Strangers. Yun ung term sa tao na hindi mo kilala. Hindi mo kadugo. Pwede rin ung lagi mong kasama na akala mo kilala mo na sila ng lubusan, yun pala wala ka pa palang alam.
Pwede ka bang ma-inlove sa isang stranger?
Tinanong ko yan sa kanya nung first naming pag-uusap.
Sabi niya ang tanga ko raw para tanungin yan. Kase ang sagot daw dun ay napaka-obvious, HINDI.
Pero dinugtungan niya bigla ung sagot niya. Tandang-tanda ko ung sagot niya kase dun sa sagot niya, dun ko siya mas nakilala. Dun lang kase sa sagot niya siya nagseryoso.
Doon din sa sagot niya, ay dun din nagsimulang magbago ang relasyon namin sa isa't isa. Parang may spark? Parang dateh kase, away lang kami ng away pero ngayon, mas naiintindihan na namin ang isa't isa.
"Tss. Ang tanga mo talaga. Hindi ka pwedeng mainlove sa hindi mo kilala, noh. Bat mo naman natanong yan?"
"Grabe ka naman kung maka-tanga sakin! E-eh, may nagtatanong lang, wala naman akong alam sa mga love love na yan eh!"
"Ang noob mo. Pero, listen carefully. Ngayon lang ako sasagot ng seryoso sayo."
"Luh, nakakatakot naman yang mga sinasabi mo. Pero seriously, Manalili. Ano yun?"
"Tss, damn it. Andami mong sinasabi."
"Oo na, oo na. Galit ka nanaman eh.."
"Tss. Hindi ka pwedeng mainlove sa di mo kilala pero for me, it's better to love a stranger, than to love the person who is close to you because if you love a stranger, you'll feel less pain and you can easily let him go.."
Yun. Yun ung sagot niya na nagpabago sa pananaw ko.
Akala ko kilalang-kilala ko na siya. Hindi pala. Ang pinakamasakit pa dun ay, umalis siya ng walang paalam.
Siguro nga, we're not meant to be. Walang love. Walang destiny. Walang pansinan at usapan.
Sa ngayon, we're now PERFECT STRANGERS.
