sana yazıyorum çünkü üzgünüm ve konuşacak kimsem yok. çünkü arkadaşlarıma bunu anlatmak zor geliyor ve bana acıdıklarını hissediyorum. ayrıca, biraz sarhoş olabilirim de olmayabilirim de.
ben, her zaman böyle değildim. akıcı konuşurum. paragraflarda, hatta romanlarda konuşurdum. ama şimdi sadece düşünebiliyordum. ve düşünmek beni hayatta tutan tek şey. kafamda düşünceler akıp gitse de; sesli söyleyecek kadar hiçbir zaman önemli gelmediler bana. özgüvenimi kaybettiğim gün, konuşma yeteneğim de paramparça oldu. ağzımdan çıkan kelimeler kafamdakilerle asla uyuşmuyordu. eski beni tanısaydın belki sevebilirdin beni.
duraksamaya takılıp kalmış depresyon, kendini motive etmeyi ihmal etmek, dünyayla yüzleşmemek, kendi değerini bilmemek, acıyı hissetmek, ne yaparsan yap asla yeterince iyi olamamak, küfür etmeyeceğimi söylemiştim ama siktir, canımı yakıyor ve ben bunu nasıl atlatacağımı bilmiyorum. yalnız hissediyorum, bir başımayım ve evimde olmama rağmen her gün dertlerimi dinleyen bu duvarlara yabancı hissediyorum. bu evden kaçıp gitmek istiyorum ama bu çöp hazinesi benim hasadım, bu yüzden depresyonda gerçeği ihmal etmeyi bırakacağım ve gerçeği tanıyacağım. göz kapaklarımdaki perdeleri geri çek gözyaşlarımı sil çünkü birileri sürekli bana seninle olabileceğimi söylüyor ve bu bana umut veriyor. uzun bir süre sonra oksijenin dilinizi yıkarken ciğerlere çarpması gibi, soğuk bir su şişesi gibi. senin bu acıyı hissettiğini biliyorum. korku kalbini kilitliyor. kalbini herkese açmak yerine, ıstırap çekmemek için kapatıyorsun. ama ben sadece senin tarafından duyulmak ve anlaşılmak istiyorum.
sana alışkınım, buna aşk demek isterdim ama ikimiz de biliyoruz ki sen, beni seni sevdiğim gibi sevmiyorsun, beni tanımıyorsun bile.
bu kadar büyük bir hayal kırıklığı olduğum için üzgünüm.
keşke beni sevebilseydin.
-jeon jungkook
-
bölüm sonu
