Kimetsu No Yaiba★YENI NESIL★FANMADE

35. Bölüm

Yazar-chan sizden özür diliyor, normalde bu bölüm daha erken gelecekti ama ödevlerden dolayı yazmaya fırsat olmadı. Tekrardan özür dilerim, şimdi hikayeye geri dönelim...

"KAORİ VE YUKİE, ÜST AY 4'Ü YENDİLER!! FAKAT YUKİE BUNDAN SAĞ ÇIKAMADI!!"

Karganın raporunu herkes duymuştu. Bunu duyan Touko derinden etkilenip tökezledi ve yere diz çöktü, önünden giden Yoshiteru sesleri duyup arkasını döndü.

"Touko!"

Kardeşinin karşısına geçip diz çöktü, surat ifadesinden ne kadar üzüldüğü anlaşılıyordu. Yoshiteru bu durum karşısında sessiz kaldı, kardeşinin kolundan tutup kaldırdı ve sırtını sıvazladı.

"İlerlememiz gerek..."

Dedi kısık bir ses tonu ile, kız kardeşine bir yandan sarılarak ilerlemeye devam ettiler.
Kaori, motivasyonu düşük ve perişan olmuş halde ilerlemeye devam ediyordu. Fazla kan kaybından başının dönmesi ile tökezleyip sağında duran duvara sertçe çarpıp bir süre öyle kaldı, uzun bir sessizliğin ardından kendi ismini duydu. Karşıdan birinin geldiğini fark edip duruşunu düzeltti ama hala o mimiksiz suratı duruyordu. Karşıdan gelenin Sumihiko olduğunu anladı fakat tepki vermedi, Sumihiko da hafif yaralanmıştı. Kızın karşısına geçip omuzlarından tuttu.

"Kaori! Sana noldu? İyi misin?"

Diye ard arda sorular sordu fakat Kaori o surat ifadesini bozmadan boş gözlerle ona bakmaya devam ediyordu. Sumihiko, karganın söylediği raporu duymuştu o yüzden ne diyeceğini de bilmiyordu. Onun bu kadar sessiz olması onu tedirgin ediyordu.

"Kaori nolur cevap ver!"

Diye tekrardan sorarken Kaori'yi sarstı. Bir süre daha öyle kaldıktan sonra sonunda ağzını açmayı başardı.

"Sence nasıl iyi olabilirim..?"

Kısık bir sesle sordu, Sumihiko kızın omuzlarından tutmayı bırakıp bir adım geri çekildi. Kaori'nin hareketsiz duran bedeni üzüntüden titremeye başlamıştı, kız hızla kafasını eğip yumruğunu sıktı. Dökülen her göz yaşını siliyordu.

"Gözlerimin önünde sensei'mi kaybettim ve onu kurtaramadım... Bundan bıktım, Sumihiko-kun... Gerçekten bıktım! İnsanların bu gereksiz savaş uğruna can vermesinden bıktım! Bundan sıkıldım artık..!"

Diye isyan ettikten sonra yutkunup ağlamaya devam etti. İçi sızlıyordu, bağırmamak için kendini zor tutuyordu. Sumihiko, sakin ama bir o kadar üzgün bir ruh hali ile öylece karşısında dururken sol elini kızın başına koyup kendine doğru çekti. Kaori'nin başı koynuna denk geldiğinde ise ona sımsıkı sarıldı. Kendi çenesini kızın başına nazikçe koyup bir yandan saçlarını okşarken sakin bir tavırla konuştu.

"Bu kadar kolay mı pes edeceksin? Benim tanıdığım Kaori ipin ucundan tuttu mu asla bırakmayan biridir. İnatçıdır, istediğini elde etmek ister, adalet uğruna kendi canından bile vaz geçebilir."

Bir süre sustu, kızın defalarca yutkunduğunu duyduktan sonra devam etti.

"Biliyorum, hayal kırıklığına uğradın, ümidini kaybettin.. Fakat zafere bu kadar yaklaşmışken pes edemeyiz."

Sarılmayı bırakıp kendisi ile birlikte kızı dizlerinin üstüne oturttu, iki eliyle Kaori'nin yanaklarından tutup gözyaşlarını silerken suratını iyice yaklaştırdı.

"Bak, sana söz veriyorum hepimiz sağ sağlim eve döneceğiz. O yüzden şimdilik, sadece zafere ulaşmayı hedefleyelim."

Dedikten sonra suratı yakın olduğundan kızın dudağından öpüp geri çekildi, Kaori bir süre öylece kaldıktan sonra gözyaşlarını silip kaşlarını çattı ve onu başıyla onayladı. Sumihiko kızın bu hareketi karşısında güler yüzle onu ayağa kaldırdı ve kızın başını okşadı.