Çok uzun zaman önce geldim bu hayata , yaklaşık 15 yıl önce. Tam 10 yıldır bu hayatı yaşıyorum. Tüm duyguları 10 yıldır yaşıyorum. Kimisi baskın , kimisi az , kimisinin varlığından bile haberim yok. Sadece 10 yıldır tanıyorum bu hayatı. Ve biliyorum bu hayat benim değil. Belki bir kedinin , belki bir köpeğin , belkide sokakta yürüyen yaşlı yoksul ve yoksun bir amcanın ama benim değil. Kelimelerim süslü olmaz benim. Hayatım neyse onu yazarım yani yazıyorum. Beynimi boşaltmaya ihtiyacım var. Ama boşaltıcak bir beynim yok. Beyin denen varlık ne , vücudu kontrol eden bir organ parçasımı. Hayır. Beynim aslında benim. Elimi haraket ettirmem beynimdir veya kağıdımdaki gözyaşı hepsi benimdir ve hepsi beynimdir. Bu hayatta ne kadar çalışırsan çalış hep aynı sonucu alırsın. Hayat aslında para gibidir , parayı harcadıkça karşılığında iyi veya kötü bişeyler elde edersin . Hayatı harcadıkça karşılığında ölümü elde edersin. Evet ölüm....
Ölüm sessizdir , sadedir , beyaz mermermi süsler ölümü. Toprağa gömseniz veya yaksanız farkedermi ölen ölmüştür sonuçta. Ölüm seslenemez , ölüm bagıramaz . Ölüm karanlıktır , ölüm sessizdir. Ağlamalar mı , geçici , feryatlarmı boş. Asıl siz olmasaydınız ölmezdim ben. Ama şimdi mutluyum gerçek mutluluk. Gülmelerde saklı bir mutluluk değil bu. Ağlamak yok korku yok üzülmek yok. Evet beni ben yapan hiçbirşey yok. Ben yokum...
