სამყარო ჩვენ თვალში

1 თავი

ამბობენ ყველა ადამის ცხოვრებაში დგება რთული მომენტებიო,მაგრამ არვიცი შეიძლებაკი დავარქვა ამას რთული? ნუ მოკლედ ყველაფერი ასე დაიწყო...

დილის 8:00 მაღვიძარას ხმა, ყველაზე მეტად რაცკი მაღიზიანებს დილით ადგომაა, წარმოიდგინეთ ღამე ნათევი სადღაც 5:00ზე როიძინებ და იცი რო სამ საათში უნდა წამოხტე და გაემზადო სკოლისთვის, სადაც მხოლოდ ის საზოგადოება იყრის თავს რომელთა ჩამოყალიბება 0ზეა დაყვანილი. და აი
ჩამოკრა სიზარმაცის წუთებმა და გიჟივით შემოვარდა დედაჩემი ოთხაში წინადადებით "ადექი ანა აგვიანებ, ან ეს საღორეა თუ ოთახი!? აღირსე დალაგება შვილო". თავი როგორციქნა წამოვყავი საშინლად დაღლილი სახე, ჩაშავებული თვალები, და სუსტი სხეულით დაველოდე როდის აორთქლდებოდა დედაჩემი რო ავმდგარიყავი, და მეღირსა ადგომაც.
სარკეში ჩავიხედე და ჩემითავის შემხედვარე დაგრუზული შევედი სააბაზანოში, პირის დაბანის შემდეგ გამოვედი და ისევ გავწექი
-ღმერთო მორიგი ერთფეროვნებით გატენილი დღე, კიდევკარგი კარგი ამინდი მაინცაა. ამ ფიქრებში ჩავიცვი კიდეც, სიმართლე გითხრათ სხვა გოგოებს მხოლოდ იმით ვგავარრომ, მოდას ვყავარ აკრული და კარგადაც ვიზმანები ხოლმე, მაგრამ რამნიშვნელობააქ შეყვარებულიც კი არმყოლია ვის ვეპრანჭები ნეტავ გამაგებინა!?. სარკესთან დავჯექი და მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე, ტუში, პომადა და ასშ. საათს დავეხდე -ამის დედაც! ვაგვიანებ. წამოვხტი და გიჟივით გავარდი სახლიდან, ან სადგავრბივარ ასეთი მოწადინებული? კარაგდ მაინც ვსწავლობდე, მახსოვს ერთი კვირა ვეხვეწებოდი მათემატიკის მასწავლებელ ნინოს 6 ქულა დამიწერეთ თქო, მაგარი ზროსლი ქალია, როცა ვხედავ რამისაა გამეპაროს და მაგდენი როგორ გავუბედე არვიცი. ნუ მოკლედ ავტობუსს მივუსწარი, და ძლივს შევეტიე ერთი სული მქონდა ჩამოვთრეულიყავი, რასაცქვია ვიხრჩობოდი ნახშიროჟანგის სუნში, ყველაზე მეტად რაცკი მეზიზღება ნახშიროჟანგის სუნია. ჩემს გაჩერებაზე ჩამოვხტი და კლასში 10 წუთის დაგვიანებით შევედი, უკვე იმდენად იყვნენ ჩემი ამ ქცევით მიჩვეულნი რო, ყურადღებაც არავის მოუქცევია და დავჯექი ბოლო მერხზე ნერდი ბავშვივით სიდონიას გვერდით. სიდონია ბავშვობის დაქალია, მაგრად ვღადაობთ ხოლმე რატომღაც ყოველთვის იზიდავს ბიჭებს მაგრამ, რამიკვირს დიდი წამწამები სწორი ცხვირი და კაი საჯდომიაქ. მისი გადამკიდე ვინაღარ მეტენება მასთან როგავჩითო. ნუ მოკლედ რასაცქვია ვიჩრდილები რა, არადა არცმევარ უშნო გრძელი წამწამები ოდნავ სავსე ტუჩები და წვრილი წელი მაქვს ნუ თმა გრძელი და ყავისფერი დედაჩემი გამხევს შუაზე თმას თუ ხელს დავაკარებ მოკლედ სად გავჩერდი?
ხოომ სიდონიას მივუჯექი და თავი მერხზე დავდე კარგად გამოვიძინე სამოქალაქოს გაკვეთილზე სხვა რაუნდა აკეთოს კაცმა? ზარზე გამეღვიძა და როგორცკი თვალები გავახილე ლუკას "ტრაკი" დავინახე ჩემს მერხზე ჰქონდა ჩამოდებული და ჩემს თმას ეთამაშებოდა თან სიდოს ელაპარაკებოდა.
ხელი ვკარი
-აახვიე საცაა თავზე დამაჯდები, გაბრაზებული ტონით ვუთხარი და როჟების კერვა დავუწყე. ჩემ წინ ჩაიმუხლა და მომაშტერდა
- -ანა ეს ახალი პრიშიკია? შუბლზე დამადო ხელი და ლოყაზე მიჩქმიტა
- -გააჯვი რა ლუკა არმაქ შენი თავი! ლუკამ ჩაიცინა და გვერდით გაიხედა
- -მოვიდნენ დამაქალები, აბა "ზბოგამჩიკ" გოგოებო. ღმერთო ლიზი და მისი ძუკნა დაქალი როგორ მეზიზღებიან წარმოიდგინეთ მგონი მთელ თბილისსაქვს მათი "ნუდები" ნანახი და ამასთან ერთად მაინც ზემოდან დაყურებენ ხალხს. ერთი მაგათი დედაც მე არმერჩიან და კისერიც უტეხიათ. გაკვეთილები რომ გამოვიდა სიდოს მოლოდინში ეზოში ვიდექი რადროსაც ლუკა მოვიდა და უკნიდან მომახდა
- -აბა უჟმურ ვინმე ხოარ გაწუხებს? პასუხის თქმა ვერ მოვასწარი ისე დაგვადგნენ ლიზი და მისი დაქალი
- -ლუკკ წამო რა გოგოებს გაგვისწორე და ფოტოები გადაგვიღე პაწ. ეს პაწო რაჩემი ფეხებია არვიცი მარა ეს კიგაყვა მორჩილი ძაღლივით. სიდონია როგორცკი მოვიდა გავჭორეთ მთელი თბილისი და გაჩერებასთან დავიშალეთ. სიდომ ლოყაზე მაკოცა და ავტობუსში ავიდა მეკი ვიჯექი მუდოსავით და ველოდებოდი "70" ნომერს. მოულოდნელად ლუკა დამადგა ხელში მწვდა და წამოდიო ნაზად მითხრა
- -რახდება სადმიმათრევ
- -წამო მაგარ პონტში გაგჩითავ დაგევასება. უსიტყვოდ გავყევი და სკოლის სარდაფში შემიყვანა სადაც სკოლის ყველაზე გაჩითული სასტავი იყო ფეხბურთელთა გუნდი და რამოდენიმე გოგო მათშორის ის ორი სწერვა ძუკნაც იჯდნენ და ეწეოდნენ ალბათ პლანს თორე ზოგი პოხუისტურად ეწევა ისე სიგარეტს ქუჩაში
- -მოდი ანა დაჯექი. საბამ თბილად მომმართა და ხელი გამომიშვირა. მეც მივედი და დავჯექი რატო არა რა ზესიმპატიურესი რო გთხოვს მიხვალ მარასიზავ თან კაი ცისფერი თვალები დიდიტუჩები და ათლეტური ტანიაქ, უკვე დიდიხანია მომწონს დაახლოებით მე6ე კლასიდან მასზე ვაფრენ მაგრამ როფორც მეგობარს ისე მიყურებს ალბათ არასდროს შემოუხედავს სხვათვალით
- -მოწევ? ლიზიმ გამომიწოდა და გაიღიმა
- -არა დღეს მჭირდება საღ გონებაზე როვიყო სხვადროს იყოს. რაის საღი გონება არაფერი საღი გონება არმჭირდებოდა პროსტა ვერიდებოდი ეგეთ "დვიჟენიას"
- -შენი ნებაა. სხვები რო მაგარი კაიფში იყვნენ მე საბას მივშტერებოდი და ვტკბებოდი.ეგიყო ჩაარტყა ერთი ნაპასი ჩემმა პრინცმა მანდატური როშემოვარდა და დატყდომაც როვერმოვასწარით ისე აგვყარა დირექტორთან. ყველა შეშინებულები ვიდექით მე მითუმეტეს არაფერი მიქნია და ამათი ჩასვრილი მეცუნდა მეწმინდა დაკითხვა დაიწყეს და მშობლებსაც დაურეკეს. დედაჩემი ჟურნალისტია და წარმოიდგინეთ სხვაზე გადაყოლილი თავის 16 წლის შვილზე იგებს ცუდს. გაგიჟებული მოვარდა და წინ დამიდგა თვალებში ვერვუყურებდი რამდენიმე საყვედური ავირტყი და გარეთ დალოდება მაიძულებს. დირექტორს მაგრად არვეხატებოდით გულზე არცმე და არც დედაჩემი მათი ახალგაზრდობის გამო ასერომ დაგვემუქრა ან სკოლიდან გავაგდებ ან გადაყვანაზე დაწერეთ ხელშეკრულებაო. დედაჩემს სხვა რაუნდა ექნა ჩემი გადაყვანის საკითხი გადაწყდა, დანარჩენებს არვიცი რაბედი ეწიათ მაგრამ მე კივიცოდი დამერხეოდა სახლში. მანქანაში ჩავჯექით ხმას არვიღებდით არცერთი და დედაჩემა მოულოდნელად თქვა
- -ამას არ ვიმსახურებ შენგან
- -მაპატიე დედა არაფერ შუაში ვარ უბრალოდ შევყევი
- -ტყუილი არაა საჭირო მეც შენასაკში ჩავდიოდი მსგავს რაღაცეებს მაგრამ შენ არუნდა გექნა. თავი დავხარე და მთელი გზა ხმაარამომიღია. დედაჩემი საკმაოდ თინეიჯერული დედა იყო, მხიარული, გამგებიანი, მოდას აყოლილი ქალი, ისე კიდავემსგავსე ხასიათებითაც და განვითარებითაც. სახლში მივედი და ვითომ ძაან დამწუხრებული ჩამოვჯექი დივანზე, ისე მსახიობობა ხოარ მეცადა? მაგრად ვმსახიობობ. დედაჩემა ერთი გადმომხედა რაღაც ფურცლები აიღო და გავიდა. ჩემს ოთხაში შევედი წამოვწექი და ფიქრებს მივყევი. "ვაა მეგონა მაგრად დამერხეოდა მაგრად გამოძვერი ან იქნებ ტყულად მიხარია და საღამოსთვის გადაიდო ცერემონია, ვაიმე არა რადროს ეგაა ახალი სკოლაო!? მოიცა ახალ სკოლაში გადავდივარ? ახალი სასტავი ახალი ხალხი? ამას ძლივს ვიტან და ახლა ახლს უნდა შევეჩვიო? თან მე11ე კლასი არაა მარტივი, რაუნდა ვქნა ან საერთოდ იქ გავიჩენ მეგობრებს!? ამფიქრებში ჩამეძინა კიდეც. 8 საათი იყო დაწყებული კარის ბრახუნი რო გავიგონე, ნელი ნაბიჯებით გავედი და დედაჩემს წინ დავუჯექი, ფეხები მოვკეცე და თავი დავხარე
- -ხვალ ახალ სკოლაში მიდიხარ და არმადარდებს რასფიქრობ ამასთან დაკავშირებით სხვა გამოსავალი მაინც არააა. პასუხს არდაელოდა ისე შევიდა ოთხაში. ნუ მოკლედ ახალი ეტაპი იწყება ჩემს ცხოვრებაში და კაი იმიჯით მაინც წავალ ახალ სკოლაში. ოთახში შევედი დაგროვილი ფული ავიღე ჩავიცვი და ტანსაცმლის საყიდლად გავეშურე. ისე სკოლაში თაყვანისმცემლები მაინც მყავდა მაგრამ მათთგან ჩემი მოსაწონი არავინ იყო ასერომ ამ მაღალი სტანდარტების გამო ვიყავი მარტოხელა იმედია შინაბერა მაინც არდავრჩები. სამეგობრო წრე მაინც მყავს იმ ათლეტ ფეხბურთელებთან კარგად ვმეგობრობდი სწორედ მაგიტომ მიმიყავნეს იქ იმ ორი ალქაჯის გარდა ყველასთან კარგად ვიყავი, ნუ ერთი სიტყვით არმქონდა დაგრუზული ცხოვრება მიუხედავად იმისა რო თავად საკმაოდ კომპლექსიანი ვიყავი, განვიკითხავდი სხვას მაშინ როცა თავად მეშინოდა განკითხვის, ვიხედებოდი სარკეში და ვფიქრობდი კი ლამაზი ვარ მაგრამ რატომ არა უფრო ლამაზი!? რატომ არვარ სხვა მოდელებივით!? რატომ არ მოვწონვარ სიმპატიუ ბიჭებს და როგორც მეგობარს რატომ მიყურებენ!? რატომ არვარ გამბედავი და რატომ არშემიძლია ვიყო მასთან ვინც მართლა მომწონს!? როცა კომპლიმენტს მეუბნებებიან რატომ მგონია რო სარკაზმია!? ვიცი ვიცი რომ უმადური ვარ ვიცი რომ ზოგს ისიცკი არააქ რაც მე მაგრამ მაინც არშემიძლია წუწუნის გარეშე ასე საკუთარ კომპლექსებს ვამართლებ. საინტერესოა გავქაჩავ ახალ სკოლაში ასეთი აზრებით? პრინციპში რატომ არა კომუნიკაბელური ვარ და არცისე ბევრი ნაკლი მაქ რაუნდა გამიჭრიდეს ალბათ ისე იქნება როგორც ამსკოლაშია. ამფირქებით გართობილმა კივიყიდე ახალი ტანსაცმელი და აბარგული მივედი სახლში. წამოვწექი ტელეფონის სქროლვა დავიწყე და უცბად ლუკას მესიჯი მომივიდა
- -რაქენი უჟმურ გადარჩი?
- -დამნაშავეც კი არვიყავი
- -ხო ხო არუნდა მიმეყვანე პროსტა საბა იყო და გაგისწორე რა
- -ვის ადარდებს საბა!? ახალ სკოლაში გავაყვარ დედაჩემს
- -რაა!? ანუ ჩემს უჟმურს ვეღარ ვნახავ!
- -რაიყო ძაან განიცდი!?
- -არა სერიოზულად გამიტყდა მაგრამ გნახავ ხოლმე
- -კაი კაი დაღლილი ვარ
- -მიდი უჟმურ გაკოცე. აგჰ ლუკა ჩემთან და სიდონიასთან ერთად გაიზარდა კარგი ტიპია სხვათაშორის ბევრი გოგო გამოუცვლია. მაღალია ქერთა თმააქ და მუქი შავი თვალები. ისე როვაკვირდები მურმანას ეკალი ვიჩითები მაგათთან ერთად როგავდივარ ხოლმე სადმე. ნუ მოკლედ ესდღე გადავაგორე ხვალინდელ დღეზე უნდა ვიფიქრო ხვალ ახალი სკოლაა