ACIMASIZ-ca

Veda

Öncelekle merhaba arkadaşlar. Ilk olarak şunu söylemek isterim ki , bu benim ilk deneyimim olmasada wattpad de ki ilk deneyimim.
Benim için en sıkıntılı kısım girişler olmuştur her zaman. Kitabın başlarında sıkıldığınızı düşündüğünüz an sizi teselli edecek bir cümlem olsun istiyorum. "Bir kaç bölümden sonra devamını merakla bekleyeceğiniz bir kitap olacak."

Inşallah diyelim. Şimdiden bütün okuyucu arkadaşlarıma teşekkür ediyor, iyi okumalar diliyorum.

* * * * * *

Annem babam yok demiştim. Yoklar evet ama yanımdalar, benimleler, beni duyuyorlar, benimle konuşuyorlar.. Onlar Cennetin en güzel ismi şuan.. Uzaklar ama bi o kadar da yakınlar. Onlar olmasa bile manevi annem var benim. Bana hem annelik hem babalık yapan Nergis annem var.

Nergis anneme, annemi sorduğum ilk günü daha dün gibi hatırlıyorum. Canımın ne kadar yandığını, boğazımda ki düğümü hala hissediyorum. Yutamadığım senelerdir boğazımda takılıp kalmış bir yumruk.

Annem benim yüzümden ölmüştü..
Ben annemin ölümüne sebep olmuştum. Beni doğururken çıkan bir aksilik.. Ne kadar acımasızcaydı.
Kader miydi şimdi bu. Bir canın yerini başka bir canın alması mıydı kader ?

Aslında tek hatırladığım kocaman bir evde, yaklaşık yüz çocuk ile beraber yaşadığımdı. Sonra Nergis annenin beni kuytu bir mahalle ve ve bomboş bir eve getirdiğiydi.

Ayrılmak çok zordu. Orada benim gibi olan bir çok arkadaşım vardı. Onlar beni , ben onları anlayabiliyordum.Benim gibi başka insanlar ile gidip tekrar dönmeyen arkadaşlarım vardı . Ne yani şimdi ben buradan gidersem tekrar gelemeyecek miydim? Burayı, arkadaşlarımı tekrar göremeyecek miydim ?

Olmazdı,gidemezdim, ayrılamazdım buradan. Ben burayı, arkadaşlarımı seviyordum.Hem de çok. Bir çok arkadaşım vardı burada.Her ne kadar iyi anlaşamasam da.

Buraya bebeklikten gelmiştim, alışmıştım. Ve dokuz senenin sonunda ayrılmak çok zor olacaktı. Özellikle de Kerim'den.. Onu asla bırakamazdım, unutamazdım.

Tek arkadaşım değildi ama tek sırdaşımdı. Beni en iyi anlayandı.. Ve benim için çok başkaydı.. Kızlarla pek konuşmazdım , ama ona her şeyimi anlatırdım.
Benim için bir Kerim bir de Sevda vardı.

Bırakıp gitmek zordu. Ama gidecektim.

Beni tek ikna eden Nergis annemin bakışlarıydı, gözlerinde ki o ışıldı, bana bakışı, başımı okşayışı..

Ne kadar güzel bir histi bu böyle. Sanki yıllardır kaybettiğim şeyi bulmuştum. Sevgiyi, şefkati bulmuştum. Annem diyebiliceğim kişiyi bulmuştum.

"Annen olmak istiyorum." bu satırlar hala aklımda.
"Evet" demiştim. Bir annem olacaktı. Saçlarımı tarayacaktı, beni sevecekti, öpecekti.

Ve en güzeli de " Kızım " diyecekti. Bir çok kişinin her gün duyduğu, benim ilk defa duyacağım o kelime. Yıllardır beklediğim o kelime.

Nergis annemle bir odaya geçmiştik. Buraya daha önce görmemiştim. Girmemiz de yasaktı zaten . Küçük bir odaydı, duvarlarını hala hatırlıyorum. Pembe mavi çizgili duvar, yuvarlak bir masa ve sadece iki tane sandalye.

Bana "Sen çok güzelsin, benim kızım ol, ben de senin annen olayım." bu cümleleri söylerken bile gözleri ışıldıyordu. Aynı şekilde ben de ona baktım. Ama ne kadar gülmüştüm, gülebilmiştim bilmiyorum. Çünkü arkadaşlarımı düşünüyordum. Eğer gidersem tekrar gelebilecek miydim ? Onları tekrar görebilecek miydim ?
Ben bunları düşünürken uzun bir sessizlik oldu.

Biraz sonra "Benim adım Nergis. Senin ki de Simay olmalı."
"Evet efendim." diyebilmiştim sadece. Benimle konuşmaya çalıştığı belliydi. Birşeyler dememi bekliyordu. Aslında merak ettiğim sormak istediğim bir şey vardı. Cesaretimi topladım ve konuşmaya başladım.