Ons Kindje

9

Vinces Pov
Nee.. dat kan niet. "Vince?! Alles oké hier? Je riep zo." "Euh.. ja. Sorry." Dit.. dit kan toch niet juist zijn? "Euhm.. is dit haar echte naam?" Ik toonde het papier aan de directeur.

"Ja hoor. Haar mama had wel gevraagd dat we op briefen, enzo, gewoon alleen Timmers zetten. Waarom dat weet ik niet, maar het lag precies wel wat gevoelig." Ik knikte langzaam. "Voor de rest alles oké?" "Ja. Sorry." Hij schudde zijn hoofd en ging dan weer weg.

Dus.. omg. Zou.. nee?! Ben ik vader?!

Einde schooldag, 12:10
Ik had Louises klas als laatste vandaag, dus kon ik zien wie haar ging ophalen. Maar we zijn nu al tien minuten aan het wachten en er is nog niemand geweest. En ik zag dat ze dat niet tof vond.

"Hey, Louise. Wie komt er jou normaal ophalen vandaag?" Ze keek me verdrietig aan. "Tin." Ik knikte. "We zullen hier nog even wachten, dan zal ik je wel naar de nabewaking moeten brengen." Verdrietig keek ze weer naar buiten.

Ze heeft wel degelijk dezelfde neus als Caro. En die verdrietige blik is ook helemaal hetzelfde. "Tin!" "Waar?" "Daar!" Ze wees naar iemand die er snel kwam aangelopen. En nu was ik er heel zeker van dat Caro echt haar mama is.

"Kom ik ga met je mee. Dan moet ze minder ver lopen." Ze knikte blij en nam mijn hand vast. Samen wandelden we richting Titin. "Sorry schatteke dat ik wat te laat ben." Louise liet mijn hand vast en knuffelde Titin. Titin fluisterde iets en voor ik het wist was Louise even gaan spelen op de speeltuigen.

"Is Caro Louises mama?" Vroeg ik meteen als Titin me weer aankeek. "En ben ik de vader?" Ze zei niets. "Ik kan je niets zeggen, en daarbij. Jij bent degene die ons Caro hier zo hard heeft pijn gedaan. Je zou het niet eens verdienen om te weten of ze jou dochter is. Als ze het zelfs is." "Ze is mijn dochter, toch? Anders zou ze toch niet Timmers-Dubois heten?"

Opnieuw zweeg ze. "Kijk. Het is niet aan mij om te zeggen wie de vader is. Dat is iets voor Caro. Maar ze weet nog niet dat jij hier werkt. En dat willen wij zo graag houden." Waarom? Waarom verbergen dat ik hier werk? Ze komt er toch achter. "Waarom?" "Dat zeg ik niet, ik heb al te veel gezegd. Dag Vince." Ze draaide zich om. "Lou!"

"Dag meester!" Ik zwaaide nog even naar haar voor ik mijn spullen ging halen en vertrok naar huis. Toen ik de deur open deed hoorde ik plots iemand roepen. "Baby!" Oh nee. "Wat doe jij hier?" "Niet blij mij te zien?" Ik rolde mijn ogen en hing mijn jas aan de kapstok. "Eigenlijk niet, nee." Nu was zij degene die met haar ogen rolde. "Nog steeds niet over wat er is gebeurd twee jaar geleden? Echt.. dramaqueen."

"Ik? Dramaqueen?!" Ik riep. Iets wat ik zelden doe. "Jij bent degene die sinds het begin van onze relatie tot het einde mij heeft bedrogen en gelogen! En jij denkt dat ik blij ga zijn dat jij hier in mijn huis sta?!" Ze rolde haar ogen en legde haar handen op mijn borstkas. "Raak mij niet aan." Ze zuchtte. "Sorry, oké? Is dat wat je wilde horen?!"

"Eerlijk? Nee. Het is uit. Al twee jaar lang! Wat versta je daar dan toch niet aan?!" "Vince.. ik weet wel dat je me mist. Waarom anders reageer je nog op mijn berichten?" "Welke berichten? Dat maakt toch niet uit. Vertrek. En zorg ervoor dat ik je nooit meer zie Lisa. Nooit meer." Verward keek ze me aan.

"Wacht.. jij weet niet over welke berichten ik het heb?" Ik schudde mijn hoofd en opende de deur. "Dus jij hebt geen geld van mij gevraagd?!" Opnieuw schudde ik met mijn hoofd. "Nee. En nu.. daaaag." Ze wandelde buiten. "Wacht!" "Ik wist wel dat je me-" "Sleutel." Ik stak mijn hand uit en ze legde de sleutel in mijn handen. "Allemaal." Ze begon te zeuren maar legde ze dan wel allemaal in mijn hand. "Dag Lisa. Tot nooit meer." En ik sloeg de deur in haar gezicht dicht.