၁၉၆၀ခုနစ် ဥရောပ၊ ကမ်းနီးမြို့များ၏တစ်နေရာ
*ဂျောက်...ဂျောက်..ဂျောက်*(လက်နှိပ်စက်ရိုက်သံ)
ယနေ့ ရာသီဥတုညိုမှိုင်းနေပြီး မိုးဖွဲများ၏ တံစက်မြိတ်မှ ခပ်ဖွဖွ မှန်ဘောင်သို့ လာထိနေသောအသံမှာ အခန်းအတွင်းရှိ စာရေးသူ၏ စိတ်ထံသို့ လာရောက်ထိခတ်နေသည်။
မိုးရာသီဟူ၍ တသီးတသန့် မရှိသော်လည်း ကမ်း ခြေနှင့်နီးသော မြို့များသည် မုန်တိုင်း၏ တစွန်းတစ ဒဏ်ကို ခံရတတ်သည်။ယနေ့လည်း ထို့အတိုင်း ပင်လယ်ပြင်တွင် မုန်တိုင်းရှိသည်ထင်ရ၏။
ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး မီးခိုးရောင်ဖြစ်နေပြီး စိုစွတ်အေးစက်သော ခံစားချက်ကိုပေးစွမ်းနေသည်။ မြို့ရှိလမ်းများသည် မြို့၏မြေအနေအထားကြောင့် လမ်းများဖောက်လုပ်ရာတွင် ခပ်စောင်းစောင်းအနေအထားရှိသည်။ လမ်းမထက် လူသူသိပ်မရှိသော်လည်း ရံဖန်ရံခါ ထီးနှင့် လမ်းလျှောက်သွားသူများတော့ရှိနေတတ်သည်။
"ဂျိန်းမ်ကာရိုလ်" သည် စာရေးဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။အစောပိုင်းတွင် ဘဏ်တစ်ခု၌ လက်နှိပ်စက်စာရိုက်စာရေးအဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သည်။
ဝါသနာအရမဟုတ်သော်လည်း ဝမ်းစာရေးအတွက်လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။
(၃)နှစ်၊(၄)နှစ်လောက် လုပ်ပြီး ထိုအလုပ်မှ ထွက်ပြီးနောက် မူလ မွေးရပ်မြေမြို့သို့ပြန်လာခဲ့ပြီး အမေချန်ထားပေးခဲ့သော "ဖလော့တွန်" လမ်းရှိ အိမ်တွင် ဆက်လက်နေထိုင်ခဲ့သည်။ "ကာရိုလ်"သည် သိပ်ကျော်ကြားသော စာရေးဆရာမ တစ်ယောက်မဟုတ်ပါ။
အမေ့ဆီမှ အမွေအဖြစ် ပို့စ်ကတ်များနှင့် စာရေး၊စာပို့ ပစ္စည်းများ၊စာရေးကရိယာများ ရောင်းသော ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို ဆက်ခံရထားသည်။ထိုအလုပ်မှ ဝင်ငွေသိပ်မရသော်လည်း နေ့စဉ်ရှင်သန်မှုအတွက် လောက်ငှ သည်ဟူ၍လောက်သာ ပြောလို့ရသည်။
"အခုလိုမျိုး မိုးနဲ့ဆို ဒီနေ့ ဝယ်သူလာလောက်မယ်မထင်ဘူး..."
မှန်ပြတင်းတံခါးမှ ကျော်လွန်၍ မိုးသည်းထဲတွင် တစ်စုံတစ်ဦးမှ မရှိတော့သော လမ်းမထက်ကို ကြည့်၍ ကာရိုလ်ပြောလိုက်သည်။
YOU ARE READING
My Lighthouse
FantasyLight houses were not only made for ships or boats to warn here has land. Actually, it's about to show your way back home.
