Çikolatalı Çilek | Instagram

~11~

Ağlamaya bile mecalim kalmamıştı. Hastane koridorunda sırtımı duvara yaslamış yerde oturuyordum. Abim amelitayhane'nin önünde sandalyede oturuyordu. Yeşim, abimin yanında oturuyordu. Eren ise benim yanımdaki sandalyede oturuyordu. Kimse konuşmuyordu, herkes suskun'du 2 saatir bekliyorduk ama ne doktor ne de hemşire çıkıyordu içerden. Sessizliği bozan Yeşim'in bağırması'ydı.

"Çınar! Çınar! Elis buraya gel Çınar bayıldı!"

Koşarak abimin yanına gittiğimde abimin yüzünü iki elimin arasına aldım. Abimin yüzüne düşen damlaları gördüğümde ağladığımı fark ettim. Hemşireler gelip abimi aldı sedye'ye koydu. Ben hem korkudan hem üzüntüden elim kolun titriyordu. Eren hemşireler ile gittiğinde Yeşim ile sandalye'ye oturdum. Yeşim sakin kalmaya çalışıyor, bir eli sırtımda diğer elli ile elimi tutuyordu. Sessizliği bozan Yeşim'in sesi bozdu.

"Herşey iyi olacak, herşey.." oda biliyordu. Bir şeyin, bir şeylerin iyiye gittiği yoktu. Herşey daha kötüye gidiyordu bunu Yeşim söylerken bile biliyordu. O sırada amelitayhane'den hemşire çıktı.

"Hemşire hanım annem nasıl iyi değil mi?"

"Benim bir şey söylemem doğru olmaz doktor bey gelince size söyler."

"Ne zam-"

"Melek Altının nesi oluyorsunuz?" dedi doktor olduğunu düşündüğüm adam.

"Ben kızı oluyorum." dedim. "Annem nasıl, iyi dimi?" diye ekledim. Doktorun yüzü düşmüştü tanrım ne olmuştu?

"Biz elimizden geleni yaptık ama annenizi kurtaramadık."

Annem. Güzel kadın sensiz ne yapacağız? Ben böyle olduysam abim kim bilir nasıl tepki verir? Artık ayakta duramadığımı hissetmiştim. Ayaklarım yere basamıyordu, ruhum çekilmişti, nefes alamıyor'dum, Allah'ım nolur hepsi bir kabus olsun. Tüm bunları düşünürken gözlerim karanlığa karşı koymamıştı ve hala aklımda, beynim de şu cümle vardı.

-Elimizden geleni yaptık ama annenizi kurtaramadık.-

Nolur bir kabus olsun, nolur.

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

Sizce kabus mu? Yoksa gerçek mi?