May mga tao sa mundo na handang tumulong ano mang sitwasyon. Mayaman man o mahirap. Malaki man o maliit na bagay. Bastat kusa at bukal sa loob ang pag tulong.
Kindness will always be in our personality and attitude. Pinanganak tayong may mabuting kalooban, at nasasayo nayun kung papalaguin mo o mag papa lamon ka sa kasamaan.
Super hero ika nga ng mga bata. Tawag nila sa mga taong handang tumulong ano man ang sitwasyon. Good samaritan sa mga matatanda. Ngunit para sakin sya lang.
Her name itself screams comfort and purity.
Naalala ko noong una naming pagkikita. Lugmok na lugmok ako at sya? Sya yung Anghel na pinadala ng langit para itayo akong muli.
I was walking in the middle of a rainy night. No direction...at all.
Nothings on my mind but just questioning Him above why did he gave me this kind of life. A life full of struggles and sacrifices.
Sabi nila lahat ng nangyayari ay may rason kung bakit nangyayari. Pero sa sitwasyon ko ngayon kahit anong rason hindi ko makita. My life has taken away from me since I was a little kid. My parents died in a car accident when I was 6 years old. That was my first heartbreak.
My first loves was gone just like that.
Despite that I continue my life. My auntie is the one who raised me. Then when I was 19 shes again taken away from me. Ang hirap hindi ko man lang na suklian yung mga pag hihirap nya para sakin. Hindi na nga sya nag ka sariling pamilya dahil ayaw nya akong iwan. Natatakot sya na baka mahati yung attention nya. Pero nag sumikap ako. May iniwang company si auntie and despite of a young age I slowly handle the company with the help of some professionals. At the age of 25 I can say that I have a happy and stable life. Or so i thought...
As i keep on walking with no direction my body slowly give up. Napa salampak ako sa gitna ng daan. Tumutulo ang mga luhang hindi ata maubos ubos. Kung mayron atang constant na bagay na mananatili sakin iyong ay ang mga luhang parti na ng buhay ko.
Hanggang ilang minuto naka tulala nalang ako. Namalayan ko nalang na may taong naka tayo sa likod ko at pinapayongan ako.
"Who are you?" paos na tanong ko. Wala nang boses.
"Uhm I just saw you here, are you okay?" tanong nya pero hindi pa naman ako nakaka sagot natatarantang nagsalita na sya " Wait don't answer that. Omygod ang tanga ko. Bakit kopa tinanong yun e halata namang hindi. Bobo ka talaga kahit kailan."
Kung hindi lang ako nasa ganitong sitwasyon baka natawa na ako sa mga pinagsasabi nya. Ngunit wala atang makaka pangiti sakin ngayon.
"Hey, can you stand up po? Baka kasi may dumaang sasakyan dito. Ayaw ko pa pong mamatay." muli ay nag salita sya.
"Ako gusto ko."
"Ha? Hakdog!" pang iinis nya. "Tumayo ka dyan po wag moko idamay."
Sasagot pa sana ako ng unti-unting nagdilim ang paningin ko. At ang singhap nya ang huling narinig ko.
Naalimpungatan ako na pinupunasan nya ang katawan ko.
"Gising kana po ba? Nilalagnat ka po. Pasensya na dito nalang kita dinala sa bahay hindi ko naman alam kasi yung bahay mo." sabi nya.
Hindi ako sumagot at tumitig nalang sa kanya habang inaasikaso nya ako. Nang maramdaman nya ang tingin ko ay tinakpan nya ng towel ang buong mukha ko.
"Ano po bang nangyari sayo?" tanong nya kalaunan.
"I lost my child." sagot ko habang tinatanggal ang towel sa mukha ko.
"Ha? Hala sorry po." natatarantang sagot nya.
