Out of sight

Hoofdstuk 3

Hij zit achter me, ik weet het zeker. Maar als ik nu ga omdraaien, en iets ga zeggen, denkt iedereen dat ik gek ben. Ik ben hier om een nieuwe start te maken, dus dat ga ik niet meteen verpeste. Dus blijf ik gewoon zitten en doe mijn andere oortje weer in mijn oor. 'Dat helpt niet hoor, je kunt mij niet buitensluiten.' Ik zucht en ga verzitten. Als dit zo door gaat worden het nog 6 hele lange uren. Hij was weg! Hoe kan hij nu weer terug zijn. 'Snoepjesmeisje?' Hoor ik Luke zeggen. Ik haal mijn oortjes uit mijn oren en kijk hem lief aan. 'Ja?' Vraag ik. 'Zo, dus met hem praat je wel? Niet erg beleefd hé?' Ik hoor dat hij opstaat en het gangpad doorloopt. Ik zie zijn schaduw op de stoelen. Valt het dan niemand anders op? 'Zullen we een spelletje spelen?' Ik knik. 'Wat heb je voor spelletjes mee dan?' Vraag ik. Hij pakt een tas en haalt er vier-op-een-rij uit. 'Zullen we dit gaan doen?' 'Is goed! Begin jij maar.'

Na dat een half uurtje te hebben gespeeld, zie ik dat hij moe wordt. 'Kom, ga jij maar slapen, ik ruim het wel op.' Hij gaat tegen zijn moeder aanliggen en valt al snel in slaap. Ik pak het doosje uit de tas en begin rustig het spelletje op te ruimen. 'Dat is heel aardig van je meid.' Naast me zit de moeder van Luke me aan te kijken. 'Geen probleem hoor. Zolang hij blij is, ben ik dat ook.' Ze glimlacht. 'Nu hij stil is kunnen wij ook gaan slapen. Geniet maar van de stilte.' 'Stilte? Zal ik je dan maar gezelschap houden?'