En Güzelinden Aşk

13. Bölüm

Sanki bütün dünya durmuştu. Bir tek ben ve telefondaki abim var gibiydi...

"Cemre kim o?" Barkın bana seslendi ona döndüm
"A-Abim" dedim zorlukla ama o şaşırmış gibi durmuyordu. Abimin sesi geldi telefondan yeniden
"cemrem, abicim iyi misin?" dedi istemsizce ağlamaya başladım. Telefon elimden düştü.

Tam ben de düşüyordum ki Barkın tuttu.
"Cemre geç otur şuraya güzelim sakin ol" dedi koltuğu göstererek zorlukla koltuğa oturdum .

Barkın yere düşen telefonu alıp kulağına götürdü
"şu an iyi değil poyraz sonra" dedi ve kapattı.
Barkına "sen biliyomuydun?" diye sordum ağlamayı bırakıp, dürüstçe "biliyodum" dedi.
Alayla gülmeye başladım. Delirmiş gibiydim sanki
"sen biliyordun ve benden bunu sakladın mı Barkın!?" diye sordum yeniden
"kendisi söylemek istedi ben de ilk yaşadığını öğrendiğimde şaşırdım sana söylemek istesem de engelledi ne yapabilirdim" dedi ellerimi sertçe saçlarıma geçirdim.
"sen nerden tanıyorsun abimi?" dedim cevap vermedi.

Yüksek sesle bağırdım
"cevap ver Barkın!" dedim yakasına yapıştım ama yerinden kıpırdamadı bile
"ben seni de tanıyordum cemre!" dedi sesini yükselterek ardından devam etti
"biz abinle çocukluk arkadaşıyız seni de tanıyordum küçükken sizin evinizede gelmiştim üstelik, abin seni başka şehire götürmek istediğinde benden yardım istemişti sonra o gece her şey allak bullak oldu ve bir telefonla abinin baban tarafından öldürüldüğünü duydum, ben de bir kaç hafta önce öğrendim abinin yaşadığını." dedi

Ellerimi Barkın'ın yakasından çektim. Hızla kapıya ilerledim Barkın kolumdan tuttu ona baktım dolu gözlerimle, "bırak" diyip kolumu sertçe ondan kurtardım nefes alamıyordum, duvarlar üstüme üstüme geliyordu. kapıdan çıkar çıkmaz abimi karşımda görmem bir oldu olduğum yerde kaldım.

Ne kadar da değişmişti. Artık o 17 yaşında ki çocuk yoktu karşımda. 28 yaşında koca adam vardı. 11 yıl onu çok değiştirmişti, çok geliştirmişti. Bana doğru yaklaştı. Geri adım attım ona çok kızgındım.
"cemre" dedi gözünden bir damla yaş aktı bir adım bir adım daha yaklaştı. Bir adım daha geri gittim. Durdu.

"Neden?" dedim titreyen sesimle
"Neden bıraktın beni? neden hiç haber vermedin ya neden?!" diye bağırdım. Tam bana cevap verecekti ki izin vermedim
"11 yıldır nerdeydin? hiç mi özlemedin ya sen beni? Ben özlemden geberirken sen nerdeydin!?" diye sordum yine çok yüksek sesle hıçkırıklarımın arasından. Cevap verdi
"Geberdim, 11 yıldır her gün sana gelmek istedim. Aramak sesini duymak , abim dediğini duymak istedim! Ama her gün engellendim. Benim mutlu mesut yaşadığımı falan mı düşünüyorsun sen?" dedi Daha çok ağlamaya başladım.

Abimin gözleri Barkına döndü ardından yeniden bana baktı "Barkın'ın yanında olduğunu duydum sonra." dedi gülümsedi, devam etti
"o kadar mutlu oldum ki dedim ki o adamdan kurtuldu benim kardeşim. " o da ağlıyordu benim gibi ara sıra göz yaşlarını siliyordu bir adım daha yaklaştı. Elimle durdurdum
"yaklaşma" dedim sesim fısıltıyla ardından yeniden içeri girdim odama çıkıp kapıyı kapattım.

Daha fazla burda kalmak istemiyordum çantama cüzdanımı ve telefonumu koydum odadan çıktım. salonda duruyorlardı tam evden çıkıyordum ki abin kolumdan tuttu
"abim yapma gel konuş-" lafını kestim
"bana abim falan deme! 24 yaşına kadar kendi başıma idare ettim bundan sonra da ederim." dedim ela Barkın'ın yanında duruyordu onları gösterdim.

"O elayı kaçırdığında ela abisini görünce abi diye bağırmıştı. Çünkü korkmuştu, canı yanmıştı ve.....
abisine ihtiyacı vardı" dedim gözümden akan yaşı sildim
"sen ben ağlarken, korkmuşken veya ne biliyim canım acıdığında yanımdamıydın" dedim hıçkırıklarımın arasından kolumu hızla çektim. kapıyı açıp çıktım.