Ons Kindje

18

Caro's Pov
Nadat ik helemaal bekomen was draaide ik me naar Vince toe. Die al naar mij aan het kijken was. "Weet je.. jij bent nog altijd even mooi als vier jaar geleden. Zelfs mooier." Ik bloosde. Hard. "En nog altijd een rode tomaat." Hij lachte terwijl ik me gewoon om draaide. "Jij bent mijn rode tomaat."

Ik voelde zijn armen rond mijn middel gaan en hij begon kusjes te geven in mijn nek. Zo zaten we daar voor een tijdje. "Caro? Vince?" Juist, we zijn hier niet alleen. "We komen!" Antwoorde ik op Philippe en probeerde uit Vince zijn greep te geraken.

"Vinnceeeeeeee." "Neeeeeeee." Hij jammerde en nam me nog steviger vast. "Jawel, Louise is nog beneden." "Oh ja, ons kindje!" Hij sprong meteen recht en trok me uit bed. Ik lachte terwijl hij naar beneden liep.

"Zo opgewekt?" Hoorde ik Philippe vragen aan Vince. "Nee papa. Nee." Ik lachte toen ik wist wat Philippe aan het denken was. "Waar is Louise?" "Bij Olivier, ze zijn in zijn bureau." Ik knikte en ging dan weer naar boven richting Oliviers bureau. Nadat ik had aangeklopt antwoorde Olivier met een 'Kom binnen'. "Heeeeey." "Dag mama. Oli is foto's aan het tonen van kleine Vince." "Oh echt?" Vroeg ik toen ik naast Louise ging staan.

"Wat zijn we hier aan het doen?" Ik verschoot toen ik plots Vince hoorde binnen komen. Hij lachte voor hij dichter kwam staan. "Papa, waarom? Eerst brompot, nu dit." Vince zuchtte hard terwijl hij zich op een stoel zette. "Ik heb ook zo'n foto. Mama heeft die aan de muur hangen." Louise wees naar een foto van baby Vince in de armen van Olivier.

Ze heeft gelijk. Ik heb een foto van Louise aan de muur hangen waarin ze in mijn armen ligt. Vlak na haar geboorte. "Van Vince?" "Nee, van mij. In mama's armen." Ik knikte en plaatste mijn handen op haar schouders. "Ik wil die wel eens zien hoor." Knipoogde Vince naar Louise. Ze glimlachte en keek dan nog wat verder met Olivier.

Ik wandelde de bureau uit en ging naar beneden. Ik zette me aan de keukentafel waar Philippe ook zat. "Is er iets?" Al zuchtend trok ik mijn schouders op. "Vertel." "Gewoon.. Ze zijn naar foto's aant kijken van kleine Vince. En dan heb je Louise die wijst naar een foto van Vince die in Oliviers armen ligt en zegt dat we er ook zo één hebben van dat ze in mijn armen ligt.."

"Da's toch tof?" "De foto thuis is van vlak na haar geboorte. En.. dat doet om één of andere reden nog altijd pijn. Het alleen moeten hebben gedaan.." "Oh Caro toch. Was het zo pijnlijk de bevalling?" "Niet alleen de bevalling. Alles. De zwangerschap, het eerste jaar. Ik zou het zo opnieuw doen, echt. Maar niet alleen. Ik was toen ook niet alleen, maar ik miste iets. En dat was Vince. Met hem was het waarschijnlijk veel beter gegaan. De zwangerschap zou beter zijn gegaan. De bevalling."

Philippe knikte. "Heb je de bevalling alleen gedaan?" Ik schudde mijn hoofd. "Titin was erbij." "Beter dan alleen." "Inderdaad." Hij glimlachte even. Ik nam mijn hoofd in mijn handen en zuchtte diep. "Liefje.." Ik keek op en zag Vince staan. ".. sorry." "Waarvoor?" Vroeg ik verward. Waarom zegt hij nu sorry? "Dat ik je in de steek heb gelaten.." Oh Vince toch. "Maar nee, jij hebt mij niet in de steek gelaten! Het was niet jou schuld dat er iemand was die ons niet samen wou hebben." Hij trok zijn schouders op.

"Kom hier jij lief." Hij wandelde naar mij toe en knuffelde mij dan. "Het is oké." Ik wreef over zijn rug. Hij nam er gebruik van om weer zachte kusjes in mijn nek te geven. Ik giegelde en ging dan met mijn vingers door zijn haar heen. "Seg tortelduifjes. Vergeet niet dat jullie dochter elk moment beneden kan komen eh." "Papaaaaa." Zeurde Vince. Ik lachte weer en liet Vince dan los.