Έρωτας & Εφιάλτης

Κεφάλαιο 10

Η ώρα είναι 11:00 και οι ακτίνες του ήλιου εισέβαλαν απ΄το παράθυρο του Άρη φωτίζοντας το πρόσωπό του. Οι ηλιόλουστες μέρες φέρνουν θετική ενέργεια στους ανθρώπους ακόμα και όταν τους έχει καταβάλλει η αρνητικότητα.
Ο Άρης άνοιξε τα μάτια του και ευχόταν αυτή η μέρα να μην ήταν χειρότερη από τη χθεσινή. Δεν είχε τη δύναμη να σηκωθεί απ΄το κρεβάτι και ήξερε ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει για άλλη μια φορά την πραγματικότητα. Του ήρθε στο μυαλό εκείνος ο φρικτός εφιάλτης που είχε δει πριν επιστρέψει η Μελίνα και συνηδητοποίησε ότι ερχόταν αντιμέτωπος με αυτόν. Κάθε μέρα που περνούσε ένιωθε να γίνεται ένα με τον φόβο του.
Άφησε πίσω του όλα αυτά που τον βάραιναν και σηκώθηκε απ΄το κρεβάτι με μια αισιοδοξία. πήρε από την ντουλάπα μια κόκκινη κοντομάνικη μπλούζα και ένα μάυρο σορτς και πήγε στο μπάνιο. Έριξε λίγο νερό στα μαλλιά του και λίγη κολόνια η οποία μοσχοβολούσε σε κάθε γωνιά του δωματίου. Έβαλε τα nike παπούτσια του, πήρε το κινητό στο χέρι και κατέβηκε βιαστικός τη σκάλα. Ευχήθηκε να μην τον είχε δει η αδερφή του να φεύγει γιατί δεν άντεχε την πρωινή μουρμούρα. Βγήκε από το σπίτι και κατευθύνθηκε προς το αμάξι όπου οι ρόδες του είχαν γεμίσει με λασπόνερα από τις λακούβες που έβρισκε στα σοκάκια της γειτονιάς. Έβαλε μπρος και έφυγε για νέες περιπέτειες.
Η Μελίνα ήταν ξύπνια από πολύ νωρίς κάτι που δε συνήθιζε να κάνει στην καθημερινότητά της. Η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με τον Άρη την είχε επηρεάσει και προσπαθούσε να τη διαχειριστεί.
«Καλημέρα» είπε στην αδερφή της καθώς τη συνάντησε στο χολ.
«Καλημέρα. Πως και τόσο νωρίς ξύπνια;» της απάντησε η Εύα όπου βαστούσε ένα μπολ με κορν φλέικς που μόλις είχε αδειάσει.
«Έτυχε. Ερχόμουν για να σου πω άμα ήθελες να βάλουμε τα αθλητικά μας και να πάμε για περπάτημα μιας και έχει καλή μέρα».
«Πιο κεφάτη σε βλέπω από χθες» της έιπε και την κοίταξε καλά καλά.
«Μην με κοιτάζεις έτσι, απλά προσπαθώ να βρω τρόπους να ξεχνιέμαι».
«Καλά κάνεις. Έτσι σε θέλουμε. Πάω να ετοιμαστώ» της είπε και τη γαργάλισε ελαφρώς στην κοιλιά.
Η Μελίνα επέστρεψε στο δωμάτιό της και άρχισε να ετοιμάζεται. Έπιασε τα μαλλιά της αλογοουρά, έβαλε ένα μαύρο τοπ όπου φαινόταν η λεπτή κοιλιά της και ένα αθλητικό κολάν δίχρωμο. Έβγαλε από την ντουλάπα της τα μαύρα adidas που είχε αγοράσει από την Γερμανία όπου ταίριαζαν γάντι με το συνολάκι που φορούσε. Δεν ένιωθε πια μειονεκτικά. Είχε μια έντονη αυτοπεποίθηση που της είχε προκαλέσει ο εγωισμός της. Ήταν αποφασισμένη να βγάλει από την ζωή της τον Άρη και να αφήσει πίσω το παρελθόν. Θα το κατάφερνε όπως πίστευε η ίδια, αλλά αυτό ίσως και να ήταν μια από τις φαντασίες της.
Το κουδούνι της πόρτας άρχισε να χτυπάει αλλά εκείνη το αγνόησε βάζοντας makeup. Έτσι πήγε να ανοίξει η Εύα που βρισκόταν στον κάτω όροφο.
Μόλις είδε τον Άρη ξαφνιάστηκε. «Άρη..Πως και από δω;» τον ρώτησε ρίχνοντας μια ματιά στην σκάλα.
«Ήρθα να μιλήσω με τη Μελίνα» είπε καθώς είχε ένα σκοτεινό βλέμμα.
«Καλά απλά ετοιμάζεται τώρα».
«Μην ανυσηχείς, δε θα την καθυστερήσω πολύ».
«Μισό λεπτό να την φωνάξω τότε».
«Δε χρειάζεται θα πάω εγώ» την πρόλαβε ο Άρης.
Μπήκε μέσα και ανέβηκε τη σκάλα με αργούς ρυθμούς. Σχεδόν αθόρυβα. Βρήκε την πόρτα της κλειστή και στάθηκε για λίγο απ΄έξω.
«Ναι αφού θα τα πούμε σε μια ώρα. Θα είμαι στην ώρα μου γιατί δεν μου αρέσει να στήνω κάποιον σαν εσένα. Αξίζεις τα καλύτερα. Σε ευχαριστώ για ό,τι έχεις κάνει για μένα. Κάποια στιγμή θα στο ξεπληρώσω» άκουσε ο Άρης να λέει στο τηλέφωνο.
Δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του αυτά που μόλις άκουσε. Έτσι μπήκε στο δωμάτιό της χωρίς να χτυπήσει την πόρτα. Μόλις τον είδε η Μελίνα απέκτησε ένα βλέμμα θυμού και ταυτόχρονα αδιαφορίας, ενώ ο Άρης είχε αρχίσει να εκνευρίζεται με τη στάση της προσπαθώντας να το κρύψει.
«Σε κλείνω τώρα γιατί μαζεύτηκε κόσμος. Θα τα πούμε μετά φιλιά» είπε η Μελίνα και κατέβασε απ΄το αυτί της το κινητό.
«Ανεπιθύμητος κόσμος» αντέδρασε ο Άρης.
«Σου είπε κανένας να εισβάλεις στον ιδιωτικό μου χώρο χωρίς την έγκρισή μου;» απάντησε η Μελίνα καθώς τον πλησίαζε.
«Διστυχώς για σένα δεν γράφει πουθένα απ΄ εξω ότι απαγορεύεται η είσοδος» είπε σταυρώνοντας τα χέρια του.
«Δεν αντέχω εκείνους που νομίζουν ότι έχουν χιούμορ».
Ο Άρης την κάρφωσε με το βλέμμα του. «Κι εγώ δεν αντέχω εκείνες που το παίζουν αδιάφορες, αναίσθητες» είπε πλησιάζοντας το πρόσωπό της.
Η Μελίνα απομακρύνθηκε. «Δεν με ενδιαφέρει τι αντέχεις και τι όχι».
«Προσπερνώ το σχόλιό σου. Με ποιον μιλούσες και σε διέκοψα;» αναρωτήθηκε ο Άρης θέλοντας να μάθει.
Η Μελίνα ξάπλωσε στο κρεβάτι της σαν να μην συμβαίνει τίποτα. «Νομίζω είναι κάτι που δεν σε ενδιαφέρει. Ό,τι ήταν να πω στο είπα στην τελευταία μας κουβέντα».
«Μάλιστα» είπε ο Άρης στηρίζοντας το χέρι του στον τοίχο. «Θα με αφήσεις τώρα να σου μιλήσω;»
«Άδικός κόπος. Δε δέχομαι πλέον επισκέψεις. Πόσο μάλλον την δική σου» του απάντησε βγάζοντας τον χειρότερό της εαυτό.
«Αυτό που κάνεις αυτή τη στιγμή θα το μετανιώσεις. Να είσαι σίγουρη. Το μόνο που θέλεις είναι να τρέχουν από πίσω σου, αλλά αυτή τη φορά δεν θα περάσει το δικό σου. Κάτσε βάλε μυαλό και τα ξαναλέμε» είπε οργισμένος και έφυγε.
Η Μελίνα ήταν στα πρόθυρα της υστερίας και άρχισε να πετάει τα μαξιλάρια της στο πάτωμα. Απ΄έξω μπορεί να είχε ως όπλο την αδιαφορία και την αναισθησία, αλλά από μέσα είχε θυμό και οργή. Θλίψη και ευαισθησία. Αυτά τα στοιχεία δεν ήθελε να τα προβάλει στον Άρη γιατί δεν ήθελε να ακούει άσκοπες δικαιολογίες. Της αρκούσε αυτό που είδε. Χωρίς καμία αμφιβολία.
«Τι έγινε; Τι έπαθες;» τη ρώτησε η Εύα καθώς έμπαινε στο δωμάτιό της.
«Τίποτα, καλά είμαι» απάντησε η Μελίνα που ήταν έτοιμη να βουρκώσει.
«Είσαι έτοιμη;»
«Ναι πάμε» είπε και άρπαξε το κινητό της.
Η Δανάη καθόταν στο σπίτι και περίμενε τον Χρήστο να έρθει για να πάνε σε εκείνο το μέρος που της είχε προτείνει. Δεν ήξερε που θα πηγαίνανε και δεν είχε υπολογίσει αυτά που θα φορέσει. Έτσι έβγαλε τα πιο πρόχειρα ρούχα της και κατέβηκε στην κουζίνα. Ο Χρήστος είχε μόλις φτάσει και της έστειλε μήνυμα για να βγει έξω. Την είδε να βγαίνει από το σπίτι και το πρόσωπό του έλαμψε ολόκληρο.
«Καλημέρα» της είπε καθώς ερχόταν προς το μέρος του.
«Καλημέρα. Δεν μου είπες που θα πάμε οπότε δεν ήξερα αν έπρεπε να φορέσω κάτι καλό ή όχι» του απάντησε εκείνη μπαίνοντας στο μαύρο αυτοκίνητό του.
Ο Χρήστος χαμογέλασε. «Δεν πειράζει, άλλωστε ότι και να βάλεις σε κάνει ξεχωριστή».
Η Δανάη άρχισε να κοκκινίζει. «Αυτό να το πάρω ως κοπλιμέντο;»
«Ίσως και να είναι» της είπε και κλείνοντας το μάτι του.
Μετά από αυτό που συνέβη στο σπίtι της Μελίνας, ο Άρης ήταν σε έξαλλη κατάσταση και το μυαλό του είχε πάψει να σκέφτεται. Πήρε την απόφαση να μην ασχοληθεί ξανά με αυτό το ζήτημα γιατί έβλεπε πως τον οδηγούσε σε αδιέξοδο. Μέσα του πλέον ήταν σίγουρος ότι εκείνη δεν ήθελε να έχει καμία επαφή μαζί του και ότι η παρουσία του της προκαλούσε θυμό και έντονη αναστάτωση. Ήταν άτομο που διεκδικούσε αυτό που ήθελε με κάθε τρόπο, αλλά όλα τα πράγματα έχουν και ένα όριο.
Φτάνοντας στο στενό για το σπίτι του, πάρκαρε και βγήκε απ΄το αμάξι νιώθοντας ενοχές που έκανε ακόμα μια προσπάθεια να αλλάξει τα γεγονότα.
Το κεφάλι του ήταν σκυμμένο και καθώς περπατούσε έπεσε πάνω στη Ναταλία η οποία τον περίμενε έξω από το σπίτι του. «Γεια» είπε ξαφνιασμένος.
«Γεια σου Άρη» απάντησε η Ναταλία που μόλις τον είδε τα μάτια της έλαμψαν από χαρά.
«Τι κάνεις εδώ;» Πώς βρήκες το σπίτι μου;» τη ρώτησε κοιτάζοντας γύρω του.
«Όποιος ενδιαφέρεται μαθαίνει» του είπε χαμογελώντας.
Ο Άρης ένιωσε αμήχανα.
«Απλά πήγα στην καφετέρια που συχνάζεις και ρώτησα τη σερβιτόρα η οποία μου έδωσε τη διεύθυνσή σου».
«Κατάλαβα. Θες να έρθεις μέσα;»
«Έλεγα αν δεν έχεις κανονίσει κάτι για σήμερα, να πηγαίναμε στο λούνα παρκ να κάνουμε απλά μια χαλαρή βόλτα».
Ο Άρης έδειχνε σκεπτικός. Θυμόταν όσα είχαν προηγηθεί σήμερα με τη Μελίνα και δεν ήταν σίγουρος αν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Εν τέλη δέχτηκε. «Καλή ιδέα. Φύγαμε» της είπε και κατευθύνθηκαν οι δυο τους προς το αμάξι.
Σε όλη τη διαδρομή ο Άρης παρέμενε σιωπηλός. Παρόλα αυτά η Ναταλία έβλεπε πως κάτι τον βασάνιζε.
«Είσαι αφηρημένος».
«Το ξέρω» απάντησε κρατώντας σφιχτά το τιμόνι.
«Αν θέλεις να μου μιλήσεις για ό,τι σε προβληματίζει είμαι εδώ να σε ακούσω».
Ο Άρης χαμογέλασε. «Σχεδόν φτάσαμε» είπε καθώς έψαχνε για πάρκινγκ.
Η Μελίνα με την Εύα βρίσκονταν σε ένα απομονωμένο σημείο της περιοχής τους όπου τους περιέβαλαν ψηλά καταπράσινα δέντρα. Περπατούσαν ανάμεσα σε ένα σωρό θάμνους και πάνω στο γεμάτο πέτρες γρασίδι.
«Δεν είναι τέλεια η φύση;» ρώτησε η Εύα ενθουσιασμένη.
«Καλή είναι, αλλά θα προτιμούσα να ήμασταν σε άλλο περιβάλλον. Εδώ είναι γεμάτο κουνούπια και άλλων ειδών ζωύφια» είπε η Μελίνα που έδειχνε να συχαινόταν το μέρος.
«Κάνε λίγη υπομονή, κοντεύουμε στην κορυφή. Άλλωστε δική σου ιδέα ήταν».
«Όταν είπα να πάμε για περπάτημα δεν ενοούσα πεζοπορία στο βουνό» είπε η Μελίνα ακολουθώντας την αδερφή της.
Η Εύα είχε αρχίσει να χάνει την ψυχραιμία της. «Μην μιλάς άλλο και κοίτα μπροστά σου. Είναι ευκαιρία να κάψουμε μερικές θερμίδες».
«Όσο συνεχίζεις να τρως σαν γαϊδούρι αυτές τις θερμίδες που χάνεις τις ξαναπαιρνεις».
Η Εύα έκανε μια γκριμάτσα ενώ η Μελίνα έμεινε σιωπηλή, επειδή είχε άλλα πράγματα στο νου της και δεν μπορούσε να καθυσηχάσει τον εαυτό της.
Τα δυο κορίτσια ανέβηκαν τόσο ψηλά όπου μπορούσαν να θαυμάσουν την υπέροχη θέα. Εκεί αντίκρισαν ένα ξύλινο παγκάκι και κάθησαν για λίγο να ξαποστάσουν.
«Είδες που σε έφερα;» είπε η Εύα και έβγαλε από την τσάντα της ένα κρουασαν βουτύρου.
Η Μελίνα την κοίταξε αγανακτισμένη. «Θέλω πραγματικά να δω πως θα κατέβουμε».
«Με τον ίδιο τρόπο που ανεβήκαμε» απάντησε εκείνη μασουλώντας το κρουασάν.
«Δεν νομίζω να αντέξω» είπε η Μελίνα εξαντήμένη. «Με βαραίνουν ήδη όσα περνάω. Δεν χρειάζομαι κι άλλη κούραση».
Η Εύα διέκοψε το δεκατιανό της και κοίταξε την αδερφή της στα μάτια. «Ένα πράγμα θα σου πω. Στην ζωή σου πρέπει να  μάθεις να αντέχεις τα πιο δύσκολα πράγματα. Αν πιστέψεις εσύ η ίδια ότι μπορείς να τα καταφέρεις, να θέσεις υψηλούς στόχους και να παλέψεις γι΄αυτούς θα το πετύχεις» τη διαβεβαίωσε.
Η Μελίνα έμεινε άφωνη από τα λεγόμενα της αδερφής της. «Ούτε σε επιστήμονα να μιλούσα» είπε χαζεύοντας τη θέα.
«Επειδή είμαι 16 χρονών και εσύ 20 δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ κι εγώ ανά πάσα στιγμή να σε συμβουλέψω» της είπε και ύστερα της χαμογέλασε.
Αφού θαύμασαν τη θέα και πήραν καθαρό οξυγόνο, προχώρησαν και ξεκίνησαν να κατηφορίζουν το μονοπάτι προς το γυρισμό.
Είχε πια μεσημεριάσει και ο Άρης με τη Ναταλία συζητούσαν για τους προβληματισμούς τους περπατώντας στο πανέμορφο τοπίο του λούνα παρκ.
«Τελικα θα μου πεις τι έχεις;» τον ρώτησε θέλοντας να του φτιάξει τη διάθεση.
«Δεν έχει σημασία. Τελείωσε».
«Τι πράγμα;»
«Η σχέση μου. Αυτό δεν ήθελες να μάθεις;»
«Όχι με παρεξήγησες. Δεν νιώθω καλά όταν ξέρω πως φέρνω μερίδιο ευθύνης για ότι συνέβη» ειπε  η Ναταλία δείχνοντας μια μελαγχολία.
Ο Άρης σταμάτησε να περπατάει και στράφηκε προς το μέρος της. «Ησύχασε. Κανένας δεν ευθύνεται. Μόνο εγώ».
Ο Χρήστος με τη Δανάη κάνανε βόλτα στα παιχνίδια του λούνα παρκ. Ο ίδιος θέλησε να περάσουν μια ξεχωριστή μέρα που θα τους μείνει αξέχαστη.
«Για πες. Πως σου φάνηκε;» τη ρώτησε καθώς κατέβαιναν από το shock tower.
«Φανταστικό» απάντησε η Δανάη με υπερένταση.
«Χαίρομαι που σ΄αρέσει. Μήπως πείνασες; Θέλεις να φάμε κάτι;»
Η Δανάη πριν προλάβει να απαντήσει, μερικά μέτρα μακριά αντίκρυσε κάτι απρόσμενο.

Χευ! Ενδιαφέρον κεφάλαιο

Ο Άρης σταμάτησε να ασχολείται με την Μελίνα αφού δεν είδε καμία ανταπόκριση και θέληση για να κάτσει να τον ακούσει.

Για πόσο θα κρατήσει;

Αν σας άρεσε πατήστε ένα αστεράκι και τα λέμε στο επόμενο🥰