Orman zifiri karanlıktı. En ufak ışık bile yoktu, hatta en ufak bir hayvan sesi bile yoktu. Sadece koşan ayakların çiğnediği çimler ve nefes sesleri....
-Xocqhel. Artık.. artık durmalıyız.. dayanamıyorum (yere çöker)
-Olmaz duramayız. Bizi yakalarlarsa ne yapacaklarını biliyorsun. Lütfen sadece bir 10 metre daha....
Çift daha fazla koştu. Koştu, koştu, koştu.. Ta ki kadın tamamen bitene kadar...
-(nefes nefese) Yapamayacağım. Bacaklarım.. Artık iflas ettiler.. Lütfen biraz soluklanalım Xocqhel. Lütfen...
-(iç çeker) Peki tamam ama saklanalım. Belki bizi görmeden yanımızdan geçip giderler.
Çift büyükçe bir ağaç kovuğuna sığınır ve kovuğun ağzına dışarıda olup bitenleri görebilmeleri için küçük bir açıklık bırakarak büyükçe bir yaprak örterler ve dışarıyı izlemeye başlarlar. Muhafızlar yanlarından geçip giderler ve çift rahatlayarak sabahı beklemeye başlar, fakat bebek sabahı bekleyemeyecek kadar acelecidir...
- Hayır hayır! Dur! Lütfen dur! Burada doğamassın! Tabiatın burası olamaz! Hayatını mahvedemessin!
-Amara...
- Çek ellerini üzerimden. Olmaz dedim. Birada olmaz!
-Amara! Bebek seçimini yaptı. Burada doğmak zorunda. Eğer direnirsen ne olacağını biliyorsun. Bebek seni saf dışı bırakır ve kendi başına dünyaya gelir. Sende ölürsün. Bu bebek anne falan tanımaz. Şimdi lütfen direnmeyi bırak.
-Tamam.. tamam. Kızım için... senin için..
Bebek anneye büyük zorluklar yaşatarak dünyaya gelir. Çift bebeğe Aurora ismini verir ve doğum ritüellerini her iki tür için de tamamlarlar. Ama bu çocuklarını son görüşleri olur çünkü bir "MELEZ" yaratmanın bazı sonuçları vardır ve çift bunlara katlanmak zorundadır. Bunlardan biri de çocuğu kendi tabiatına terk etmektir....
-Xocqhel. Hazır değilim. Bu..bu benim aylardır beklediğim mücevherim. İkimizin mücevheri. Nasıl yapacağız bilmiyorum..
-Endişelenme Amara..endişelenme... Tabiatı onu ebediyen ve çok iyi bir şekilde koruyacak...
Çift bebeği alnından öper ve onu tabiatına terk ederek kaderinde yanlız bırakırlar. Onlar artık bir "MELEZ" ebeveynleriydi.. Dünyadaki "İLK MELEZİN"......
