Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Vieren

'Gaan jullie vanavond mee uiteten?' vroeg Marion het duo. Ze stond bij hun bureau's. Beide rechercheurs keken omhoog, recht in het gezicht van hun collega. Een lieve glimlach werd hun toegeworpen. 'Zoals jullie weten ben ik morgen jarig. Aangezien we vanavond toevallig alle vier tegelijkertijd vrij zijn leek het mij leuk om weer eens iets gezamenlijk te doen.' Een hoopvolle blik was af te lezen van haar gezicht. Even keken de rechercheurs elkaar aan en knikten al snel. 'Heel gezellig. Hoe laat en waar wil je ons hebben?' Vroeg Wolfs er gelijk achteraan. 'Uurtje of acht. Het restaurant aan de maas, Riverside lounge. Kennen jullie dat?' Beide rechercheurs bevestigden de afspraak. Snel liep Marion daarna weer weg. Ze had voor die tijd nog een hele boel werk af te maken.

'Ga je mee? Ben je nu nog niet klaar?' Wolfs riep Eva van onder af de trap. Hij stond al even klaar voor vertrek. Het was even voor achten en het was dan wel niet ver lopen, hij wilde ruim op tijd zijn. Na een paar seconden stilte hoorde hij gestommel van boven. Ook een paar vloekwoorden passeerden de revue. Maar daarna zag hij haar in het trapgat verschijnen. Ze had een kort donker blauw jurkje aan, had haar haar los gelaten en voor de gelegenheid haar hakken te voorschijn gehaald. Hij kon het niet laten haar goed in zich op te nemen. 'Je staart.' Was haar dan ook al snel opgevangen. Snel richtte hij zijn aandacht op haar jas op de kapstok. Hij pakte hem eraf en hield hem haar voor. Zij nam hem dankbaar aan. Iet wat ongemakkelijk liep ze op haar hakken. Hij merkte het op en pakte snel haar arm vast. Ter ondersteuning uiteraard. Zo liepen ze samen het stukje naar het restaurant.

Precies om acht uur stapten ze het gebouw binnen. De geur van vers bereid voedsel met een vleugje kaars kwam zijn neusgaten binnen. Het licht was gedimd en doordat het nog vroeg donker werd hing er een gezellige sfeer. Aan een tafeltje in de hoek zagen ze hun collega's zitten. Ook hun collega Romeo was uitgenodigd voor het etentje. Ze werkten niet vaak samen, maar hun band was door de jaren heen gegroeid. Een vriendschap mag je het zeker noemen. Marion zag de twee aan komen lopen en zwaaide even om ze te wenken. Wolfs nam Eva haar jas aan zodat hij hem weg kon hangen. Ze wachtte even tot hij beide jassen had opgehangen en samen schoven ze bij hun vrienden aan.

De avond was heel gezellig en ging razendsnel voorbij. Ze hadden drie gangen besteld. Bij het hoofdgerecht namen Wolfs en Marion iets met vis en Romeo en Eva kozen voor vlees. Drie van de vier namen iets alcoholisch te drinken. Eva ging voor water met bubbels. Ze bespraken het werk, hun toekomst plannen, het verleden en ze spraken over koetjes en kalfjes. Halverwege de avond haalt Wolfs een envelop tevoorschijn. Hij overhandigt deze aan Marion. Ze las de kaart voor die erin zat. Ze werd hartelijk gefeliciteerd en kreeg twee concert kaartjes cadeau. Ze was er erg blij mee. Het was dan ook van haar favoriete band, BLØF. Ze bedankte alle drie haar collega's. Zoals Marion het betaamd deelde ze gelijk een rondje uit.

Weet je nog, die keer in de lente. We liepen door de stad. We hadden toen een kat gevonden, een hele blauwe kat. Ergens op de achtergrond speelde een oude afspeellijst met nummers, deze paar regels kwamen bij Wolfs door. Maar eigenlijk waren ze zo druk in gesprek dat hij niks van de muziek mee kreeg. Hij had zich lang niet zo ontspannen gevoeld als deze avond. Na het toetje deden ze dan ook nog een ronde thee en koffie. Het gesprek ging inmiddels over de plaatselijke politiek. Het was bijna tijd voor gemeentelijke verkiezingen en Wolfs en Romeo deelden allebei een andere mening hierover. Eva en Marion waren op hun beurt aan het praten over de date die Marion had gehad afgelopen week.

'En wanneer ga jij weer eens op een date?' Moest Marion even aan Eva vragen. Hij ving het op, gelijk schoot zijn aandacht weg van zijn eigen gesprek. 'Oh uhm, nou ik heb daar nu niet zo'n behoefte aan geloof ik.' Hij was gerustgesteld. Nog heel even luisterde hij mee met hun gesprek, maar zoals Eva dat goed kom had ze eroverheen gepraat. Hij vervolgde rustig en met volle aandacht weer zijn eigen gesprek. Hij moest Romeo en namelijk nog wel van overtuigen dat hij gelijk had. Romeo had pech vanavond, want hij had wel zin in een pittige discussie. Hij nam nog eens een goede slok van zijn koffie. Hij was er klaar voor!

'Bedankt voor deze gezellige avond. Het was fijn dat je ons uitnodigde.' Eva gaf haar vriendin een knuffel. Wolfs had de jassen gepakt en wederom zorgde hij ervoor dat Eva hem makkelijk kon aantrekken. Toen er was afgerekend stapte het viertal naar buiten. Marion en Romeo moesten de brug over richting Wyck en Wolfs en Eva bleven aan deze kant van het water. Als een echte gentleman nam hij Eva weer bij haar arm zodat zij met ondersteuning terug kon wandelen. Hij had het zo gezellig gevonden dat hij zich gelukzalig voelde. Zo'n gevoel waardoor je diegene naast je net iets leuker vindt. Hij vond het dan ook zeker niet erg dat hij Eva tegen zich aan voelde.

Langzaam maar zeker kwam hun straat in zicht. Maar hij wilde nog even op Het Bat stil blijven staan. De lucht was helder en de sterren daardoor goed zichtbaar. Hij voelde de vlinders door zijn buik gieren. Hij zocht Eva haar ogen en vond ze. Haar lieve glimlach zorgde ervoor dat niet snel daarna zijn aandacht naar haar lippen werd getrokken. Hij wist dat hij een groot risico zou lopen, maar hij moest het gewoon doen. Dit moment voelde te goed. Nog steeds stonden ze naast elkaar. Zijn arm ondersteund voor Eva haar lichaam. Hij draaide een stukje door waardoor hij nu recht voor haar stond. Zijn andere arm legde hij op haar heup. Hij drukte zijn lippen op de hare. Zijn ogen gesloten. Hij merkte op dat haar lippen na al die jaren nog steeds hetzelfde aanvoelden. De geur van haar parfum vulde zijn neusgaten. Misschien droeg ze niet eens parfum en was dit haar natuurlijke geur. Zo herkende hij het namelijk als hij de taak op zich om de bedden te verschonen. Soms rook hij dan heel even aan haar dekbed. Stiekem. Hij voelde inmiddels de warmte door zijn lichaam stromen, maar het koele briesje zorgde ervoor dat hij niet over verhit raakte.

Na wat voelde als uren lieten hun lippen elkaar los. Meteen checkte hij haar humeur. Had hij nu alles verpest? Maar al snel werd duidelijk dat zij het fijn had gevonden. Toen hij haar glimlach zag drukte hij snel nog een kus op haar mond. Daarna raakten hun voorhoofden elkaar even. Hij voelde hoe zij wat afstand van hem nam. Hij voelde teleurstelling, maar toen hij voelde hoe ze hem in een knuffel trok verdween dat gevoel meteen. Zonder woorden wisten ze elkaar precies aan te voelen. Hij snapte dan ook dat zij het lastig vond om het moment te verbreken. Daarom deed hij het. Hij zorgde weer voor ondersteuning en samen liepen ze naar hun huis. Deze avond was perfect. Hij zou dan ook de volgende dag Marion nogmaals bedanken voor het lekkere etentje.

Ik had beloofd om nog een keer een verhaal te schrijven over een gezamenlijk etentje. Maar daarbij heb ik Maaike_tje haar idee gepikt om Marion jarig te laten zijn. Het leek mij wel toepasselijk.