gevoel

soms voelt het alsof je niet meer door kan gaan, alsof alles fout gaat en/of je niet meer nodig bent hier op deze wereld. Alsof niemand je zal missen en niemand het zou merken als je weg zou zijn.. ook al ben je er van bewust dat er genoeg mensen zijn die om je geven en mensen zijn die je verhalen willen horen en medelijden willen tonen. Maar je hebt daar niet veel aan. Je moet je problemen zelf oplossen. Maar het probleem is dat je niet weet wat je probleem is. Je voelt je gewoon onzeker en machteloos over jezelf hoe vaak je ook verteldt wordt "je bent mooi" je bent dun" "je hebt een mooi lichaam" "hoezo zou moet je afvallen ik ben nog dikker dan jij" het helpt gewoon niet. Je weet niet of je het gewoon niet wil horen of dat je het niet kan accepteren. Je bent gewoon nooit genoeg. In iedergeval nooit genoeg voor jezelf. Je denkt dat het heel dramatisch klinkt want zo voelt het. Je vind jezelf ook te dramatisch over jezelf en te aanstellerig, te veel verwachtend, te arrogant en je vind ook misscien wel dat je teveel eet en vooral te veel zoet of juist te zout. Je vind zoveel van jezelf. Maar anderen vinden dat ook. Ook al zeggen ze het niet, je ziet al die kraaloogjes gewoon conclusies trekken en meningen vormen. Positief of negatief het maakt niet uit het zijn alsnog conclusies en meningen, welke het zijn dat weet je niet. Wat ze zijn dat weet je niet. Je weet niks maar je voel het wel. Het is normaal om een mening over iemand te hebben. Maar toch is het soms eng, om te weten dat iedereen wel een mening over je heeft, nog enger is als ze hem uiten. Want je weet ook nooit wat ze zullen vinden en zeggen. Dat kun je ook niet weten. Je kan misschien van te voren aanvoelen of het positief of negatief is maar alsnog weet je niet wat het precies is wat ze zullen zeggen.
Soms voelt het gewoon alsof je verdrinkt, verdrinkt in een zee met allerlij grote boten om je heen. Ze zijn er wel en er zijn wel mensen aan boord, maar omdat de boten zo groot zijn zien maar weinig mensen je en komen ze net niet bij je, waardoor je langzaam verdrinkt. Maar in het water springen durft niemand. Omdat ze bang zijn ook te verdrinken. En mensen die het durven hou je tegen omdat je om ze geeft en bang bent dat ze verdrinken. Zelde zijn er mensen die toch springen en de mensen die springen duw je uiteindelijk weg in de hoop dat ze naar dat laatste kleine bootje kunnen gaan zodat hun het wel kunnen overleven, al is het op het nippertje. Maar al die druk en drama van jou leven wil je ze niet aandoen. Ze hebben al genoeg druk en drama in hun eigen leven dus meer kan er niet bij. Maar bij jou? Bij jou kan er wel nog bij van anderen. Jij kan het wel houden! Jij wel. Dat vind jij tenminste. Maar eigenlijk brengt het alleen meer last. En meer druk. Waardoor je steeds langzaam verder en verder verdrinkt. Maar omdat het zo langzaam gaat heb je het niet door en zal het pijnlijk zijn, en lang duren.
De kans dat je iemand echt naar je toe durft te laten komen en dat je diegene het risico zal laten lopen om te verdrinken is klein. Maar soms moet je diegene vertrouwen dat hij/zij/het sterk genoeg is en diegene binnen laten. Wie weet kunnen jullie elkaars levens dan wel redden.