Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 6 มาแล้ว!คู่พระนางชายจริงหญิงแท้ของเรา[โจ้พาย]

โจ้มาส่งพายถึงหน้าบ้าน เด็กสาวลงจากเบาะมอเตอร์ไซค์และถอดหมวกกันน็อคส่งให้โจ้ที่กำลังมองดูการกระทำของพายตลอดเวลา
"ขอบใจนะที่มาส่ง" พายกำลังจะเดินเข้าบ้าน
"เดี๋ยวสิ"
"หืม"
"เงินอะ?"
"หะ?"
"เงินค่ารถ จะเติมน้ำมัน"
พายหันมาเชิ่ดหน้าใส่โจ้ด้วยอารมณ์แบบว่าอยากจะกระโดดตบขมับอีกฝ่ายเสียเหลือทน ไอ้ด้านนั้นพอเห็นท่าทางของพายเขาก็ยิ้มได้ใจใหญ่
"พูดเล่นน่า จริงจังไปได้"
"ก็นึกว่าพูดจริง"
"เราไม่ได้เป็นคนงกขนาดนั้นนะ"
"ตอนแรกก็คิดว่าใช่"
ทีนี้เป็นฝ่ายโจ้แล้วที่อารมณ์เริ่มจะไม่เข้าร่องเข้ารอย
"พูดเล่นน่า"
"เอาคืนเหรอ" พูดไปก็ยิ้มไป เพราะอีกฝ่ายมันก็เล่นไปกับเขาด้วย
"ไม่รู้สินะ เข้าบ้านและไปได้แล้วไป"
"โอ้โห หมดประโยชน์ก็ไล่เลยนะ"
"เอ่า...และจะอยู่ทำไมละ กลับบ้านไปได้แล้ว" พายใช้กระเป๋าหนังปัดสะบัดไปมาสองสามครั้งเพื่อไล่ให้โจ้กลับบ้านไป
"กลับก็ได้"
"เอ่อ..โจ้" ก่อนหน้านี้ที่เคยหันหลังให้ก็เปลี่ยนมาเป็นหันมาสบตากันเช่นเดิม.."จะว่าไปเราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลยเนอะ..แหะๆ ทั้งๆที่นายอยู่กลุ่มเดียวกับกัปตันแท้ๆ"
"อ้าว..ก็เธอเล่นคุยแต่กับไอ้กัปตัน และจะเอาเวลาที่ไหนมาคุยกับเราละ ใช่ไหมล่ะ555 ก็เธอชอบไอ้กัปตันมันนิเนอะ"
โจ้พูดไปก็ขื่นขมไป จะไม่รู้สึกงั้นได้ไงละ ก็เขาน่ะแอบชอบพายอยู่น่ะสิ ก็อย่างที่เดาๆกันไว้แล้วละ ไม่งั้นไม่ทำให้เปลื้องน้ำมันเพื่อมาส่งเขาถึงบ้านหรอกก(เขิน>.<-โจ้)
"เอ่อ..มันก็ใช่อะเนอะ แต่ตอนนี้เราก็ได้คุยกันแล้วนี่ไง ใช่ไหมละ"
โจ้พยักหน้าพลางยิ้มเบาๆส่งไป เขายังไม่สตาร์จรถมอเตอร์ไซค์เพราะเหมือนว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรสักอย่างกับเขาแต่ก็ยังงึมงัมอยู่ในลำคอ
"เอ่อ..โจ้"
"หืม"
"นายสนิทกับกัปตันมากขนาดไหนเหรอ"
"ถ้าจะมาถามว่ามันชอบอะไร หรือต่างๆนาๆของมันอะนะ..เราขี้เกียจตอบไอ่ห่านี่เขาชอบเยอะแยะไปหมด"
"เปล่าหรอก เรื่องอื่นต่างหาก"
โจ้ขมวดคิ้วนิดหน่อย เพราะตอนนี้เขาเดาคำถามนั้นไม่ออก พายก้มหน้าก้มตานิดหน่อยและเปิดปากพูดต่อ
"เรารู้สึกเหมือนเรากำลังคว้าในสิ่งที่...ไม่ควรที่จะคว้าเอาไว้เลย"
เหมือนสถานการณ์เริ่มแปรเปลี่ยน โจ้ต้องทำความเข้าใจกับคำพูดนั้นนิดหน่อยแต่ก็พอเข้าใจอะไรได้บางอย่างแล้ว
"พายลงทุนมาขนาดนี้แล้วไม่ใช่เหรอ..แล้วก็ชอบมันมาตั้งนานแล้วนิ"
"มันก็ถูกนั่นแหละ แต่ถ้าเราลงทุนไปและมันไม่ได้อะไรกลับมาเลย มันก็ควรจะเลิกใช่ไหม นายก็คงจะคิดแบบเราสินะ"
แน่นอน..เขาเคยคิดแน่นอนอยู่แล้วละ ตอนนี้เขาเริ่มตกอยู่ในอาการซึมเศร้าขึ้นมานิดๆแล้ว
"ขอโทษนะ ที่พูดอะไรเรื่อยเปื่อยแบบนี้ออกมาได้อะ5555กลับบ้านไปเลยไป"
"เอ่า ไล่อีกละ"
"เราเข้าบ้านก่อนแล้วกันนะ"
"อย่าเพิ่ง"
พายหันมาเลิกคิ้วใส่โจ้
"อยากสนิทกันให้มากกว่านี้ไหมละ"
"อยากดิ"
"งั้นเอาไลน์มาดิ" โจ้ยิ้มพลางยักคิ้วใส่แบบกวนๆ
"ไม่ให้"
"-___-"
"เอาของโจ้มาดิเดี๋ยวแอดไปเอง"
"087-894-####" โจ้มองอีกฝ่ายที่กำลังกดแป้นพิมพ์ไอโฟนอย่างตั้งอกตั้งใจไม่นานนัก ไลน์เขาก็มีเสียงเตือนดังขึ้นมาจากในกางเกงนักเรียน
"งั้นเราเข้าบ้านแล้วนะ"
"โอเค"
"ขอบคุณอีกครั้ง^___^"
"ครับผม"
พอพายเดินเข้าบ้านจนลับสายตาไปเขาก็เปิดมือถือดู จากนั้นก็กดรับเพื่อนด้วยความใจสั่นหวั่นไหว
เขาเก็บโทรศัพท์พร้อมกับอาการที่เขาสั่งการให้หยุดไม่ได้ เขายิ้มอยู่เช่นนั้นจนเมื่อยก่อนที่จะหันไปทางบ้านคนอื่นและ..
"ฟินว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
แบบไม่มีเสียง-___-(เสียงดังเดี๋ยวเขาปารองเท้าใส่หน้าไม่เอาไม่ดีนะ55555)
และเขาก็เดินทางกลับบัานไปด้วยความช่ำใจ
ฐานะคนแอบรักแม้มันต้องเจ็บแต่เขาก็ทนได้เพื่อให้ได้อยู่ใกล้คนที่เรารักก็พอแล้ว ตอนนี้เขาขอเพียงเท่านี้....