Toprağın Burçağı

Bölüm 12: Bağlar da Doğar, Büyür ve Ölür...

Mete Çağın...

Ne yaptığımın bilincine vardığımda geri çekilecektim ki ensemde hissettiğim güçsüz ve yorgun kolla geri çekilme dürtümü çıktığı beyin odacığıma geri bastırdım. Ardından da karşılık veren yorgun dudaklarına hafif ve canını acıtmayacak şekilde bıraktığım ıslak öpücüklere son vererek utancımı cümlelerimle perdeledim. " Hadi bakalım Anka Kızı. Önce iyileştirelim seni. Sonra devam- eh şey sonra görüşürüz benden kurtuluşun yok diyecektim. Merak etme arkanda kalan her şey bana emanet."

Ah! Cidden bunu söylemedin deyin lütfen. Lütfen. Lütfen. Yani tamam belki Burçak'tan on yirmi çocuk falan istiyor olabilirdim. Ama ne yapayım yani bana bir Burçak yetmiyorsa? Hem daha çok Burçak daha çok mutluluk demek benim hayatımda. Ayrıca şükür ki maddi durumumda gayet iyiydi. Yani Burçak Hanım aşkım yüz çocuk istese bile bakacak durumum vardı.

Burçak'ın başının üstünü çenesinden hafif tutup dudaklarımla hizalayarak ona zarar vermekten korkar biçimde hafifçe öptüm ve geri çekildim. Şimdi sıra onun vücudundaki yaraları sarmaktaydı. Zira ben ruhunu sardığımı düşünüyordum. Hayır efendim kimse inkar edemez. Ben onun biricik aşkıydım bir kere.

Seri ama sanal adımlarla zihnimde bu konuyu da sonraya iteleyerek Oflaz'ın yanına ilerledim. Odaya ilerledim ilerlemesine de... İlerlemez olaydım! Gonca ile birbirlerini yediklerini nereden bilebilirdim ki öyle değil mi? Öksürerek varlığımı belli edip odaya girdiğimde aralarından meteor geçmiş gibi hızla ayrıldılar. Meteor gibi çocuğum tabi normal.

"Biraz daha hanımımın yanından gelmeseydim herhalde ikinci yeğenim dünya yoluna girecekti." Başımı hafif gökyüzüne çevirip esprili bir dille konuştum. "Aman yeğenim aman gelme sen bunlar daha abini bana kilitliyor vallahi dört çocuk bakamam aynı anda." Söylediklerimle Oflaz'ın bakışları bana dönmüş ve tuhaf bir sesle "Dört?" diye sormuştu. Sevdiğim kadının ameliyata hazırlanıyor olduğunu bildiğim ve iyi olacağını hissettiğim ya da işime öyle geldiği için sohbet etmekten geri alamıyordum kendimi. "He. Dört. Bir itirazınız mı vardı Oflaz Bey? Ha siz ikinciyi yaparken biz boş boş mu oturacaktık? Cidden böyle mi düşündün?" Söylediklerimin bir kulaklarından girip ötekinden çıkmasını beklerken Gonca'nın yüzünün, kulaklarının, kollarının kıpkırmızı kesilmesi yanıldığımın göstergesiydi.

"Sen yengemle yiyişirken içeride kim sana laf yaptı? Kimse değil mi? Ulan siz ulu orta öpüşürken biz gayet masumane özlemimizle gizli saklı öpüşüyoruz ama bizimki suç oluyor öyle mi? Vay anasını. Ayrıca yap kardeşim yap sende çocuk yap da ben senin iki çocukla yetineceğini sanmıyorum. Az evvelki gördüklerimden sonra." Oflaz Bey anlaşılan karısını utandıran cümlelerimin hesabını beni utandırarak ödetmeyi planlıyordu. 

Şaka bir yana ne zaman görmüştü bu salak öpüştüğümüzü? Hay sikeyim ya! Şimdi kim, nasıl kurtulacaktı bu çocuğun dilinden? konuyu değiştirmeyi umarak konuştum.

"Boş konuşmayı kes ve Burçak'ın ameliyatına girmek için hazırlan. Ona bir şey olursa yemin ederim küçüklük arkadaşım olman beni zerre alakadar etmez yeğenimi, yengemi ve evliliğinizi gider Armut teyzeme yumurtlarım. Zaten kadında torun ve hemcins koruma iç güdüsü var. Sonra ayıkla pirincin taşını."

Acele acele konuştu. "Tamam be tamam! Söyleme de ben yengemi kurtarırım. Yeter ki annem benden öğren-"

Derken çoktandır kapıda durduğunu bildiğim Armut Hanım şakıya şakıya neşeli sesiyle konuşarak içeri girdi. "Çok geç oğlum. Ay Allah'ım! Çok şükür benim gelin istediğim gelin çıktı. Benden mutlusu şuan dünya üzerinde yok olamaz. Gonca kızım gel de torunumu göster bakayım bana." Mutlu mutlu Gonca'nın koluna giren Armut hanımın görüş alanımızdan çıkması üzerine Oflaz' a 'bittin oğlum sen' bakışımı atıp tam kapıdan çıkacaktım ki Armut hanım geri döndü ve bir şeyi hatırlamış gibi tekrar konuştu. " Ha unutmadan... Oflaz! Eve sakın gelme aklın varsa. Aklın başına gelene, annenle iş birliği yapmayı öğrenene kadar ne torunumu ne de gelinimi göremeyeceksin. Seni aptal velet."