YUÁNFÈN|BXB

10-"Sen yük olmazsın bana."

Duyduğuma göre Ozan-Yasin daha fazla sevilmiş. Akın-Ege üzgün bu konuda (bende çok seviyorum bu arada) neyse. Umarım beklentilerinizi karşılayabilirim bu kitapta. Aklımda harika şeyler var.

~~~~

Neydi bu hissettiğim?

Huzur mu? Mutluluk mu?

Bilmiyordum. Ne yaşadığımı bilmiyordum. Çok yabancıydım bu hislere. Sadece iyi hissediyordum işte.

Güneş doğmaya yakın uyanmıştım babamı kontrol etmek için. Ama eve gelmemişti. Umarım bir yerlerde ölmüştür diye düşünmedim değil açıkçası. Kurtulmuş olurdum ondan. Bana yük olmaktan başka bir şey yaptığı yoktu.

Kollarımın arasında ki beden kıpırdanınca düşüncelerimden sıyrıldım. Yanağını göğsüme sürtüp kafasını boynuma yaklaştırdı. Sarı uzun kirpikleri yanaklarına gölge düşürüyordu. Saçları dağılmıştı ama yine de tatlıydı. Yavaş yavaş gözlerini açtığında beni farkedince tekrar kapattı gülümseyerek. Ama birden elektrik çarpmış gibi gözlerini tekrar açtı. Kollarımın arasından kalktı. Üşüdüğümü hissettim.

"Abi çok özür dilerim. Uyuyakalmışım kusura bakma nolur." Hızlı hızlı konuşuyor gözlerini kaçırıyordu. Yataktan kalkıp ne yapacağını şaşırmış gibi saçlarını karıştırmıştı. Gergin gibiydi.

"Saçmalama. Ne kusurundan bahsediyorsun? Çok ağlayınca yorulup uyuyakaldın. Olabilir"

Kafasını yerden kaldırmıyordu resmen. Yük olduğunu düşünmüştü sanırım. Ama bana yük olmazdı hiç bir zaman o.

"Ben gideyim artık. Bizimkilere haber vermedim zaten. Merak etmişlerdir." Merak etmeyeceklerini biliyordu. Yalan söylüyordu gitmek için. "Olmaz kahvaltı yapacağız." Yüzüme baktı,itiraz edecekti ama bakışlarımı görünce tamam diyerek kafasını salladı.

"O sevdiğin omletimden yapıyorum."

"Evet çok özledim onu."

Eskiden sık sık evime gelir kahvaltısını benimle yapardı. Omletimi çok severdi. Ama zamanla gelmeyi bıraktı birden. Bir şey mi yaptım diye düşünmüştüm ama yapmamıştım. Ergenlik psikolojisi diye düşünüp sorgulamadım fazla.

"Çay mı, süt mü?" Süt.

"Süt" tahmin ettiğim gibi. Kaç yaşına gelirse gelsin her şeye tercih ederdi sütü.

Kahvaltı için gerekli her şeyi çıkarıp masaya koydum. Omlet için de gerekli her şeyi hazırlayıp yapmaya başladım. Ozan yanımda dikilmiş nasıl yaptığıma bakıyordu.

"Daha önce senin yaptığın gibi yaptım ama asla senin ki kadar güzel olmadı." dudaklarını büzerek, memnuniyetsiz bir ses tonunda konuştu. "Elinin lezzetini katıyorsun sanırım."

"Sevgimi katıyorum." Alaya alır gibi konuştum. Sonuçta yaptığım farklı bir şey yoktu. Sadece yemek yapmak bana zevk veriyordu. Mutlu hissediyordum mutfakta.

Bana gülüp kahvaltı masasına ilerledi. Omlet bitince soğuk sütünü de hazırlayıp masaya bıraktım. İçi gider gibi bakmıştı resmen. "Unutmamışsın soğuk sevdiğimi."

"Neden unutayım ki? Seninle ilgili her şey aklımda." Gülümseyip saçlarını karıştırdım. Kızmadı bu sefer yaptığıma.

"Hadi başla." Tabağına koyduğum anda yemeye başladı. Sanırım gerçekten çok seviyordu.

"Çok güzel ama bu" beğendiğini belli eden mırıltılar çıkarıyordu arada. "Afiyet olsun."
Kahvaltısına devam etmeye başladı. Biraz sohbet biraz da gülüşmeyle kahvaltımızı bitirmiştik neredeyse.