Mysterious Wife

17

"Wife please, mag-usap tayo. Buksan mo itong pinto." pakiusap kong may kasamang katok sa pintuan ng silid ng asawa ko.

"He! Will you please stop?" saway naman sa akin ni Carlos na nakaupo ulit doon sa mahabang sofa parihas kay Lion na nakapikit na ngayon. Hindi ko alam kung natutulog na itong huli.

Napatigil naman ako dahil alam ko sa sarili ko na nagmumukha na akong tanga na kausap ang saradong pintuan kanina pa.

"Pre bakit hindi mo kaya ipaliwanag muna sa akin ang nangyayari? Siguro naman ay may karapatan akong malaman kung sino yung gustong pumatay sa inyo. And also, bakit kayo na involve kay general at Cindy?"

Sasagot na sana ako ng biglang bumukas ang pinto kaya napangiti ako.

Dumaritso kay Carlos ang tingin ng asawa ko, "Una sa lahat, walang gustong pumatay sa amin, sa akin lang. Pangalawa, this is not for a public brain to think."

Nagitlag ako ng bigla nitong sinampal ang pintuan saka agad ding isinara.

"Do not disturb." pabulong kong basa doon sa nakasulat sa papel na pasampal nitong idinikit sa pintuan.

"So childish." narinig ko namang kuminto ni Carlos.

Tatanggalin ko na sana ang papel na iyon pero may kamay na nauna sa aking kumuha dito. Si Lion, nakangiti ito na parang may inaalala ngunit agad ding nawala ang ngiting iyon at patakbong lumamit sa pintuan palabas ng unit.

"Bwesit!" galit nitong wika ng hindi nito mabuksan ang pinto at sinipa pa nito ngunit hindi naman karaniwan lang ang pintuang iyon na basta lang masisira ng isang sipa.

"Hoy! Ano bang trip mo ha?" agaw pansin naman ni Carlos pero hindi nito ito pinansin.

Nakita ko nalang na may inilabas na tools si Lion at nag-umpisa na itong siraan ang smartlock. Naalala kong may ilang kagamitan din ito sa pantalon na ginamit ng asawa ko sa ginawang surgery dito sa resort. Siguro ay daig pa yata ng pantalon nito yung magic bag ni Doraemon.

"Wife buksan mo itong pinto!" inip ko ng wika at lumakas narin ang katok ko sa pinto.

"Tumigil ka na riyan," napatingin ako kay Lion na siyang nagsalita, natanggal niya na ang ilang parts ng lock.

Ang bilis niya. Halata ang expertise niya sa pag-unlock ng pinto.

Naalala ko na yung huling nakita ko siya bago maaksidente ang asawa ko ay pinasok niya ang kwarto namin.

Madilim sa kwarto namin dahil natutulog na kami ng mga oras na iyon na bigla nalang akong nagising ng marinig ang pagbukas niya ng pintuan.

Dilat ang mga mata ko at nakikita ang mga kilos niya maging ang pagbangon ng asawa ko sa higaan namin ngunit hindi ako makagalaw at hindi ko rin marinig ang kanilang pag-uusap.

Nang mapabalikwas ako ay maliwanag na sa kwarto namin at nakita ko na nakabihis na ang asawa ko papasok ng trabaho, umaga na pala yun. Inakala kong panaginip ko lamang iyon.

This man can freely come and go in our house. Our security don't even notice him.

"Wala na siya dito." sabi pa nito.

"Anong wala na siya dito?" tanong ko.

"As I have told you before, Natalie is my thing. I know every specification of her and that includes how her brain works. What she mean by do not disturb is not to get involve to her anymore." matapos niya sabihin iyon ay bumukas na ang pintuan na siya namang pagtunog ng emergency.

"Good morning everyone." an angelic female voice is heard on broadcast. "Today, our management is requiring every soul in this building to participate in our drill, its a terrorist attack drill. The first ten whoever collected ten terrorist badge shall be exempted for one year maintenance fee. Good luck!"

"What the! Malulugi kumpanya nito." hindi ko alam kung bakit nasabi ko pa iyon. Siguro as a businessman's instinct nalang.

Then we heard gunshot from below I think.

Tumakbo na kaming tatlo palabas at nagtatakbuhan narin ang ibang mga tao. Hindi sila mukhang natatakot kundi excited pa yata sa primyo.

Nauna kaming dumating sa elevator pero pagbukas non ay napataas nalang kami ng kamay ng may ilang nasa loob na nakatutok sa amin ang baril.

Napaatras kami pati na ang ibang residente sa floor na kinaroroonan namin ng humakbang ang mga may baril. They are wearing same black clothing like the people in my wife sister's please, thirteen yata pangalan non na tinatawag naman ni Carlos as Cindy. Pero sa hugis ng mga katawan ng mga ito, nasisiguro kong mga lalaki sila kahit pa may takip ang kanilang mukha na nagmistulang mga robot sila.

Robot. Weapon.

"I am made for killing and distraction." yun ang sinasabi ng asawa ko.

This people in front of us does not consider their selves as human.

Napatingin ako kay Lion, parihas din siya sa kanila diba?

It only take a command and order for them.

Ngayon ko lang napagtanto. My wife still follow every Lion's command and order. Lion let my wife run away fifteen years ago. Does Lion isn't under anyones command and order?

"Are those guns real?" a teenager boy curiously ask.

"Bata puno na sa impyerno, kung ayaw mong makipagsiksikan doon ay manahimik ka nalang." saway naman dito ni Carlos.

"Isn't this just a drill?" isang babae namang papasok yata ng opisina ang nagtanong. "I don't have time for this, male-late na ako sa trabaho ko."

"Where is she?" the man infront whose gun is aiming Lion's head ask, ignoring other people.

"Sorry to disappoint you but we are also after her." Lion calmly answer.

Another gun shots is hear.

"I'm not surprise that lots of people want what was mine." dagdag pa ni Lion.

Umatras naman na ang mga men covered in black at muling sumakay ng elevator.

"Uy tika lang!" habol naman ng babae din kanina pero pinigilan siya ni Lion na muntik pang ma-out of balance sa biglang paghila pabalik sa kanya nito sa braso at ang taas pa man din ng takong ng soot nitong sandalya.

"You—" natigilan si Lion ng magkaharap sila ng babae. "Shiela? Why are you here?"

"Bitiwan mo ako." sabi naman ng babae kaya binitiwan na siya ni Lion. "Ang hirap maging maganda, daming nakakakilala." sabi pa nito saka nagsoot ng sunglasses.

Pinindot ko ang button ng isa pang elevator na agad namang bumukas at pumasok kami doon.

Tika, parang kilala ko din ang babaeng ito.

"Shiela Abella?" tawag ko sa babae na lumingon naman sa akin.

"Akala ko ay hindi mo na ako nakikila, boss Anthon. Or should I call you now as president? Oh, I suddenly miss our high school days." wika nito at inayos ang pagkakasoot ng sunglasses.

"Hindi ba't nawawala ka?" si Carlos naman.

"Sabi nga nila, tatlong taon daw akong nawala. But my family found me five years ago."

"Ano yun? Hindi mo alam na nawawala ka?" muling usisa ko, para kasing familiar ang situasyon niya.

"The thing is, I just woke up in a hospital and found out that three years has pass. Nalaman kong isang linggo lang naman akong na-hospital. Sabi ng mga nurses isang lalaki at isang dalagita daw ang nagdala sa akin sa hospital. Wala din namang silbe ang mga CCTV, dahil sa required and face mask sa hospital...." marami pa siyang sinabi pero hindi ko na inintindi.

Parang ang nangyari sa kanya ay katulad din sa nangyari sa asawa ko.

Posible bang may isang tao na may kakayahang burahin ang alaala ng kanyang subject?

And Lion, kilala niya si Shiela.

I have known Shiela since grade school. We're in the same circle.