Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Ramazan Bayramınız Mübarek Olsun❤️ Hepinize İyi Bayramlar Dilerim✨
İyi Okumalar Dilerim♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 Temmuz 2022
Siz : Giderken dört aylık hamile olan karın artık sekiz aylık hamile.
Siz : Ne zaman geleceksin?
Siz : Hani üç aydı???
Siz : Sanırım doğum yaklaştığı için baya sıkıntım var.
Siz : Bir görsen karnımın üzerinde bir tane basketbol topu var.
Siz : Yatarken bile belim ağrıyor.
Siz : Ercüment bu hallerimi görebileceksin değil mi? (22:54)
Çağanın Komutanı : Göreceğim birtanem. (06:32)
Mesaja baktıktan sonra telefonu kenara bıraktım ve elimi karnımın üzerine koyup başımı yastığa yasladım.
Gün doğuyordu ve ben neredeyse hiç uyumamıştım. Hem bedenimin ağrıları hem kalbimin acıları uyumama müsaade etmemişti.
Ercüment gideli 4 ay olmuştu. Koskoca 4 ay! Sadece bir kaç kere telefonda konuşabilmiştik. Yüzünü görmüyordum 4 aydır. İnsan birinin yüzünü unutacak diye korkabiliyormuş...
Kendi adımı unutsam bile Ercüment'in yüzünü unutmazdım. Ama insan korkuyordu işte.
Bu duruma asla alışmak istememiştim. Bir insan ayrılığa, hasrete alışamazdı. Alışırsam her şey daha kötü olurdu. Hoş böyle de pek iyi olduğu söylenemezdi...
Derin bir nefes alıp göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim. Koltuğa iyice yerleşip gözlerimi kapattım.
Zar zor uykuya daldıktan sonra bir iki saat uyumuştum. Saat 8 buçuktu. Koltuktan kalkıp banyoya girdim. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra aynada ki yansımama baktım.
Yüzüm değişmişti. Kötü bir değişiklik değildi ama değişikti işte. Karnım oldukça büyümüştü. Çok kilo almamıştım. Sadece önümde bir top var gibi duruyordu.
Bazen moralim gayet güzelken bazen çok kötü oluyordu. Başlarda moralim bozulunca kendimi bir şekilde teselli edebiliyordum ama şimdi o kadar çoğalmıştı ki içimde ki özlem Ercümenti görmekten, satılmaktan başka bir şey çaresi olamazdı artık.
"Kızım ne zaman uyandın?" Diye sordu banyodan çıkınca annem. "Yeni uyandım daha."
"Gece uyuyabildin mi?"
"Uyudum." Dedim oturma odasına girerken.
"Kızım zaten kendi sıkıntın kendine birde koltukta uyuyorsun."
"Ne yapayım anne?" Dedim hızla. "Giremiyorum diyorum yatak odasına. Daha kötü olacağım yatakta uyusam."
"İyi tamam demiyorum bir şey." Dedi ve mutfağa geçip kahvaltı hazırlamaya başladı.
