He is cruel.
He defined justice in the dark by breaking what is not normal in nature. That is how he lived with his principle running on the ground to protect the others' light.
Makki watched the thick black clouds exploded in the space above the large blanket of fire. The artillery main base of 14K in Hongkong blew up after the series of missiles attack. Now that the battle has come to an end, he could only hoped the victims will find their eternal repose.
Binuksan ng lalaki ang mga mata. He squinted on the light flooding from the open window of the room. A dream. A pleasant dream of evil's destruction. Three days since operation spit break against the 14K has victoriously concluded. After the Asia main base has reduced to ashes, many of the at large members are giving themselves up to the international authority for due process of their crimes.
"Yvienne!"
Bumalikwas siya ng bangon nang marinig niya ang tili ni Amayya mula sa fruit garden. Tumalon siya pababa ng kama at tinakbo ang balkonahe. Mula roon ay natanaw niyang nakasampa sa sanga ng puno ng santol ang asawa at may bitbit na buslo. Sa ibaba ay si Amayya na nagtatalak at pinabababa ito.
Napailing na lamang siya at huminga ng malalim. Kung ang kapatid nitong buntis ay nakikipaghabulan sa manok, ito naman ay nakikipagkarera sa unggoy. Araw-araw, kung anu-anong puno ang inaakyat nito. Kunsumisyon ang inaabot nilang dalawa ni Amayya sa kasusunod dito at madalas ay pinagtatawanan lang sila.
"Bumaba ka na! Kung hindi wala kang maid of honor mamaya!" banta ni Amayya.
"Oo na, bababa na!" sigaw ni Yvienne.
Maliksing inayos ni Amayya ang nakalatag na mga makakapal na foams sa ibaba. Pumihit siya at bumalik sa loob ng silid. He slipped on a black sleeveless shirt at went out of the room. Pinuntahan niya ang dalawa sa open garden. Tulad ng madalas mangyari ay nagtatalo na naman ang mga ito.
"Apurado ka kasi! Tingnan mo kunti lang napitas ko. Tapos kakain ka pa, wala nang matitira sa akin!" angal ni Yvienne habang binibilang ang santol na laman ng buslo.
"Hindi ako kakain, ang asim kaya niyan!" sagot ni Amayya, sumulyap ito sa kanya.
"Diyosa," minsan ay gusto na niyang pagalitan ang asawa pero kapag kaharap na niya ito ay mabilis pa sa asukal na natutunaw ang mga salita sa kanyang utak. All he could do is remind her to be more careful over and over.
"Thirteen ang napitas ko, lucky number!" masaya nitong bulalas at tumingkayad. Sinarhan ng halik ang kanyang labi.
"Yeah, that's lucky," sang-ayon na lamang niyang nakangiti na. "You can have that later, okay? We can't keep the priest waiting," paalala niya kung ano'ng mayroon ngayong araw.
Today is their wedding.
Saglit na namilog ang mga mata nitong kasing kislap ng sinag ng araw na nagisnan niya. Kinagat nito ang labi at humahagikgik na umalis. Iniwan kay Amayya ang mga santol sa loob ng buslo.
"I can't relate her though," angal ng dalagang hinabol ng tingin ang kaibigan.
Natawa siya sa komento nito. "But you are doing an excellent job of enduring her."
"I don't need your compliment. This is your fault, you kept tolerating her. Mapanganib iyang mga ginagawa niya."
"She is used to extreme sports-"
"Buntis siya," agaw nito.
"What can I do? I love her so much. Like that santol you are holding, my heart is not capable of stopping from bearing love for her. Tuwing inakala kong over-riped na, may panibagong pag-ibig na namang sumisibol at araw-araw patamis ng patamis." Kumindat siya at ngumisi ng pilyo.
