Drug addict

Robin

Na een paar weken school zijn Robin en ik beste vrienden geworden. Hij is ook mijn enige vriend maar dat vind ik niet erg. Te veel vrienden zorgen toch alleen maar voor problemen. Zoals bij Vince en Caro. Yemi, Maria en Emma vinden dat Caro te veel bij Vince zit en te weinig met hun bezig is. 3n Camille gaat ook minder met hun om. Caro blijft vaak slapen, bijna elke dag eigenlijk. Behalve in het weekend soms niet. Ik snap wel dat haar vrienden vinden dat ze te weinig bezig is met hun, ze is de hele tijd hier. Ik vind het ook irritant maar ja, als ik er iets op zeg wordt Vince boos. Dus ik zwijg erover. De ruzie van vorige keer tussen Vince en mij is overgewaaid dus ik wil geen nieuw drama starten. 

Ik heb trouwens niet veel last van hun aangezien Robin en ik vaak bellen of chatten. Hij is echt mijn allerbeste vriend. Als ik met iets zit bel ik hem en hij is er, als ik me verveel bel ik hem en hij praat met me. Hij is er altijd voor mij en ik altijd voor hem. Opeens word ik gebeld door Robin. Ik neem op en zeg: "Hey hoe is het?" "Milla, het gaat niet goed met mij. Mijn oma is net gestorven." Ik verstijf en krijg een flashback. 

*flashback*

Ik neem de telefoon op en een man aan de andere kant van de lijn zegt: "Hallo spreek ik met Milla Dubois?" Ik antwoord dat hij daarmee spreekt en hij gaat verder. "Milla ik ben Renee, een agent. Ik heb slecht nieuw meisje. Je ouders zijn verongelukt en ze hebben het niet overleeft. Het spijt me." Ik schrik en begin meteen te huilen. "Milla? Ben je er nog?" Ik leg af en ga in de zetel liggen huilen. 

*einde flashback*

"Milla? Hallo?" Hoor ik opeens. "Hey ja sorry ik was er even niet bij. Gaat het een beetje?" Vraag ik dan terwijl ik heel goed weet dat het niet gaat met hem. Hij zegt dat het echt niet gaat en dat hij iemand nodig heeft. "Robin, waar ben je? Ik kom eraan." Zeg ik dan. "Ik ben in het ziekenhuis verdieping 2 in de gang" zegt hij. "Oké ik ben er over een kwartier. Tot zo" zeg ik terwijl ik me klaarmaak. Ik ga naar Vince en Caro en zeg dat ik even weg ben. Ik ga naar buiten, neem mijn fiets en rijd zo snel als ik kan naar het ziekenhuis. 

Eens ik daar aankom moet ik weer denken aan mijn ouders. Ik schud de gedachte van me af. Ik ben hier voor Robin, ik moet hier zijn voor Robin. Ik loop naar binnen en ga meteen naar de 2de verdieping. Daar zie ik Robin zitten in een stoel. Mijn hart breekt als ik hem zo zie. Ik zie mezelf zo terug zitten toen ik hier was voor mijn ouders. Ik loop naar hem toe en zonder iets te zeggen geef ik hem een knuffel. We zeggen allebei niets, er zijn geen woorden nodig op dit moment. 

Ik ga naast hem zitten en kijk hem aan. Hij ziet eruit als een zombie. "Mijn oma betekende echt veel voor me." Begint hij te vertellen. Ik zwijg en luister naar hem. "Ik ging elk weekend bij haar op bezoek en we aten daar altijd. Ze kon beter koken dan mijn mama kan. Ik genoot altijd van die tijd dat we daar waren. Ik vertelde mijn oma alles. Ik ben er zeker van dat ze jou ook leuk had gevonden." Zegt hij dan en ik krijg tranen in mijn ogen. Ik geef hem nog een knuffel en mijn tranen maken zijn sweater nat. Hij laat mij los en ik veeg net als hem mijn tranen weg. Ik ga met mijn hand over de natte plek die mijn tranen hebben veroorzaakt op zijn schouder en zeg sorry. Hij lacht en schud zijn hoofd om te zeggen dat het oké is.

Na een tijdje gaan we naar buiten en voor we vertrekken geven we nog een knuffel. "Hou je goed" zeg ik tegen hem. Hij knikt en zegt: "Jij ook." Hij gaat met zijn ouders naar de auto en ik zie hun wegrijden. Als ze uit het zicht verdwenen zijn stap ik op mijn fiets en vertrek ik ook. Onderweg krijg ik opeens veel flashbacks van mijn ouders en ik begin te huilen op mijn fiets. Ik kom thuis en veeg mijn tranen weg voor ik aanbel. Caro doet open en vraagt of ik heb gehuild. Het is dus zichtbaar...Ik zeg dat ik niet heb gehuild en ga naar boven. Ik ga op mijn bed liggen en staar naar het plafond. 

 Ik denk opeens aan hoe Robin zich nu moet voelen. Hij zag er echt uit als een hoopje ellende. Ik vraag me af of ik iets moet sturen of niet. Ik weet effe niet wat te doen in deze situatie. Ik wil hem iets sturen maar misschien wilt hij me nu niet horen. Of juist wel. Toen mijn ouders overleden waren had ik weinig steun en ik hoopte eigenlijk op meer steun. Zelfs nu krijg ik weinig steun. Ik ben dankbaar dat ik hier mag logeren maar een beetje steun is niet veel gevraagd...toch? Ik besluit Robin een berichtje te sturen. Ik stuur: 'Als je me nodig hebt, ik ben er voor je. x' Ik zet mijn gsm op trilfunctie en leg hem op mijn nachtkastje. Er komt een bericht binnen van Robin. 'Thanks xx' Ik lach en ga terug liggen op mijn bed. Ik neem mijn oortjes en besluit muziek te luisteren. 

Ik moet in slaap gevallen zijn want ik word wakker door de bel. Hoezo horen Caro en Vince dat niet? Ik sta op en loop naar de deur. "Camille?" "Hey" zegt ze vrolijk terwijl ze binnenstapt, "Ik kom voor Caro, we hebben een groepswerk en ze was niet thuis dus ik ging ervan uit dat ze hier was." "Ze is boven bij Vince" zeg ik dan en ik wandel met haar naar boven. "Wat is er eigenlijk gebeurd tussen jou en Vince" vraag ik dan omdat Vince me nooit wilt antwoorden. "Caro" antwoordt ze simpel. Ik kijk haar verward aan. "Caro kwam toe en Vince was meteen verliefd op haar en dan heeft hij me soort van bedrogen met haar. Toen was het gedaan tussen ons." Ik trek grote ogen omdat ik dat niet verwacht had van Caro of Vince. "Is het dan niet moeilijk om hun nu samen te zien?" Ze trekt haar schouders op en zegt dat dat voorbij is. "Vince en ik werkte toch nooit dus het maakt niet uit. Caro en Vince passen veel beter." We doen de deur open en zien Vince en Caro in elkaars armen liggen. Camille en ik kijken elkaar aan en besluiten hun wakker te maken met een grap.

"Dus eigenlijk wil ik Vince terug" zegt Camille extra luid. Ik zie dat Caro haar ogen opengaan."Ja Caro en Vince passen totaal niet bij elkaar" zeg ik dan en eigenlijk meen ik het. Ik zie Vince zijn ogen ook opengaan en ik merk dat ze hebben gehoord wat we zeiden en ze kijken in onze richting. Camille en ik kijken naar elkaar en schieten in de lach. "Jullie gezicht is goud waard " zegt Camille dan. "Genoeg gelachen tijd om te werken, Caro pak je boeken, Vince en Milla buiten!" Dus Vince en ik stappen naar buiten en gaan naar mijn kamer.

We zitten op mijn kamer en ik krijg een berichtje van Robin. "Merci om er te zijn vandaag. Ik had het nodig xxxx" staat er. Ik moet lachen en Vince ziet dat. "Milla jij maakt eigenlijk wel snel vrienden hè...of is het meer dan vrienden?" Ik moet blozen maar herpak mij snel en rol mijn ogen. "Robin is gewoon een vriend oké? Meer niet." "Jaja tuurlijk, dat zei ik eerst van Caro en mij" zegt hij dan met een lach. "Kijk ik wil niet gemeen zijn maar ik wil geen advies van een bedrieger" zeg ik dan. Hij kijkt mij geschrokken aan en vraagt: "wat bedoel je?" Ik lach en zeg: "je hebt Camille toch bedrogen, met Caro? Of ben je Caro aan het bedriegen?" Hij kijkt me boos aan en lacht sarcastisch. "Die fout maak ik geen 2de keer. En daarbij ik heb Camille niet bedrogen, we waren uit elkaar." "En 1 uur erna zat je al bij een ander...hoe noemt men dat dan? Ja dat dacht ik al..." zeg ik dan tegen hem. Hij kijkt naar beneden en neemt zijn gsm.

Na een tijdje vertrekt Camille terug en komt Caro mijn kamer binnen. Ze gaat naar Vince en geeft hem een kus. "Euhm hallo? Kloppen misschien" zeg ik dan om hun aandacht te krijgen. "Oh sorry ik wist niet dat we een boze buurvrouw hadden" grapt Caro. Maar ik vind het niet grappig en kijk haar aan met een boze blik. Ze ziet het en zwijgt vervolgens. "Aangezien we hier niks mogen doen, kan ik terug komen naar mijn kamer" vraagt Vince aan Caro. Hij krijgt een kus als antwoord van Caro. "Jullie gaan toch geen lawaai maken hè? Ik wil rust." Ze trekken hun schouders op en Vince zegt: "Jij mag al blij zijn dat je hier mag logeren en als het je niet aanstaat kan je ergens anders gaan hè." Ik rol mijn ogen en zorg dat ze mijn kamer uitgaan. Zoals verwacht maken ze dus wel veel lawaai. Ik neem mijn gsm en oortjes en bel Robin. Ik heb iemand nodig om tegen te praten.