LEGENDS: Celestial Beryl (Season, #1) ✔️

Her Day

Ilan lamang sa mundo ng Beryllus ang may natural na kakayahang magpagaling, ngunit lahat ay may kay kaniya-kaniyang abilidad sapagkat ito ay pinag-aaralan at sa gitna ng pag-aaral ay marami pang maaaring matuklasan. Pero iba ang sitwasyon ni Celestial dahil kusang lumabas ang kakayahan ng bata sa panggagamot.

There are few menders in Beryllus, especially in the Abyss. So it's a special ability and talent, kaya naman katangi-tangi talaga ang natural na paglabas ng abilidad ng bata sa panggagamot. Celestial glows blue-green orbs from her hands as she emits and suffuse glowing lights.

"Ang galing niyo po!" Puri ng isang batang ginagamot niya. "Para kayong diyosa."

Napangiti na lang siya. Celestial did not learn how to mend; it just came out one fine day. At iyon ang ipinagtataka ni Almira, hindi naman nag-aaral ang bata ngunit marunong ito sa mga bagay-bagay. Almira has always been proud of her and Celestial never knew it, ang napapansin ng bata ay wala sa kaniyang pakialam ang Ina dahil hindi ito showy at palaging masungit.

Lumaki si Celestial na ang Ina lamang ang kasama sa bukid, hindi siya nag-aral ng kung ano-ano ngunit nakakamangha dahil lumalabas ang angkin niyang talento. At the age of four, Celestial learned how to read and write despite the fact that she had never been to any schools. Hindi rin siya tinuruan ni Almira, nagulat na lamang ang kaniyang ina dahil isang araw ay marunong na siyang magbasa at magsulat. Ang sikreto niya'y patago siyang umuupo sa bayan upang makinig sa mga nag-aaral tuwing may trabaho si Almira. Mas lalo pa nga itong namangha sa kanya dahil sa sumunod na taon ay natuto naman siyang tumugtog ng instrumento.

Malinaw pa sa ala-ala ni Celestial kung paano niya natuklasan ang talento sa pagtugtog. Dumaan lang sila noon sa isang music shop galing sa Collis Vermilla, nagpumilit siyang pumasok sa loob at pagkalabas nila'y bitbit niya na ang isang harmonika. Naging libangan ni Celestial ang pagtugtog, doon niya unti-unting natuklasan ang kaniyang kakayahang manggamot sa pamamagitan ng pagtugtog, at napakabihira niyon.

Hanggang sa dumating ang puntong minsan ay may naghuhulog na sa kaniya ng barya kaya naman pinahintulutan na siya ni Almira na magpatuloy kahit na delikado sa sentro. Dahil may pera sa musika ay nagpatuloy siya. Kaya naman nang sumunod na taon ay isang harp na ang nabili niya gamit ang mga perang naipon niya mula sa baryang inihuhulog sa kaniya, mas mabisa na rin ang nagagawa nitong musika, mas madami ang napapagaling at mas marami ang nag-aabot ng barya. Marahil ay unti-unti na ring nasasanay ang mga taga-bayan sa presensya ni Celestial, at nagtitiwala si Almira na malayang tatanggapin ng lahat si Celestial sa gitna ng mga kuro-kuro tungkol sa bata.

Celestial's mending ability bloomed. At the age of seven, Celestial already enhanced her mending skills. She discovered something really strange. Magic is known in the land of Beryllus, but Celestial never expected to be one of those fortunate people who have a natural, special and extraordinary ability. Together with magic and music, she heals anxious people by giving them lullabies and soft melodies and mend those who are physically weak with her orbs of healing.

"Thank you, goddess!" Tawag ng mga bata sa kaniya doon.

"Lumayo nga kayo dyan at mahawaan kayo ng sumpa!" Pigil naman ng mga matatanda. "Hindi kami nagbibiro, malas ang abot ng batang 'yan!"

Ngumiti na lang si Celestial at kumaway. "Aalis na po ako." Sanay naman na siya sa ganoong sitwasyon, kapag nakikialam na ang mga matatanda ay kusa na siyang umaalis. "Maraming salamat po sa mga nagtiwala, babalik po ulit ako."

Tapos na ang araw, tapos na rin ang kaniyang trabaho. Oras na naman para umuwi. She's living in a high mountain of Vultruz deep called Peakbrook, marked beyond the old lumber bridge and a slab timber fence past the old devastated carriage. The house was the only shelter in that place and behind are large fine trees. Few meters away was the river that edges with a cascade. And beyond the cascade is something that no one knows since nobody has fallen into the hollow for the reason that the surface was already high enough for someone to fear from falling.

The place was fine high and dark even when the sun rises in the morning, hence, nothing feels spooky and haunted. She lives in a state of concord and tranquility. Probably because they are far from everyone. Far enough for someone to feel an edgy august and loneliness at the same time.

Oh, how beautiful it is to walk in a clean and green pastures with dancing trees and flowers, dinadama niya ang kaniyang bawat hakbang. Mag-isa siyang umaakyat sa bundok kasabay ng mabagal na pagbaba ng araw at dumidiretso sa kanilang bahay. Ngunit sa araw na ito, bago siya tumawid sa tulay ay may iba siyang plano. Huminto muna siya sa ilalim ng puno ng wisteria.

"The day is mine!" She whispered. The day is indeed hers. Her last of being eleven. "Hindi na naman ako tinanggap sa bayan pero okay lang. Sana sa mga susunod na araw, tanggapin na ako. Iyon ang kahilingan ko." Bulong niya sa hangin.

She has never been to any places aside from Peakbrook mountain and Collis Vermillia kaya marami siyang hindi naiintindihan. Katulad na lamang ng mga ilaw na lumilitaw sa kalangitan isang beses kada taon, at nangyayari lamang iyon sa kaniyang kaarawan. Caressing her birth mark on her right shoulder, she smiled as she stood to stare in the horizon. Naroroon na naman ang glowing lanterns.

"It's my day."

Mabilis siyang napatingala nang lumitaw sa kalangitan ang makukulay na paputok. Malalim niyang tinitigan at pinakinggan ang sabay na tunog ng mga paputok at ang lagaslas ng tubig. Napabuntong-hininga siya, noong unang beses niya itong nasilayan ay hindi niya napigilang mapangiti. Hanggang ngayon ay naghuhuramentado parin sa tuwa ang kaniyang puso habang pinapanuod ang mga iyon sa pagkamangha.

"It's happening..." She whispered in the air once again. In spite of controlling her expressions, she couldn't handle her emotions. She silently cried watching the fireworks, and later on the beautiful lanterns started hovering the dark skies. Her so called floating lights and moving stars.

She stared for so long, her eyes darted at the biggest lantern floating amongst the others. It was obviously from the Palace, from the Caesars. This is exactly the same date and night where the epoch of the second world grand war happened, when the third born Caesar died and when she was born.

She doesn't understand herself either, but she's feeling a confusing pain whenever the Caesars are mentioned specifically the fallen child. Probably because of the issue about her being a reincarnation which is very impossible. But then she's feeling her heavy chest alone as she tears with the painful thoughts in her head.

She's alone again, no one celebrated with her in her past special days. Mabuti pa ang namatay na Caesar, inaalala ng mga taga Eufrata. Ngunit siyang nabubuhay sa Abyss, wala man lamang na nakakaalala.

Another year of celebrating her day alone. She smiled with tears in her eyes while drawing a cake with her full name on it. She's twelve now, will she be alone again on her thirteenth? Or Will she remain alone, until forever?

"Happy birthday, Celestial Beryl."