Once upon a love story (Janerome)

17(Truth)

JANE:

Kanina pa ako ikot na ikot sa kama ko at hinihintay ang text niya pero wala eh. Ano namang ginagawa niya at hindi man lang niya ako maalala.

"Ma'am Jane pinapatawag po kayo sa baba."

"Sige!" sagot ko.

Paglabas at pagbaba ko ay bumungad saakin si Mommy at Daddy. Agad ko naman silang sinalubong ng yakap.

"So Mom and Dad bakit mukhang napaaga kayo?" tanong ko with a big smile.

"Elizabeth we need to tell you something important"

Nakaramdam naman ako ng kaba.

"Ano po yun?"

"We've decided na you will be studying college in London." nawala ang ngiti ko sa sinabi ni Mommy.

"What? No! Mom ayokong pumunta ng London." pagtutol ko. "You promise me na after highschool ay magiging maayos na ang lahat. Then uuwi kayo dito at ibabalita saaking hindi na matutuloy yun? Your so ridiculous! You keep on breaking your promises all the time!"

"Calm down Jane, alam naming mabibigla ka pero gagawin namin ito for you safety. Hindi ka safe dito sa Pilipinas hanggang hindi pa napapakulong ang tunay na may sala sa pagpatay sa Kuya mo."

"Si Kuya parin? All this time akala ko ako naman! Wala na si Kuya, pero kahati ko parin siya."

"Stop it Jane! Stop blaming your brother!" singhal saakin ni Daddy

"Stop? I am just telling you the truth Dad! Wala na si Kuya, ako ang nandito kailan niyo ba tatangapin yun?"

*slap!!

"Bakit hindi mo nalang kami intindihin? Yan ba ang natututunan mo? Whether you like it or not pupunta ka ng London at dun magcocollege!" minsan akong sinampal ni Mommy at hindi ko naisip na sa ganitong sitwasyon pa.

"Gusto niyong intindihin ko kayo? Ilang beses ko na pong ginawa yan. But everytime na ginagawa ko yan, mas nasasaktan lang ako mas nadidissapoint lang ako. Sa mga okasyon na wala kayo, sa birthdays ko na wala kayo, sa mga occasion's sa school, sa pagtanggap ko ng medals wala din kayo. Ilang pa ba ang kailangan kong bilangin na mahahalagang araw na wala kayo? Mom and Dad naiintindihan ko kayo but not this time, gusto niyo akong papuntahin ng london para mas maging safe? Bakit nung times na wala kayo naisip niyo rin ba ang safety ko?" pinunasan ko ang luha ko. " I'm sorry kung nawalan man ako ng manners sa gabing ito, sorry dahil sinagot ko kayo. But i am very sorry dahil hindi sapat ang rason niyo para sumama ako sa London."

Pagkatapos kong sabihin yun ay naglakad na ako palayo sakanila. Ito ba talaga ang kwento ko? Ito ba ang tadhana ko? Kailangan ba lagi akong masaktan?

Simula nung bata ako lagi nalang si Yaya ang kasama ko. Lagi ngang sinasabi saakin noon ni Yaya na kailangan ko daw maintindihan na wala palagi si Mommy at Daddy dahil ginagawa daw nila ang lahat para maging okay ang buhay ko. Dahil bata pa ako noon, naintindihan ko. Pero habang lumalaki ako at nagkakaisip hindi ko maiwasang maitanong na "what if hindi sila ang naging magulang ko?" "what if simple lang pamilya ko?". Madami akong naging tanong noon, may nga nasagot at may mga patuloy ko paring hinahanapan ng kasagutan.

Isa lang naman ang alam kong dahilan kong bakit ganyan ang parents ko eh. Because of theie Rivals, ewan ko kung sino sila. Dahil hindi ko naman gusto ang business. But I know na isa lang sa mga rivals ni Daddy ang pumuntay kaya kuya kilala ko siya sa pangalang Makenze.

FRANZ:

Nandito ako ngayon sa isang party na inorganize ng family partners namin. My Mom is a business women kaya nga kami nagkakilala ni Jane dahil friends ang family namin. Kaya lang wala sila ngayon dito at I am sure na nagpapayaman sila.