Όσα αξίζει η αγάπη (#SPBC2023)

Άτιτλο κεφάλαιο 2

Ο άντρας που την περιεργαζόταν είχε μια ανωτερότητα στην ομορφιά του, μια ανεξίτηλη δυναμική προσωπικότητα: θάρρος, αδιαλλαξία και σοβαρότητα. Της ζήτησε με την βαθιά, αρχηγική αλλά ήρεμη φωνή του: « Κλείσε τη πόρτα πίσω σου ». Η Κλημεντίνη υπάκουσε και όταν ήρθε η στιγμή να τον ξανά κοιτάξει κατάματα κατάλαβε πως δεν της ήταν καθόλου εύκολο. Βημάτισε με πόδια που είχαν ριζώσει από τον φόβο και στάθηκε αφήνοντας μια ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους.

Ο εύπορος κύριος αφού της συστήθηκε με το όνομα Ναυκράτης Δοριέων-συνηθές επώνυμο για τους αριστοκράτες της συγκεκριμένης εποχής- πήγε να την ακουμπήσει ελαφρά στους ώμους και εκείνη πισωπάτησε. Ευτυχώς δεν υπήρχε τίποτα σημαντικό πίσω της όπως τραπέζι, βάζο ή κειμήλιο γιατί ένα πιθανό ατύχημα θα τη ρεζίλευε στα μάτια του. Ευχόταν μόνο η πόρτα ή ο τοίχος να υπήρχαν για να ακουμπούσε και να στηριζόταν κάπως.

« Όχι σε παρακαλώ δεν...δεν νομίζω πως είναι συνετό και σώφρον κάτι τέτοιο» του είπε και κάλυψε με τα χέρια της το πρόσωπο της. Άραγε τι θα συνέχιζε να κάνει εκείνος ο άντρας; Θα την άγγιζε σαν πόρνη; Σαν αντικείμενο άψυχο και χωρίς καμία αξία; Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος της: να βρει σύζυγο που να της φερόταν με την ίδια έλλειψη εγκαρδιότητας όπως ο πατέρας της. 

Ο νέος άντρας  που τη περνούσε αρκετά χρόνια-ήταν 32 χρονών- παρατήρησε τα τέλεια γραμμωμένα χαρακτηριστικά του προσώπου της, το ηλιοφώτεινο πρόσωπο της. Επρόκειτο για μια κοπέλα χαριτωμένη, όμορφη και γλυκερά αξιοθαύμαστη. Όμως μια στεναχώρια, μια ντροπή εφηβικής αμηχανίας και κάτι βασανιστικό υπήρχε στο πρόσωπο της. Ένιωσε συμπόνοια αμέσως για αυτήν.

Όσο ο καιρός περνούσε τόσο η απορία και περιέργεια της Κλημεντίνης οξύνονταν και μεγάλωναν για το τι θα είχε να ζήσει και να αντιμετωπίσει με τον άντρα της.  Ποιος ήταν ο Ναυκράτης; Ένας καλόκαρδος άντρας που θα έφερνε τη λύτρωση της στη μέχρι τώρα βασανισμένη της ζωή, ή ο δεύτερος εφιάλτης της που θα της έκανε χειρότερα πράγματα από εκείνο το αλησμόνητο κακό του μπαμπά της όταν την έστειλε ως εξόριστη μόνη και αβοήθητη σε ξένο μέρος;

Τελικά από την αρχή της σχέσης τους απέδειξε πως είναι ένας καλός, τίμιος και τρυφερός άντρας... αυτή την εντύπωση της έδινε για τα επόμενα τουλάχιστον δύο χρόνια...μέχρι να αλλάξουν τα πάντα.

     

     [...]

Ένα ψυχρό απόγευμα που ο καιρός δεν επέτρεπε εξορμήσεις στην εξοχή και οι σταγόνες της βροχής έπεφταν στο έδαφος πότε μανιωδώς και πότε ήρεμες, η Κλημεντίνη δοκίμαζε με τα άψογα ακροδάχτυλα της να παίξει ένα κομμάτι στο πιάνο. Ο άντρας της άκουγε τη μελωδική γαλήνη που έβγαινε μέσα από το παίξιμο και εξάσκηση των χεριών της με προσήλωση και τρυφερότητα.