Avlar ve Avlanacaklar

~ Giriş ~

Kader ağlarını insan anne karnına düştüğünde örerdi.

O ağlarını gözleri ile kesmişti. Bu yüzden kaderin onu sevmediğini, hep istediklerinin tersiyle karşı karşıya kaldığını savunurdu.

Sonra bahane olduğunu düşünürdü.

O çocukluğunu suçlardı. Ona yaptırılanlardan sorumlu olacak en son kişiyi suçlardı. Ona yapılan her şeyin kendi yaptıkları yüzünden olduğunu düşünürdü.

Çok kez ağlarını koparan gözlerini oymak, yerine ateş koymak istemişti, ailesini kül eden o yangında olması gerektiği gibi; yanmak istemişti.

Yapamamıştı.

Ne kadar, artık işe yaramadığını bildiği için kendini uzaklaştırsa da, yaşamasını sağlayan biri vardı. O, kendisini kurtaracak kadar değerli gördüğünü düşündüğü için yapamamıştı. Ona olan minneti sonsuzdu, belki de şu dünyada minnet kadar berbat bir duygu daha yoktu. İblis gibi korkunç bir varlığa onun dönüştürmesine rağmen lanet olası minneti yüzünden her şeyi yapabilirdi.

Ondan istenen şey güneşten daha güçlü olmasıydı.

Hayatını eskiden birçok kez kurtarmış olmasına rağmen kendisini güneşe bile fırlatabileceğini hissediyordu. Öyle bir şey yapsa karşı çıkmazdı, güneşe gidene kadar ne yaptığını düşünür, kendini suçlayıp dururdu. Belki de minnet etmesi onu aptallaştırıyordu, belki de nefret ediyordu bundan ama olması gerekiyordu.

Herkese karşı kendini suçlardı, toplum her hataya suçlayacak birini arardı, onu suçladılar.

O gün bundan vazgeçti.

Artık suçlanmaktan yorulmuştu. İçten içe kendini suçlayabilirdi ama başkalarına takati kalmamıştı, kendisinden başka kimsenin onu suçlamasına izin vermeyecekti.

Çocukluğunu mahvedenleri, kendi hatası olarak görmemeye karar verdi. Issız mağarasında dizlerini kendine çekmiş, doğmaya başlayan güneşi gölgeden izlerken...

Geçmişinde olan hiçbir şey onun hatası değildi. Onun tek hatası bu boktan dünyaya, alışılmamış güzelliğiyle doğmasıydı.

"Kendine iyi bak kan gözlü, pamuk saçlı kız. İstediğin gibi, kimsenin seni suçlamasına izin verme.Sen suçsuz, günahsızdın.
Elveda güzel kız..."