Czarną swą rozpoczął wędrówkę
Po nocnym niebie nów księżyca
Wśród drzew się skrywa leśniczówka
Tajemnej mogiły strażnica
Tam pośród dębów, pod paprocią
Spoczywa cisza wykrzyczana
Stos czaszek kwitnie dziś nawłocią
A każdej duszę odebrano
I ten, co palił papierosy
I ten, co ciut przesadzał z wódką
I ten, co składać chciał donosy
I ten, co sypiał z każdą młódką
I matematyk, i artysta
Aktorka filmów dla dorosłych
I zakonnica święta, czysta
I manifestów autor wzniosłych
Przed laty wzięto ich na pakę
I wywieziono na ustronie
Ich grób posłużył za kloakę
Gdy krwią trysnęły siwe skronie
Zgniły tu młodość i marzenia
Starości nudnej zmilkły tony
Ponad mogiłą ich cierpienia
Wyrasta życiem las zielony
Leśniczy czasem znicz zapali
Lecz nikt poza nim o nich nie wie
I tylko czasem dąb się żali
Że mu korzenie toną w gniewie
Bo jak przebaczyć łzy przelane
Przez tyle mężów, żon i matek
Żałoby nieodżałowane
I nie złożony żaden kwiatek
A ciała gniją, duchy tęsknią
Do swoich utraconych rodzin
Co popadają dziś w szaleństwo
Nie znając ich ostatnich godzin
Samotnych grobów ciemnym lasem
Na wieki skryta tajemnica
Zapłacze tylko dla nich czasem
Na nocnym niebie nów księżyca
Ohhh boy, ten wiersz ma historię. Pierwsze trzy linijki powstały w gimnazjum, jak usiłowałam opisać jeden obóz wojskowy. Potem uznałam, że nie wyszło, i zaadaptowałam je na wiersz o nawiedzonym lesie, gdzie zjawy w środku nocy urządzają sobie bale. Też nie siadło do końca - wreszcie powstało to, choć wciąż nie wiem, czy to ostateczna forma.
CZYTASZ
Śnieżyny
ПоэзияW trzewiach ziemi przebudzona, zobaczyłam złoty kwiat Usłyszałam pieśń syrenią, wyszłam w doskonały świat Gniazda ptaków rozkwilonych, kępy zzieleniałych drzew A nad nimi niósł się nocny, z gwiazd pędzony, srebrny śpiew - "Przebudzenie" I śmiejcie s...
