Ο δρόμος με τις παπαρούνες

Κεφάλαιο 1

Λουλούδια, μυρωδιές, χρώματα.... Άνοιξη, η καλύτερη εποχή... Αγαπώ τα λουλούδια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου από μικρό παιδί στο σπίτι μας πάντα υπήρχαν φρέσκα λουλούδια που έδιναν μία ευχάριστη νότα στην ατμόσφαιρα και στο γκρίζο της μεγαλόπολης που ζούμε. Το κέντρο της Αθήνας είναι ίσως το πιο άχαρο μέρος στον κόσμο, γεμάτο γκρίζο και καυσαέριο, αλλά στην δική μας περιοχή, στην Κηφισιά, μπορείς να ζήσεις λίγο πιο ανθρώπινα. Εδώ στην μεγάλη μας μονοκατοικία έχουμε και τον κήπο μας γεμάτο δέντρα και λουλούδια, όλα διαλεγμένα και φροντισμένα από μένα. Μόλις τελειώσω το σχολείο θα γίνω γεωπόνος και έτσι θα φροντίζω να κάνω τον κόσμο λίγο πιο όμορφο.

"Αχιλλέα, σταμάτα παιδί μου να χαζεύεις το παράθυρο, έλα να φας το πρωινό σου γιατί θα αργήσεις στο σχολείο. Σου εχω αφήσει και λεφτά πάνω στο τραπέζι. Μην τα ξεχάσεις γιατί δν μπορεί ο μπαμπάς να έρθει να σε πάρει σήμερα από το σχολείο και θα γυρίσεις με ταξί."

Ηταν η μητέρα μου που με διέκοψε από τις πολύχρωμες σκέψεις μου. Μου είχε ετοιμάσει ένα πλούσιο πρωινό όπως κάθε πρωί και αφού έφαγα και την χαιρέτησα ξεκίνησα για το σχολείο. Ο πατέρας μου είχε ήδη μπει στο αυτοκίνητο και με περίμενε.Τον άκουσα να μιλάει στο τηλέφωνο με έντονο τόνο φωνής και είδα ότι ήταν ελαφρώς στενοχωρημένος. Μπήκα στο αυτοκίνητο βιαστικά αμέσως μόλις έκλεισε το τηλέφωνο και τον ρώτησα τι έγινε.

"Μιλούσα με τον θείο Γιάννη. Μου έλεγε για τα κατορθώματα του ξαδερφού σου του Κώστα. Ξέρεις τι έκανε αυτή την φορά. Πήγε και έκανε τατουάζ. Λες και είναι κανένας αλήτης φυλακισμένος. Και μετά τσακώθηκαν και έφυγε από το σπίτι. Μένει τώρα με δύο φοιτητές εικοσάρηδες φίλους του και ποιος ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα. Που ακούστηκε 17 χρονών παιδί να κάνει τέτοια πράγματα και να φεύγει απο τους γονείς του? Αχ κάτι τέτοιες στιγμές ευγνομονώ τον θεό που έχω ένα γιο σαν κι εσένα Αχιλλέα. Ξέρω ότι δεν θα με απογοητεύσεις ποτέ."

Είχαμε ήδη φτάσει στο σχολείο. Τον χαιρέτησα, κατέβηκα από το αυτοκίνητο και σκεφτόμουν όσα μου είπε ο πατέρας μου για τον ξαδερφό μου. Πράγματι δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Κώστας μπλέκει σε κάτι. Είμαστε ακριβώς στην ίδια ηλικία και μάλιστα έχουμε γενέθλια την ίδια μέρα, την πρωτομαγιά, στην γιορτή των λουλουδιών. Όμως είμαστε τόσο διαφορετικοί. Δύο χρόνια πριν ο Κώστας άρχισε να καπνίζει. Μετά άρχισε το ποτό, τα ξενύχτια, τις κακές παρέες και κατέληξε στο νοσοκομείο μεθυσμένος πολλές φορές. Οι βαθμοί του στο σχολείο έπεφταν δραματικά και από τις πολλές απουσίες έμεινε στην ίδια τάξη. Οι γονείς του δεν ξέρουν τι να κάνουν για να τον συναιτίσουν και τώρα έφυγε και από το σπίτι του. Δεν ξέρω τι μυαλό έχει αυτό το παιδί και τα κάνει όλα αυτά, εγώ δεν θα έκανα ποτέ κάτι που θα στενοχωρούσε του γονείς μου.

Είμαι 17 χρονών και δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στην ζωή μου αλκοόλ ή τσιγάρο. Άλλωστε γιατί να το κάνω? Νομίζω ότι οι άλλοι το κάνουν για να φαίνονται σπουδαίοι. Εγώ είμαι ήδη σπουδαίος. Έχω τους καλύτερους φίλους, είμαι ο καλύτερος μαθητής της δευτέρας λυκείου στο σχολείο μου, έχω τον καλύτερο κήπο στην πόλη και επιπλέον......

"Συγνώμη, δεν σε είδα..... Πω πω ελπίζω να μην έσπασε."

Είχα αποροφηθεί τόσο πολύ στις σκέψεις μου περπατώντας προς την αίθουσα και ακούγωντας μουσική από το κινητό μου που δεν το κατάλαβα καθόλου όταν μία κοπέλα έπεσε με φόρα απάνω μου. Το κινητό μου έπεσε κάτω και άνοιξε στα δύο και αυτή προσφέρθηκε να το φτιάξει και να μου το δώσει.

"Δεν πειράζει. Άστο,δεν έπαθε τίποτα. Ένα απλό κινητό είναι άλλωστε. Εγώ έφταιγα. Αποροφήθηκα από την μουσική." της είπα χαμογελώντας καθώς προσαθούσα να συναρμολογήσω το κινητό.

" Συγνώμη και πάλι. Άργησα στο μάθημα και έτρεχα να μπω στην αίθουσα και από την βιασύνη μου έπεσα απάνω σου. Λοιπόν, πηγαίνω στο μάθημα. Θα τα πούμε." μου απάντησε γλυκά καθώς με κοιτούσε με τα μεγάλα υπέροχα γαλάζια μάτια της.

Καθώς απομακρυνόταν της φώναξα "Πώς σε λένε?"

"Ελένη. Εσένα?"

"Αχιλλέα" της απάντησα.

"Ωραίο όνομα. Ιστορικό" μου είπε και χάθηκε καθώς μπήκε μέσα στην αίθουσα, και το κουδούνι είχε μόλις χτυπήσει.....