandu kereta Iswaranya dengan perlahan dan dia terasa semacam kurang bermaya. Beliau teringat kepada seorang bomoh yang agak pakar dalam merawat penyakit sebegini melalui cerita-cerita gurunya di sekolah. Rumah bomoh itu terletak di penghujung kampung dan tidak jauh dari sebatang sungai di situ. Beliau telah menghubungi suaminya untuk meminta izin ke rumah bomoh tersebut, tetapi pada masa itu, suaminya mematikan h-set dan beliau terpaksa membuat keputusan sendiri.
Beliau terus menghalakan keretanya ke rumah bomoh tersebut. Setibanya di rumah tersebut, suasana di sekeliling rumah itu agak sunyi, hanya kedengaran bunyi desiran angin dan daun-daun kelapa yang bergesel antara satu sama lain. Cikgu Habsah turun dari keretanya dan mengunci semua pintu kereta dengan menggunakan alarm remote. Dengan kebaya sendat yang biasa di pakainya ke sekolah, beliau menuju ke pintu hadapan rumah Pak Samad.
“Assalamu’alaikum pak cik Samad! Assalamu’alaikum…”.
“Wa’alaikumussalam… siapa tuu…”. Sahut bomoh Pak Samad.
“Saya Pak Cik…”jawab Cikgu Habsah.
Mana Mak Long Siah… pakcik.” tanya Cikgu Habsah lagi.
“Oooo… mak long engkau pergi ke Ipoh, anaknya datang ambil semalam kerana ada kenduri. Pak Cik tak boleh tinggal rumah, sebab petang nanti ada orang nak datang berubat. Apa hal cikgu niii… nak jumpa Mak Long? Oh.. yaa… kalau ye pun naiklah dulu.” Pelawa Pak Cik Samad yang dah berusia lebih kurang 52 tahun, tapi berbadan gempal. Walaupun kulitnya agak berkedut tetapi tenaganya masih untuk melakukan kerja-kerja berat.
“Saya Cikgu Habsah.. mengajar di depan tuu haaa, tapi hari niii saya ras lemah sangat badan saya nii Pak Cik, nak kata saya kurang makan, saya dah makan pun tadi… air pun saya dah minum.” Cikgu Habsah menceritakan masalahnya kepada Bomoh Samad.
“Cikgu ada buat kerja-kerja berat ke tadi sebelum datang ke sini?” tanya Bomoh Samad.
“Takdelah pak cik… saya cuma angkat buku aje dalam 40 buah, itu pun bukannya berat sangat.” jawab Cikgu Habsah.
“Habis tu, cikgu nak pak cik buat macamana?” tanya bomoh Samad lagi.
“Saya dengar Pak Cik pandai mengubat penyakit lemah-lemah badan… kan? betul kee….?”Cikgu Habsah cuba mendapat kepastian.
