The little sparkle In my life.

-H62-

Julia p.ov.

Ik luister naar de woorden van de moeder van Klaasje, maar echt binnen komen ze niet. Het liefst loop ik ook gewoon de kamer uit.. Ik wil schreeuwen, ik wil huilen, ik wil vooral weg hier.. Ik voel dat Kristel zacht over mijn hand streelt. Ik kijk even op naar Klaasje, zei opent en sluit haar mond telkens opnieuw, ik zie aan alles aan haar dat ze iets wilt zeggen maar de woorden niet kan vinden. Ik bijt zacht op mijn lip en denk na over een passende reactie. Ik kijk dan naar Kristel voor hulp. Ik weet het niet. Ik haal even diep adem en open dan mijn mond. ''Ik denk dat jullie er niks aan kunnen doen, mijn leven is tot nu toe verschrikkelijk geweest.. Van het ene gezin naar het andere, van mentale en fysieke mishandeling, tot instellingen, van het ene gesprek met jeugdzorg naar het andere, het ene trauma naar het andere..'' Zeg ik dan zacht. ''Maar zou ik hebben gewild dat dit Marlon was overkomen? Absoluut niet..'' Vervolg ik. ''Dit is eigenlijk iets wat je niemand gunt, en nu ben ik de gene die door al deze ellende is gegaan en nog steeds te veel mentale problemen heeft, maar ik ben een soort van gelukkig in de situatie waar ik in zit op dit moment, ik heb een beste vriendin gemaakt die van af de aller eerste seconde me steunde zonder te weten wat er was, een gezin dat mij heeft opgenomen in hun gezin als hun eigen dochter en ondanks alles wat niet klopt mij in huis hebben genomen en niet meer laten gaan, de beste vriendin van mijn ''mama'' zal mij altijd steunen wat er ook gebeurd.'' Na dat ik dat uitsprak besef ik pas wat ik zei. Ik noemde Karen zojuist mijn moeder.. Nooit, maar dan ook nooit in mijn hele leven heb ik iemand mama genoemd.. Nooit kreeg ik dat woord over mijn lippen tot vandaag. En als dat besef er is, schiet ik in paniek. Mijn adem gaat sneller en mijn ogen schieten door de kamer. Pure paniek, door dat ene woord.. Ik trek mijn knieën omhoog en leg mijn armen erop. En op mijn armen leg ik mijn hoofd. Ik tel in mijzelf tot 10.. Ik voel een hand over mijn rug strelen. Ik haat mezelf ik moest sterk zijn voor Klaasje, ik moest haar steunen in dit moment en weer verpest ik het.

Klaasje p.o.v

Als mama stopt met praten open ik mijn mond en sluit hem weer opzoek naar de juiste woorden. Ik voel en zie hoe iedereen me aankijkt. En dan begint Julia te praten, haar woorden doen pijn. Het doet me oprecht pijn om te horen hoeveel dat meisje meegemaakt heeft en hoe hard dit voor haar is. Als Julia stopt met praten, slaat er in eens paniek bij haar toe, haar hele houding veranderd net als haar ademhaling. Ik kijk bezorgd na Kristel die zich omfermt over Julia. ''Zie!'' Roep ik boos terwijl ik opsta. ''Dit is niet oké, Julia voelt zich schuldig omdat ze iemand anders zojuist haar mama noemde, iemand die haar met open armen heeft ontvangen, iemand die haar vertrouwen moest winnen, iemand die ze nog niet eens zo lang kent!'' Roep ik boos. ''Julia heeft zich nog geliefd gevoelt, ze heeft een trauma response! Een paniekaanval!'' Met ieder woord dat ik uitspreek word ik bozer en bozer. ''Dat is MIJN zusje. Sinds ik weet dat Julia MIJN zusje is en wat zei allemaal doorstaan heeft en wat voorkomen had kunnen worden.'' Roep ik kwaad. Ik stop even om diep adem te halen. ''Het doet pijn! Ik ben gebroken! Dit had haar NOOIT mogen overkomen. En dit verhaal?! Sorry maar nee.'' Roep ik kwaad. Ik weet niet wat het is maar het doet me echt pijn om Julia zo te zien, ze reageerde zo kalm, net of ze dit gesprek vaker heeft gevoerd.. Ik kijk even naar mijn zusjes en broertje. Allemaal hebben ze de zelfde geschokeerde blik. ''Dit meisje wat hier zit, is ONS zusje. Ons zusje heeft het ene naar het andere trauma en het is een wonder dat ze nog leeft!'' Roep ik kwaad. Nadat ik die zin uitsprak stromen de tranen over mijn wangen en ik stort terug op de bank. Mijn woede zet zich om in verdriet, het idee dat ik haar écht kwijt had kunnen zijn. Ik sla mijn armen om Julia heen en laat mijn tranen gewoon gaan, het boeit me niet meer.. Ik voel dat Julia haar armen ook om mij heen slaat. ''Ik ben blij dat je er nog bent Juul'' Zeg ik zacht, op een manier die alleen zei kan horen.

Kristel p.o.v

Ik was gebleven voor Julia en Klaasje te steunen tijdens dit gesprek, maar dit had ik niet zien aankomen, Julia die heel rustig bleef tijdens het praten, en voor het eerst uitsprak dat ze Karen als haar mama ziet.. Klaasje die zo boos is dat ze alles zegt wat ze op dat moment denkt. De hele ruimte is na Klaasje haar woorden stil. Ik kijk naar de 2 meiden die huilend in elkaars armen liggen. Beide moe en gesloopt van de emoties. Ik kijk dan naar de ouders van Klaasje. Verslagen zitten ze erbij.. Niet weten wat te doen en heel eerlijk gezegd heb ik ook geen idee.. Ik kijk de kamer nog eens rond en dan opent Marlon haar mond, even twijfelt ze. ''Ik vind het zo erg, vooral dat ik/wij, hier nooit van geweten hebben..'' Zegt ze zacht. ''Julia, ik vind het zo erg wat er gebeurd is, ik hoop oprecht dat je mij hier voor kan vergeven..'' Zegt ze zacht, in Marlon haar stem zit een schuldgevoel, maar zei wisten hier niks van. ''Jij moet je niet schuldig voelen Marlon, jij wist hier niks van..'' Zeg ik zacht. ''Misschien moeten we dit gesprek even afronden en Klaasje en Julia heel even met zijn tweeën laten om tot rust te komen, de emoties zitten ze heel hoog..'' Zeg ik rustig en kalm, de rest stemt in en samen met klaasje haar familie loop ik de lodge uit.

Hanne p.o.v

Ik wou de rest net gaan halen om te vragen of ze mee gingen eten, tot ik Klaasje hoorde schreeuwen, boos, nee woedend en vol emoties.. Dit kon maar een ding betekenen. Ik stop met wandelen en blijf in de gang staan. Niet wetend wat ik moet doen. Als ik Kristel met de familie van Klaasje zie weg wandelen sta ik daar wat ongemakkelijk. Ik bijt zacht op me lip en besluit eerst naar Marthe haar Lodge te gaan, ik klop aan en wacht tot ze open doet. Ik begroet haar familie. ''Marthe, ik denk dat de bom gebarsten is..'' Zeg ik zacht. ''Ik hoorde Klaasje net roepen naar haar familie.. En wat ze zei was echt heel heftig.. Misschien kunnen we samen even gaan kijken bij Klaasje en Julia..'' Zeg ik zacht. Marthe stemt in en samen lopen we naar de lodge van Klaasje. Ik open voorzichtig de deur, en daar zitten ze, huilend, knuffelend, samen op de bank. Marthe loopt direct door na de bank en legt haar hand bij beide op een knie.  Ik loop achter haar aan en ga naast Klaasje zitten en leg mijn hand op haar schouder.

Marthe p.o.v

Als ik en Hanne bij Klaasje haar lodge komen opent Hanne de deur, ik bijt zacht op me lip en loop dan direct door, ik ga voor ze zitten en leg mijn ene hand op Klaasje haar knie en mijn andere hand op Julia haar knie. Ik kijk ze even aan. ''Hey, gaat het een beetje.'' Ik bijt zacht op mijn lip. Julia en Klaasje kijken me beide met een wazige emotieloze blik aan. ''Het was niet zoals jullie gehoopt hadden?'' Zeg ik zacht. Ze zien er zo moe uit.. Ik kijk even naar Hanne en volg haar voorbeeld en ga naast Julia zitten. Klaasje en Julia zitten nog altijd knuffelend tegen elkaar en ik zet mij op zo een zelfde manier tegen Julia en Hanne zet zich zo tegen Klaasje. Ik kijk even aan. ''Het is nu even moeilijk en zwaar maar jullie twee komen hier uit.. Jullie hebben elkaar en ik denk dat dat een heel goed en fijn iets is..'' Zeg ik zacht. Ik streel zacht over Julia haar haren heen. Ik heb geen idee wat er hier net allemaal gebeurd is, maar dat het heftig was, dat weet ik wel. Klaasje en Julia zijn allebei gebroken dat zie je aan alles, hun hele houding, hun gezichtsuitdrukking, de rode ogen.

---

Hoe zouden jullie gereageerd hebben? En wat vond je ervan hoe Klaasje en Julia reageerde?