"𝐆ł𝐨𝐬 𝐧𝐚𝐝𝐳𝐢𝐞𝐢"

🥀~Rozdział 9~🥀

🥀~Budynek~🥀

Perspektywa Nate'a

Kiedy wszedłem do budynku, gdzie miała odbyć się całe wydarzenia, przełknęłam ślinę na wspomnienia, które zaczęły zbierać się w mojej głowie.

Gdy byłem mały również występowałem tutaj. Czułem ten strach jako uczestnik, żeby się nie pomylić i nie zrobić z siebie żartu. Może nie każdy tak ma, ale ja niestety tak. Nawet teraz, przy każdym śpiewaniu na scenie czuje stres, żeby wszystko dobrze się udało.

Przywitałem się z ludźmi, którzy już powoli zaczęli przygotowywać scenę, naświetlenie. Czasami nawet nie zdajemy sobie sprawy ile trzeba ludzi, żeby coś powstało. Większość osób zwraca uwagę tylko na gwiazdy, trenerów i uczestników, nie twierdzę, że to źle, jednak przez chwilę można byłoby pomyśleć o ludziach, którzy to wszystko przygotowują.

Łatwo jest komentować, to jest źle zrobione, tu powinno być więcej światła... Wszystko jasne, bo to ich praca, jednak trzeba mieć szacunek do wszystkiego.

Ruszyłem w stronę najważniejszego punktu, którym była scena, na której będą występować uczestnicy i spojrzałem wokół. Na przeciwko już były wstawione fotele...

Fotele, który mógłby dać szansę niektórym, albo ją zabrać...

— Nieźle to wygląda, prawda? —zaczął Arthur, a ja kiwnąłem głową.

— Nadal nie mogę w to uwierzyć, że tutaj wróciłem... Myślałem, że taka przygoda zdarza się raz, a tutaj proszę. Wróciłem — westchnąłem.

— Wspomnienia? — dołączyła się do nas Abigail.— Nadal nie mogę uwierzyć, że kiedyś sami byliśmy uczestnikami i się ścigaliśmy.

— I nie zapominajmy o tym stresie, czy ktoś się odwróci. Chyba najważniejsze było jeszcze, żeby publiczność ciebie nie wygwizdała — zaśmiała Andrea.

W tym momencie spotkali się czworo ludzi, którzy kilka lat temu sami stali tutaj i walczyło o docenienie. Nie chodziło o pieniądze..., może to śmieszne ale w show biznesie naprawdę można znaleźć przyjaciół. Mówię naprawdę, to nie jest oszustwo.

Bo życie jest takie, że bardzo lubi zataczać koło i spotykamy ludzi, o którym chcielibyśmy zapomnieć. To nie muszą być ci sami, ale bardzo podobni. Wtedy to od nas zależy czy znów damy się skrzywdzić, czy znów skończymy tak samo, czy się poddamy?

— Pamiętajcie, jeszcze co śpiewaliśmy na rozpoczęcie finału? — zaśmiałem się na samo wspomnienie.

— Oczywiście — prychnęła Abigail. — Tego nie da się zapomnieć.

Potężnym królem będę, więc
Ostrzegam: bój się lwa — zaczął Arhur.

Ejże! Kto to widział króla zwierząt
Z grzywą niczym pchła? — załapałem.

— Wy tak naprawdę? — wywróciła oczami Andrea.

Poćwiczyć jeszcze muszę tylko
Mój królewski szyk,
Dostojny krok i władcze oko,
I ten złowieszczy ryk!!! — szturchnęła ją Abigail.

— Pokaże wam jak to powinno się śpiewać — Na razie nie ma czym tu chwalić się.
Strasznie już być tym
Królem chcę!

Jeszcze daleka droga, panie,
Jeśli sądzisz ... — wyznałem i zaśmiałem, nie mogąc w to wszystko uwierzyć.

Nikt nie powie "Zrób to!"

Chciałem powiedzieć...

Nikt nie powie "Zmykaj!"

Chodziło mi o to...

Nikt nie powie "Przestań!"

Nie masz pojęcia...

Nikt nie powie "Czekaj!"

Czekaj!

Wreszcie mogę iść, gdzie chcę.

O, na pewno nie.

Wreszcie nikt nie wtrąca się!

Już czas, żebyśmy pogadali
Jak ze ssakiem ptak.

Rad płynących z dzioba
Król nie słucha - tak czy siak.

Oj, chyba antymonarchistą
Stanę się od dziś
Żegnaj, służbo! Żegnaj, Afryko!
Bo precz stąd czas mi iść.
Ten smarkacz bardzo szarogęsi się.

Strasznie już być tym królem chcę!

Ruszaj się, kto stoi.
Stamtąd ktoś gdzieś pędzi.
Zawsze mnie zobaczysz -
Tutaj, tam i wszędzie.

Czekaj!

Niech wieść się niesie wobec oraz wszem.
Powtórzcie dziobem, pyskiem, piórem, kłem.
Niech Simba będzie panem naszych ziem!

Strasznie już być tym królem chcę!
Strasznie już być tym królem chcę!
Strasznie już być tym królem chcę!

Znów poczułem się jak ten mały chłopiec, który szukał swojej drogi w wielkim świecie. Jednak nie miałem pojęcia co jeszcze na mnie czekało...

********
Witajcie kochani

Kolejny rozdział dla was. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Przepraszam za błędy. Bardzo bardzo dziękuję za czytanie i dawanie gwiazdeczek ❤️