Στιγμές Ευτυχίας|✓

Ευτυχία. Εγώ και εσύ.

Οι αριθμοί στο ταμπλό του αυτοκινήτου φαινόταν με κόκκινα νέον σύμβολα καθώς πάρκαρες στο πάρκινγκ και γύρισες να με κοιτάξεις με ένα χαμόγελο.

Ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν παραπάνω από δύο μέρες μαζί, μέσα σε αυτούς τους έξι μήνες.

Το μυαλό μου έτρεξε πίσω στην πρώτη φορά. Ο τρόπος με τον οποίο βγήκες από το αυτοκίνητο για να με συναντήσεις, η μορφή του νεαρού άντρα με τα κάστανα ακατάστατα μαλλιά και τα σκούρα μάτια, να περπατάει προς το μέρος μου με έναν ενθουσιασμό στην άκρη των χειλιών του με κάνει να νοσταλγώ εκείνες τις μέρες ολοένα και περισσότερο. Θα μείνεις περισσότερο από τους υπόλοιπους, άραγε;

Το χαμόγελο του μου προκαλεί πικρία. Κι όμως· τα καταφέραμε μέχρι τώρα. Είναι απόγευμα και ο ήλιος φωτίζει κάθε άκρη της πόλης καθώς περπατάμε στους γεμάτους δρόμους της Θεσσαλονίκης, μαζί αυτή την φορά και όχι μόνος του, όπως κάνει συνήθως.

Θεσσαλονίκη. Η πόλη του έρωτα, θαρρώ. Μα η πρώτη φορά που ένιωσα κάτι δυνατό ήταν χιλιόμετρα μακριά και όσο και να προσπαθώ, τόσο και χάνομαι από τα συναισθήματα. Γιατί άραγε κρύβομαι από τον ίδιο τον εαυτό μου και γιατί επιλέγω να μένω αλώβητη μπρος στα χιλιάδες συναισθήματα;

Μην αφεθείς τώρα.

Ο δρόμος και ο κόσμος δεν ήταν τίποτα μπροστά στο χέρι του που κρατούσε το δικό μου.

Η πόρτα του ασανσέρ διέκοψε την όποια συζήτηση μας, με εκείνον να με τραβάει μέχρι μέσα, μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή του κτηρίου. Ώσπου εκείνη να ανοίξει ξανά.

Ομορφιά. Το να κοιτάζω όλη την πόλη από ψηλά με έκανε να μείνω μαγεμένη μπρος στο θέαμα. Δρόμοι. Δρόμοι γεμάτοι με μικροσκοπικά αυτοκίνητα, γεμάτοι με μικρές φιγούρες που κινούνταν προς όλες τις κατευθύνσεις και ο ήλιος να φωτίζει την θάλασσα, με τέτοιον τρόπο που το κάνει λίγη ώρα πριν να δύσει.

Το χέρι του χωρίστηκε από το δικό μου, καθώς καθόμασταν.

«Δεν είναι υπέροχα;», ρώτησε και έμεινα να συμφωνώ, κοιτώντας έξω με θαυμασμό.

Θέαμα και εσύ. Η θέα της πόλης με έφερε πίσω στο πρώτο μας ραντεβού, στην πρώτη επαφή, στην πρώτη και μοναδική φορά που περίμενα να σε δω. Να όμως που οι επισκέψεις σου κάθε φορά με έκαναν να ελπίζω για λίγο ακόμα.

Λίγο ακόμα. Η αίσθηση του χρόνου με κάνει να κοιτώ μια εσένα και μια την πόλη κι έπειτα πάλι να στρέφω το βλέμμα μου πάνω σου. Γιατί είμαι εδώ;