Dit verhaal word deels uit mijn leven gepakt maar om het toch beetje een verhaal te maken is een deel ook erbij geplakt..
Hij blijft me slaan. Me eigen vriendje.
'Wat heb ik ook aan jouw?! Je had m nooit die wiet moeten geven! Natuurlijk zit hij nu achter ons aan!' Schreeuwt hij.
'Het is je eigen schuld! Jij hebt m naar de gevangenis gestuurd door m te verraden! En je weet dat ik bij heb was voordat ik bij jou kwam!' Schreeuw ik weer terug.
Hij heeft soms van die buien. Daar kan hij niets aan doen. Of wel, het komt namelijk door al die drugs. Ik help hem met dealen. Ik word niet gedwongen hoor. Ik ben zelf weggelopen bij me ouders. Ze bleven maar ruziën. En ik moest het maar aanhoren. Dan zei ik dat het me pijn deed en dan als ik weer weg was begonnen ze er over dat de een de ander elkaar de schuld gaven dat ik zo verdrietig was.
Hij wordt rustig en gaat op het bed zitten. Ik kom naast hem zitten. Ik blijf bij hem. Ik weet ook niet waarom. De bel gaat. Het is al laat. Het zullen zekker die vrienden zijn van Alex. 'He Jaya!' Dat is Max, hij is echt vreselijk. Allemaal bier wiskey en wietwalmen komen er binnen.
