SENDEN SONRA

Gerçek ve Acı

Fark ettim de yalnızlık beni giderek içine çekiyordu. Hapsolduğum sonu olmayan bu karanlığın içerisinde adeta sürüklenerek iç dünyama çekiliyordum. O artık yanımda olmayacaktı. Onunla olan anılarımı hatırlayarak yalnızlığa bürünüyordum...

İç dünyamla boğuşurken sıcak bir şeyin tenimin altında kayarak yere doğru süzüldüğünü hissettim. Hafif bir ürpertiyle karanlığa yaptığım yolculuktan gerçek hayata dönmüştüm. Gerçek ve acı olan...

Fıskiyeyi yüzüme doğru çevirdiğimde sıcak su tenime değdikçe kasılan kaslarımın rahatladığını hissedebiliyordum. Hiç değilse şimdilik rahatlıyordum. Farkında olmadan uzun süredir sıcak suyun altında olduğumun farkına vardım. Zaman geçtikçe hissizleşiyordum. Ceketimi , anahtarımı ve telefonumu alarak sokağa doğru yürüdüm. Yağmur atıştırıyordu , adeta sokak sessizliğe bürünmüştü. Yağmur hızlandıkça toprak kokusunu rahatlıkla alabiliyordum. Ne kadar yalnız kalmak istesem de sessizliğimi bozan telefonum oldu.

Ahh !! Derin arıyordu..

Onun meraklı soruları karşısında kendimi kötü hissedeceğim için cevap vermek istemiyordum. Sanırım en yakın arkadaşım da olaylardan haberdardı. Onu daha çok meraklandırmamak için telefonumu açtım. Derin meraktan öfkelenmiş tiz bir sesle ;

" kızım sen nerdesin ?

Kendine bir şey yapacaksın diye çok korktum !

Biliyorum çok üzülüyorsun ama senin bu hayatta güçlü durman gerekir.

Nerdesin yanına geleceğim ??

Alo Arya Cevap versene kızım ! "

Derin bir nefes alarak konuşmaya başladım ;

" O benim her şeyimdi. Hayata tutunma sebebimdi , tek varlığımdı...

Üç gün öncesine kadar yanımda olan babam! Şu an yanımda yok "

Ağırlaşan gözümden yavaş yavaş damlalar süzülmeye başladı. Sanki o anı tekrar yaşıyordum. İç geçirerek konuşmaya devam ettim :

" Ben güçlü biri değilim !! "

Daha fazla dayanamadan telefonumu yere fırlattım. Hıçkırıklar içinde ağlamaya başladım. Küçük bir çocuğun elinden şekeri alınmış gibi ağlıyordum..

Zarif bir elin omzuma dokunmasıyla ürperdim. Mekanik bir haraketle omzumdan kadına doğru baktım. Sarı saçları belini örtüyordu, bukleleri iç içe girmiş şekilde rüzgar eşliğinde adeta dans ediyordu. İri iri açılmış içimi ısıtan gözleriyle bana bakıyordu. Uzun boylu olmasına rağmen vücut hatları orantılıydı kıvrak haraketleriyle yanıma oturdu şaşkınlık içerisinde kim olduğunu merak ederek ;

" Sizi tanıyor muyum ? "

" Daha önce tanıştığımızı sanmıyorum. " dedim ruhsuz bir ses tonumla

" Evet tanışmadık seni çok iyi tanıyorum " dedi. Demek beni çok iyi tanıyordu bu kadına olan merakım daha da çok arttı. Ama ben onu daha önce hiç görmemiştim.

" nasıl yani ? " diyebilmiştim kadifemsi ses tonumla.

" Tanışalım öyleyse ben Selen Işılay " sorumun cevabını tam olarak alamasam da en azından kim olduğunu biliyordum. Kuru bir sesle ;

" Ben de Arya " diyebilmiştim.

" Üzgün görünüyorsun bir şey mi oldun canım istersen bana anlatabilirsin." Konuşurken o kadar şefkat doluydu ki bir an her şeyi anlatmak geldi içimden. Yalnızlık bu kadar kötü müydü tanımadığım birine acını paylaşacak kadar...

Kadına uzun bir bakış attıktan sonra sessizliği bozarak anlatmaya karar verdim ;

" Ben şş- şey nasıl anlatacağımı bilemiyorum" O anda tekrar koptum histerik bir şekilde ağlıyordum Duygularımı çabuk ortaya çıkaran bir karakterdim. Son dayanağımda gitmişti.

" Canım senin için zor olacaksa anlatmayabilirsin. Ama şunu iyi bilmelisin ki hayatın bize ne getireceği belli olmaz bazen hüzün bazen mutluluk.. Ne olursa olsun ufak bir darbeyle yıkılmamalısın , güçlü olmalısın, herkese inat ben buradayım yıkılmadım diyebilmelisin." Kadının bu sözleri adeta ruhuma kadar işlemişti. Sanki biraz olsa yatışmıştım.