TABLOLAR

39 | Yarım Kalan Umutlar

Merhabaaaaa

Nasılsınııızz?

Bu bölüm Yalım'ın ağzından olacak... Ne kadar uzun olur bilmiyorum. Bugün Yalım'ın abisi Arkın Korhan'ın ölüm yıl dönümü. Sen çok güzel bir abiydin, aileydin, sevgiliydin Arkın. Şimdi de oğlun Yalım'ın en büyük kahramanısın. Gördün biliyorum ama sen baba oldun Arkın'ım. Oğlun Yalım seni çok seviyor.

Bölüm sonunda görüşürüz, keyifli okumalar. <3

BÖLÜM 39 | YARIM KALAN UMUTLAR

"O gitti; ben ailemi kaybettim, hayallerimi kaybettim. Umutlarım yarım kaldı."

...

Yalım Korhan.

Bugün, abimin ölüm yıl dönümü. Onun bu hayattan gidişinin 6. Senesi. Tam tamına 6 yıl oldu, tek ailemi kaybedeli. Akrabalarım vardı ama benim tek ailem Arkından oluşuyordu. Ben onunla uzun uzun konuşamadan gitti. Gideceğimiz yerlere ben gittim, onun ruhu yanımdaydı sadece. İstediğimiz şeyleri aldım, yaptım ama o bunları göremedi. Her şey çok farklı olabilecekken olmamıştı. Engelleyemez miydim? Pekâlâ yapardım eğer tuzaktan haberim olsaydı. Ölmesine izin vermezdim, o beni korudu ama ben onu koruyamadım.

Şimdi mezarlıktaydım.

Mezarın üzerine yatmıştım, belki abimi hissederim diye.

Bugün anılarda peşimi bırakacak gibi değildi. Her yıl olduğu gibi.

"Abi bana at topu!" diye bağırdım, abim topun peşinden koşarken beni görmesiyle bana pasladı. Top bana ulaştığında zaten yakın olduğum kaleye şutu çektim.

"Abi! Gördün mü? Gol oldu!"

Bu benim ilk golümdü ve abim sayesinde atabilmiştim. "Gördüm aslanım gördüm. Mükemmel bir goldü." dedi abim ve bana sarıldı. Nefes nefese kalırken abimden ayrıldım.

"Yine oynarız değil mi? Hep oynarız."

"Hep oynarız kardeşim."

O zamanki yaşımı hatırlamıyorum ama attığım ilk gol de abim yanımdaydı. Hep oynarız diye söz vermiştik ama 6 senedir oynamıyorduk.

Ben onu çok özledim. Geri gelse keşke, bir oyun olsa ya da ne bileyim herhangi bir şey! Artık zorlanıyorum dayanmakta. O gittiğinden beri kendimi toparlayamıyorum. O gitti; ben ailemi kaybettim, hayallerimi kaybettim. Umutlarım yarım kaldı.

"Özür dilerim abi," dedim, sesim titrerken. "Ben, ben seni koruyamadım. Kardeşlik sözümüzü tutamadım özür dilerim. Biliyorum her yıl sana bu konuşmayı yaptığım için bana kızıyorsun. Fakat gerçekten kendimi affedemiyorum. Defalarca rüyalarıma gelip affettiğini söyledin ama ben kendi içimde kendimi affedemiyorum. Kızgın mısın bana?"

Duraksadım bir an için. Eliza'yı evden kovduğumu, ona kötü davrandığımı görünce bana çok kızmış mıdır?

"Eliza'ya, oğlunun annesine çok kötü davrandım. Bana bu yüzden kızgın mısın abi?" deyip elimi toprakta gezdirdim. Gözlerimden akan yaşlar tek tek toprağa düşüyordu.