My Childhood Friend

Hi!

I dedicate this one shot story to my unnie, iamNashix22.

Actually, gr. 6 ko pa itong story. Binago ko lang ang mga lines sa story ko. Balak ko nga sana DATI na gawin ito ng completed story at hindi one shot pero para kay unnie, I can sacrifice so unnie, I hope you like it.

Happy Valentines to all.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

"Ma, pangarap ko po ito. Gusto ko na po sya makita at saka sapat na po ang ipon ko pong pera." sabi ko kay mama

Nandito kami ngayon sa tapat ng airport. Nakakahiya nga kasi naiyak si mama dito eh kanina pa kami titingnan ng mga tao =.=

Katatapos ko lang ng college at papunta na ako sa Korea kasi magkikita na kami ni Chanshik, ang chilhood friend ko.

"Ok sige na nga. Pumasok ka na at baka ma miss mo pa ang flight mo." sabi ni mama habang pinupunasan nya ang mga luha nya."

"Bye mama. *kiss sa cheeks*."

Pumasok na ako sa airport. Chanshik, as I promise, pupunta na ako.

*FLASHBACK*

"waaaaahhhhh...huhu"T___T

"Nashix, babalik ako. Kailangan na kasi ako nila mommy sa Korea at gusto nila ako dun mag-aral ng college." sabi ni chanshik sakin pero

"Pwede ka naman dito mag-aral sa Pilipinas ah T__T." sabi ko habang naiyak ako.

"Alam ko. Hay...ganito na lang, kapag natapos mo na ang college mo, pupunta ka sa korea at magkikita na tayo dun ah. Baka kasi hindi pa ko payagan nila mommy na bumalik ako dito. Sa Namsan Tower na lang tayo magkita huh." sabi ni chanshik habang pilit nyang tinatanggal ang mga kamay ko sa damit nya.

OA ko ba? eh mawawala na ang kaisa-isang bestfriend ko eh huhu.

"Sige papayag na ko" sabi ko sa kanya

"Halika nga Nashix, 1 last hug na lang." sabi ni Chanshik at yumakap sakin ng mahigpit.

Kumalas na sya sa pagkakayakap nya sakin at nag wave sakin at sumakay na sa kotse nila.

*END OF FLASHBACK*

Hindi pa ko nakikipagkilala no?! Ako pala si Nashix. Wag nyo na lang alamin ang surname ko. Masyado kayong chismosa xD

(Fast Forward hehe)

*Korea*

Mula na makalabas ako sa airport, hindi ko maiwasang maiyak. Excited lang naman ako na makita sya ulit eh. Pero hindi ko alam kung nasaan sya ngayon. Nung makaalis si Chnshik sa Pilipinas, wala na kaming communication kahit isang text o tawag.

Nag-iisip ako ngayon kung saan ko sya hahanapin. ano to? 'Nasaan ka Elisa?' lang ang peg ko haha. Ang lamig pa dito. Umuulan kasi ng snow eh. Buti na lang at makapal ang jacket ko. Ang hirap hanapin si Chanshik kasi marami syang kamukha eh. Bakit naman kasi halos magkakamukha ang mga koreano no?!

Buti na lang at may picture pa ko ni Chanshik nung graduation day namin at pinagtatanong-tanong ko sa mga koreanong nakakasalubong ko at hindi rin naman nila kilala.

Nagtanong ako dun sa koreanong naglilinis kung nasaan ang Namsan Tower.

"Annyeong haseyeo do you know where does Namsan Tower is located?"