မြေပြင်ပေါ်မှာ လွတ်လပ်သွားကြတဲ့
သစ်ရွက်ခြောက်တွေကိုသဘောကျတယ်
အနံ့မွှေးတဲ့ ပန်းအလှတွေထပ်
နွမ်းနယ်သွားတဲ့ပန်းခြောက်တွေကို သဘောကျတယ်
လမ်းလျှောက်ရတာထပ်
ပြေးလွှားနေရတာကိုသဘောကျတယ်
ကော်ဖီထပ် အရက်ကိုသဘောကျပြီး
ကြယ်တွေထပ်တိမ်တွေကိုသဘောကျတယ်
အပြုံးနုနုတွေနဲ့ ကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်ရင်း
ရေရွတ်နေသူဟာ နေရောင်ခြည်ကို နောက်ခံထားပြီး
ကျွန်တော်ရှိနေရာသို့ မျက်ဝန်းတွေယိမ်းယိုင်လာတယ်
အရမ်းလှပတဲ့ရှုခင်းတွေကိုအပေါ်စီးက
မြင်နေရတဲ့ တောင်ကုန်းမြင့်ပေါ်မှာထိုင်နေပေမယ့်
ကျွန်တော့်မျက်လုံးထဲ သူကအတောက်ပဆုံးပဲ
သူသာလျှင် အလှပဆုံးပဲ
နေဝင်ဆည်းဆာက အရှေ့တည့်တည့်မှာရှိနေပေမယ့်
ကျွန်တော်ဟာ သူ့မျက်နှာကိုသာငေးဖြစ်တယ်
အကြည့်ချင်းဆုံသွားမိတဲ့စက္ကန့်ပိုင်းမှာ
သူ့ရဲ့ရယ်သံက မိုးရာသီရဲ့အငွေ့အသက်တွေနဲ့အတူ
လေဟာနယ်ထဲ အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်
လွင့်စင်လာခဲ့တယ်
သူ့ရဲ့ရယ်သံက ပေါ့ပါးပြီး
သူ့ရဲ့ဟန်ပန်ဟာ မြက်ခင်းတွေယိမ်းသလို
လွတ်လပ်တယ်
ထူးဆန်းတာနဲ့ထူးခြားတာရဲ့
အလယ်မှာ ရှိနေတဲ့သူ့ရဲ့အကြောင်း
ကဗျာတွေရေးဖြစ်ရင်
စာမျက်နှာဘယ်လောက်ရှိလောက်မလဲ
သူလှမ်းတဲ့ခြေလှမ်းတွေကို ရေတွက်ရင်း
သူငေးကြည့်နေကျ တိမ်လွှာတွေကို လိုက်ငေးရင်း
သူရဲ့အရာအားလုံးကို နှစ်သက်ပါကြောင်း
စာရွက်တစ်ရွက်အပေါ်ချရေးဖြစ်ရင်
စာလုံးရေ ဘယ်လောက်ရှိလောက်မလဲ။
ဥယျာဉ်မှူးမရှိပဲ ပွင့်တဲ့အပင်လေးလိုပဲ
သူဟာ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ပန်းခြံအပြင်ဘက်မှာတစ်ကိုယ်တည်း။နောက်ပြီး တစ်ပွင့်တည်း။
သဘာဝနဲ့ လိုက်လျောညီထွေတဲ့
အရောင်အစင်းတွေ ကင်းမဲ့ပေမယ့်
သဘာဝအလျောက် စိတ်တိုင်းကျရှင်သန်နေတဲ့သူဟာ
ကျွန်တော့်အတွက်
ကျွန်တော့်အတွက်အရမ်း ...
🚶🚶
