AŞKIN KİRALIK KATİLİ

1.Bölüm= BASKI

Yeni kugumla karşınızdayım. Bu kurgumun çok güzel olacağına canı gönülden inanıyorum.

Umarım tutar :)

Bölüme oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Sizi seviyorum🥂❣

🥂🥂

İnsanların mutluyken gözü hiç bir şeyi görmez derler ya. Doğruymuş.

Onca derdimiz varken, biz el ele tutuşmuş göl kenarının yanında mangal yapıyorduk.

Her ne kadar ailelerimiz bizim sevgili olduğumuzu bilmeseler de biz bir şekilde yan yana olmayı başarıyorduk hep başarırdık.

Biz birlikteyken onların sözlerini de, tehditlerini de duymuyor, takmıyorduk.

İkimizin aileleri de kendi istediği kişilerle evlenmemizi istiyor baskı yapıyorlardı. Ama biz hep, bir şekilde işin içinden sıyrılmayı başarıyorduk.

"Kutay! Yeter artık elimi bırakta salata yapayım. Burda bir elinle mangalı yapmaya çalışıp bir elinle de benim elimi tutmak eminim ki eziyet vericidir."

"Ne eziyeti kızım! Senin elini tutmak benim için en güzel şey bu hayatta" diğer eliyle de boşta kalan elimi tuttu "Ayrıca ya bir şey olur da bir daha asla tutamazsam elini. Ya tutmak istemezsen ve tutmak istemezsem; ki asla öyle bir şey olmaz, asla öyle bir şey istemem. Ama ya sen bir gün elimi tutmak istemezsen o zaman ne yaparım ben? Nedense bazen aklıma böyle şeyler geliyor. Sonra sinirlenip kendime kızıyorum, diyorum saçmalama oğlum! Siz birbirinizi çok seviyorsunuz, asla birbirinize böyle bir şey yapmazsınız."

Güldüm. Onun sadece benim yanımdayken saçmalamasını çok seviyordum ama kafasında böyle saçma şeyler kurup kendini huzursuz hissetmesini de istemiyodum.

Elimi ellerinden çekip hızla ona sımsıkı sarıldım. Onu çok seviyordum.

"Saçmalama sevgilim. Öyle bir şey asla olmaz. Bunu sen de ben de çok iyi biliyoruz." Geri çekildim yanağına küçük bir öpücük kondurup çardağa doğru ilerledim "Şimdi beni tutma da salata yapayım. Sen de mangalları yap artık. Kurt gibi açım!"

🥂

Bir günümüzü daha beraber ve mutlu geçirmiştik. Saat 19:17 iken günü sonlandırarak evimize doğru yola çıkmıştık.

"Tamam şurda beni bırak. Şimdi biri görür laf olur, kavga çıkar. Sende biliyorsun buralar böyledir." dedim somurtarak. Hem ailelerimizin bizi görmesi de hiç hoş bir durum olmazdı.

"Of. Vallahi bıktım he. Kendi ailemle olan sorunlarım umrumda değil. Sırf senin için söylemiyorum kimseye. Sırf senin ailenle aran bozulmasın diye sessizim ama artık yeter. Yakında söyleyeceğim, söyleyeceğiz."

"He he tamam. Hadi görüşürüz sevgilim." deyip etrafa baktım. Kimsenin olmadığından emin olup dudağına bir öpücük kondurdum ve arabadan çıkmak için eşyalarımı toparlamaya başladım.

"Öpücükle yumuşamayacağım. Ben ciddiyim. He he deyip geçme. Bak eğer bir şeyden korkuyorsan ben seni korurum. Seni alırım ve gideriz buralardan. Biz birbirimize yeteriz. Bunu aklından çıkarma olur mu?" gülümsedi "Bu arada yalan söyledim. Sanırım yumuşadım." deyip o da dudağıma küçük ama naif bir öpücük kondurdu.