LS#4: Save me, Doctor✓

20

Lukso ng Dugo?

ADA'S POV

Maaga akong umuwi ng bahay para sabihan sila Mom and Dad about sa bankruptcy ng company but when I asked the maids, sabi nila wala pa raw sila Mom either si Dad. Umakyat ako para pumunta sa kuwarto at sakto naman na nakasalubong ko si kuya Livius na dapat kakausapin ko about the issue pero hindi niya ako pinansin at pumunta na lang siya sa kusina.

"Kuya Livius!" Sambit ko at sinundan siya sa kusina. "Hmm, a-about the family i-issue kanila Mom and Dad."

"Hmm." Kuya Livius murmured and stared at me. "Sandwich? You want?" He asked me out of nowhere but I accepted it, nilagyan niya na ng Nutella e.

"Kuya, kanina mo pa ako iniiwasan. Kuya, I heard about the company's issue." He stared at me once again yet he didn't respond. "Wanna tell me about it? May nalalaman ka ba?"

"Narinig mo na pala then probably, you also know about it." He shortly answered. "Get off your hands, Ada. May gagawin pa akong oral research ko." Reklamo nito pero lalo kong hinigpitan ang hawak sa kamay niya.

"I knew something about it, I know who stole the money of our company."

"Who is it, Ada?"

"It was Nikki Agacci, she's not a close friend to me pero I exactly know her. Ang hindi ko nga lang alam ay ang mga rason niya, yet Kieran told me he will do it for me though kaya hihintayin ko ang tawag niya mamaya."

He cupped my face and smiled. "Thank you for helping us, Ada. I'll let Dad know about it." Aakyat na sana siya pero pinigilan ko siya. "Hmm, bakit?"

"Hindi pa ako sigurado, huwag mo munang sasabihin kay Dad." 

"P-pero?"

"Kuya Livius, please. Huwag muna, hindi tayo pwedeng gumawa ng aksyon tapos hindi pala tama." Sambit ko at tumango naman ito bilang sagot nito.

Sumabay na rin ako sa kaniya sa pag-akyat, pumasok ako sa kuwarto ko at doon ko tinawagan si Kieran para makahingi ako kahit man lang update about sa naging usapan nilang dalawa ni Nikki pero ilang beses at ilang minuto na akong tumatawag sa kaniya pero hindi niya ako sinasagot. I tried calling him again when someone open the door and slams it, I turned my gaze to see who was it and there, I saw her; I saw ate Esha, her anger is rising for no reason, pinagbabagsak niya iyong mga gamit na hawak-hawak niya at lumapit sa akin.

"Ikaw! Wala ka talagang ginawang tama!" Bulyaw niya at kinaladkad ako palabas ng kuwarto ko. "Lahat na lang talaga ng bagay sa mundo, ikaw talaga iyong pinaka ayaw ko at kinaiinisan ko! Ultimo pati ba naman pamamahiya sa personal na buhay ko----namin? Pakialamera ka pa rin?! Punyeta ka talaga-----" Someone cut ate Esha's words, it was kuya Livius.

Pumagitna siya sa aming dalawa ni ate Esha at hinawakan ang mga kamay ko, sobrang gulo ng buhok ko na halos hindi ko na makita ang pinagkakatayuan ko. Susugod sana si ate Esha ulit pero tinulak siya ni kuya Livius at sila ang nag-away; Hinila ko palayo si kuya at tinulak si ate Esha para wala nang magkagulo. Pinababa ko si kuya Livius pero sinundan ako ni ate Esha at tinulak ako sa may hagdanan kaya gumulong ako papunta roon sa sala, tatayo pa lang ako pero sumalubong kaagad sa akin ang isang hampas ng libro sa may ulunan ko.

"A-ano b-ba, ate!" Nangangaralkal kong sambit at itinulak siya sa may edge ng small table. "A-ate!" Sigaw ko nang makitang tumama ang ulo nito pero natakot ako nang biglang bumukas ang mga mata nito at sinugod ako.

"You! You! You told my friends that we're just those ordinary people living in an ordinary way! Proud ka pa na wala na tayong pera? Bakit? Kasi palamunin ka lang naman dito and besides, hindi ikaw ang nagbabayad ng mga gastusin mo! How dare you to tell to my friends na okay lang na wala tayong pera ha? Para sa akin, hindi 'yon OKAY!!" Reklamo nito at ini-untog ako ng malakas doon sa small table sa harapan ng sofa kaya nagkaroon ako ng sugat. "Huwag kang makisawsaw sa problema ng pamilyang 'to! Also, you're not our spoke person para unahan kami sa pagd-desisyon."

I touched my head and I saw blood, hinabol ko si ate Esha at sinampal siya sa magkabilaan niyang pisngi. "Una sa lahat, hindi ko kasalanan na laki ka sa layaw at hindi mo kayang hindi mabuhay na walang perang sumusuporta sa luho mo! Pangalawa, from everything I ate, groceries, tuition fee ko sa kursong pinili ko ay ako rin ang nagbabayad. Pangatlo, hindi ko kayo inunahan sa desisyon niyo, opinyon ang sinabi ko sa mga kaibigan mo!" Sinampal ko siya at tinulak sa may hagdanan. "Each one of them claimed me as a family member here, kung disagree ka then go! Sa DSWD ka magpaliwanag ng sama ng loob mo palibhasa laki ka sa layaw, yabang, luho at pera!" 

Nakita ko si kuya Livius na gustong lumapit sa akin pero sinenyasan ko siya na huwag nang lumapit. Umakyat ako sa kuwarto ko at doon inayos ang sarili ko para kinabukasan ay hindi mapansin kahit sino man ang sugat ko.

--------------------------------------------

NIKKI'S POV

Kakauwi ko lang, traffic pa man din tapos hinahabol pa ako ni Kieran kanina pagkalabas ko galing sa klase. He wanted me to talk about the family issue of Adallina's family pero hindi ako nagsalita at ayokong magsalita kasi gusto kong kausapin si Dad muna bago ako sumagot sa mga katanungan nila sa akin.

Pumasok ako sa kuwarto ni Dad, nakita ko siya roon na balisa, hindi mapakali at marami ang iniisip. I sat on his bed and asked him. "Paano nila nalaman, Dad?"

"Nikki..." He uttered and my eyebrows raised. "Akala ko kasi naka-private and hindi kayang buksan kahit i-hack pa ang bank account pero nagkamali pala ako."

"Hmm..." Tugon ko sabay iwas ng tingin sa kaniya.

"Nikki, I'm sorry. Look, it was my fault dahil nangyari ito tapos baka ni-kompronta ka pa ni Ada kanina, I'm really really sorry." He hold my hand and kissed my forehead. "Anak, I'm sorry---" I cut him off.

"I understand, Dad." Sagot ko at bumitaw sa kaniya, pumunta ako roon sa isang family picture namin na nasa may desk niya. "Dad, have you ever wondered if my sister was alive?" I sudden asked him about the weird feelings I encountered earlier.

"Well... Sometimes, I asked God if she's doing great, if she's alright, if she's still alive if though... I always think about her, Nikki." He bowed his head and cried. "I wanna see her."

Pinigilan ko ang sarili ko na umiyak pero wala, bumuhos na sila. "Dad, kanina habang nakikita kong nagagalit at umiiyak si Ada sa harapan ko, I felt I'm so guilty in everything. Parang akala mo may magnet na nag-connect sa amin at pati ako ay parang sinasaksak ng paulit-ulit; Hindi ko alam pero kanina... Bigla na lang akong nag-aalala kay Ada."

He looked at me, confused. "What do you mean? You sensed Ada as your sister? Lukso ng dugo, ganoon ba?"

"I don't know." Naguguluhan kong sambit at umupo sa tabi nito. "Hindi ko alam pero ngayon ko lang 'to naramdaman kahit isa sa mga plano ko ang saktan si Ada para sa paghihiganti natin. Iyong nangyari kanina... Sobrang... Sobrang kakaiba niya, Dad." I placed my head into his shoulder and hold his hand. "I-I hope my sister would be like her."

"W-Why?" Dad asked and I smiled.

"She's caring, loving and supportive girl na kahit maging dehado ang sitwasyon na kinatatayuan niya, hindi siya basta bastang naibaba ng kahit sino. She's brave, independent and hard-working girl na kahit insultuhin mo siya ay wala siyang pakialam hanggat alam niyang hindi siya ganoong tao." I wiped my tears. "She's unique, she's different from anybody, Dad."

Next chapter ahead. Enjoy reading!