Benim Hikayem

Piç smilee :D

Ertelediğim alarm çalmaya başlayınca Pazartesi sabahına yenildiğimi kabullendim.Yataktan doğruldum etrafıma mal mal bakınmaya başladım.Tabi dağınıklığından bahsetmiyorum bile.Ama napayım yani daha yeni taşındığımıza göre normal bişey.Herneyse.Yataktan kalktım ama adım atacak yer yoktu.Zar zor banyoya girdim.Günlük işlerimi halletim.Aşağıdan babam bağırıyodu.Aslında üvey babam desem daha iyi olur.Çünkü 4 yaşındayken beni evlatlık olarak almıştı.Beni bu yaşıma kadar o büyütmüştü.Onu çok seviyorum.Herşeyde yanımda oldu,bana hep destek çıktı.Ne yapsam ödeyemem hakkını.Herneyse.
"Almila,kızım hadi omletin soğuyacakk."ah canım babam ne kadarda düşünüyo beni.Sabahın köründe kalkmış omlet yapmış diye geçirdim içimden.Piç smile gülüşümü atarak:
"5 dakikaya ordayımm babacımm."diye bağırdım.Hemen o karışık valizimden beyaz bi tişörtle,siyah şortumu üstüme giydim.Siyah babetlerimi de zar zor bularak ayağıma geçirdim.Tabi ya makyajsız ben ve dışarı çıkmak.Ayrı dünyaların insanlarıyız cınım.Hemen küçük makyaj masama oturarak makyajımı yaptım.Saçlarım uzun olduğundan sabah uğraşmamak için akşamdan düzleştirmiştim.Üzerinden tarayarak düzelmelerini sağladım.Herşeyim tamam değildi.Ah tabi ya okul çantası."Ama ne götürceğimi bilmiyorum kiiğ."diye mırıldandım.Çünkü yeni bir okula başlicaktım.Ne ders programı,ne de bi kitap vardı elimde.Ne alsam diye düşünürken,çalışma masamın üzerinden pembe kaplı defterimi ve kalem kutumu çantamın içine attım.Babam bu sefer kızacaktı bana.Merdivenlerden ikişer ikişer inmeye başladım.Mutfağa doğru ilerledim.Babam arkasını dönmüş salatalıkları doğruyordu.Ona hiç gözükmeden masaya oturdum.Arkasını döner dönmez:
"E hadi babacımm ben çoktan geldimm."diyerek piç smile gülüşümü attım.Bana şaşkın bi şekilde bakarken:
"Seni gidi senii boş anımı yakaladın geçtin hemen masaya demii."diyerek bana o içinde kaybolduğum gülümsemesini yaptı.Gidip koccamann yanağından öptüm.İkimizde vakit kaybetmeden kahvaltımızı bitirdik.E sonuçta onun gitmesi gereken bi işi benimde gitmem gereken bi okulum vardı.Kahvaltımızı bitirdikten sonra babam bana gene o gülümsemesiyle:
"Bugün istersen seni okula ben bırakayım."dedi.
"Yok babacım sağol.Bugün okula yürüyerek gideyim.Hem yürüyüş olur benim içinde."diyerek gülümsedim.Babamda"tamam o zaman kızım."diyerek masayı toplamaya kalktı.Ona yardım etmek için kalktım.Ve hemencicik topladık.İkimizde evden aynı anda çıktık.Ona el sallayarak kapıdan dışarı çıktım.E çıktımda hiç bilmiyodum burayı.Herneyse yürümeye başladım bilmediğim yolda."Şu ilerde bi bakkal var.Okulun yerini sorsam bilir herhalde."diye mırıldandım kendi kendime.Derken omzumda bi el hissettim.Arkamı döndüğümde benim yaşlarımda.şirin bi kız karşımda duruyodu.
"Merhaba.Benim adım Damla.Osman Hamdi Bey Lisesi ne gidicemde.Ama yerini bilmiyorum.Yerini biliyorsanız bana tarif edebilirmisiniz?"dedi.Şirin sesiyle.Ah bende çok biliyordum da yerini.
"Şey,merhaba benim adımda Almila.Sanırsam aynı okula gidiyoruz.Ama bende o okulu arıyorum.Şimdi şu bakkala soracaktım.Gel istersen birlikte soralım."diyerek gülümsedim.Kız biraz çekinsede."Peki."diyerek gülümsedi.Birlikte yürüyerek bakkala girdik.Bakkal amcada iyi bilen biri çıktı ki hemencecik tarif etti bize okulun yerini.Herneyse birlikte yürümeye başladık okula doğru.Çok sessizlik olmuştu.Bende sessizliği sevmezdim tabii.
"Damla'Ydı dimi ?"diyerek yüzüne güldüm.
"Evet."diyerek onayladı.
"E biraz kendinden bahsetsene."dedim.Söze başlayacakken derin bir nefes aldı.Anlatmak istemiyordu galiba.Herneyse söze başladı.
"Adım damla 17 yaşındayım.Annem bi cafede garsonluk yapıyo.Bazen bende yanında çalışıyorum.Birlikte alın terimizle para kazanıyoruz.Çünkü ikimizin geçindirmesi gereken bi evi var.Aslında annem benim yardımım olmadan yapabileceğini söylüyo ama asla bütün herşeyi ona yükleyemem.Babam beni ve annemi küçük yaştayken terketmiş.Ama ben bana soranlara babam yok diyorum.Çünkü 'terketti'demesi çok üzüyo beni.Herneyse işte böyle benim hayatım.Sen bahset biraz."diyerek buruk bi gülümseyle bana baktı.
"Hmm.Sıra bende o zaman.Benimde annem ve babam ben daha 1 yaşındayken trafik kazasında haytlarını kaybetmişler.E bende tek akrabamız olan teyzeme kalmışım.Onunda imkanları olmadığı için beni Çocuk Esirgeme Kurumu'na bırakmış.Ben 4 yaşındaykende şu an onla yaşadığım Mehmet babam almış kurumdan.Yani o kurtardı beni ordan.Burayada onun işi için taşındık zaten."diyerek gülümsedim.
"İkimizde kadersiziz desene."diyerek baktı yüzüme.Bende başımla onay verdim.Bakkal amcanın tarifiyle,konuşurken baya yol yürümüştük.Bidahaki sefere babamla geliceğime söz verdim.Bu kadar yol yürünürmü ya.Herneyse okula girdiğimizde bi "Ohaa!"çektim.Damla bana doğru bakarak kahkağayı bastı.E napayım yani.İlk defa bu kadar büyük bi okul görmüştüm.Damla'yla içeri girerken şöyle bi etrafa bakındımda.Herhalde bütün dünyanın taşları ve meteorları buraya toplanmıştı.Kendi içimde kıkırdadım.Damla'da o arada çocuk kesme peşindeydi yanii.Heralde bişey gördü.Kolumu öyle bi cimcikledi ki yerimden zıpladım.
"Almila baksana kızzz.Şurdaki TAŞ'A."dedikten sonra kafamı o yöne çevirdim.Okulun en popisi olmalı ki kendini yaymış etrafındaki kızlara piç smile gülüşünü atıyordu.Hıh kendini beğenmiş.Galiba ona baktığımı gördü ki bana doğru bakarak göz kırptı.Pislik,çokta yakışıklı ya.Herneyse aldırmadan kafamı çevirdim.

~Mert'in ağzından~

Gene kızlarla sohbet ederken bi kızın bana baktığını gördüm.Ama kız değil mübarek taş.Hiç öteki kızlara benzemiyordu.Görmemiştim onu daha önce okulda.Yeni gelmişti sanırsam.Ama bu kadar güzellik fazlaydı.O saçlar ,o gözler masmavi içinde kayboldum sandım.Kendime gelerek kıza en çapkınından göz kırptım.Aldırmadı sanırım.Nasıl bi kız benim göz kırpmamdan etkilenmez ki...