Kışın tam ortasında herkes evinde sıcacık yataklarında yatarken benim babam yine alkol alıp evde anneme saldırmaya çalışıyordu . Klasik geliyordu artık bana.İçip içip bana ve anneme vurmak hobisiydi artık . Anneme her elini kaldırdığında içim acıyordu . Gün geçtikçe bana olan nefretide sebepsiz yere artıyordu . En sonunda evden attı . Evet bunu yapan öz babam izin verende öz annem . Dışarı atıldığımda o kadar soğuktu ki iliklerime kadar donuyordum . Bazen gözyaşlarımla banklarda yanaklarımı ısıtmaya çalışıyordum . Hayatım zordu fazlasıyla . 14 yaşında bir çocuk bunları kaldırabilirmiydi bilmiyorum ama ben kaldırdım . Dilenci muamelesi gördüğüm insanlar beni daha da güçlendirdi . Her geçen gün dahada hissizleştim . Acı çekiyordum ama belli etmiyordum güçsüz sanmasınlar diye . Hala acı çekiyorum fakat belli etmiyorum . Sokaklarda banklarda uyurken bir adam geldi yanıma tam da o sırada soğuktan bayılacak gibiydim ne dediğini net hatırlamıyorum fakat kalktığımda ısındığımın farkındaydım . Bir şey beni ısıtıyordu . Göz kapaklarım ağırlaşmıştı zor da olsa açtım . Karşımda bir adam duruyordu 45 yaşlarında bana "İyimisin bir yerin ağrıyormu " dediğinde tek gösterdiğim yer kalbimdi . Hayır aslında her yerim ağrıyordu ama en çok kalbim ağrıyordu . Nedeni beni dünyaya getiren annem ve babamdı . O zaman 14 yaşında olabilirdim ama ruhum adeta 30 yaşındaydı . Yaşıtlarıma göre başından beri olgundum . Kalbimi gösterdiğimde adamın yüz ifadesi değişti ve gözünden yaşlar akmaya başladı . O ağlayınca bende ağladım . Korkumdan değil benim için ağlayan birini görmek dahi bana huzur verdi. Sokakta yaklaşık 1 ay kaldıktan sonra bana gerçekten insan gibi davranan birini görmek bana gerçekten huzur verdi . Kapı açıldı bir kadın girdi o da 45 yaşlarındaydı . Sıcak su getirmişti bana . İçtim içim ısındı fakat kalbim buz kesilmişti . Sanki bir daha ısınmayacakmış gibi . Bana ismimi sordular "Egemen" dedim . Ben onlara sorduğumda adamın adı Özkan kadının adı Sultan 'dı . Özkan abiye garip bir şekilde içim ısınmıştı . Sebepsizce sarıldım . İhtiyacım vardı birinin merhametine . O gün hem merhametimi hem annemi hemde babamı kaybetmiştim . Kalbimide kilitlemiştim bir daha açılmayacak şekilde . Özkan abi bana "Bir kaç ay bizim evimizde kalabilirsin bizimde çocuğumuz yok rahat olabilirsin " demişti kabul etmekten başka çarem yoktu . Sessiz bir şekilde "evet" diye fısıldadım . Her ne kadar tanımadığım birinin evinde kalmak doğru olmasada çarem yoktu . Özkan abi kick boks eğitmeniydi . Bana " 1 hafta evde dinlen daha sonra istersen yanımda eğitim görmeye gelebilirsin " dedi . Bende kabul ettim çünkü küçüklüğümden beri dövüşle ilgilenmek istiyordum annemi babama karşı savunabilmek için . 1 hafta geçtikten sonra yanında eğitim görmeye gittim . İlk eğitim günümde çok zorlanmıştım ama pes etmeden devam etmedim . Hep karşımdaki kişiyi babam olarak düşündüm . Gün geçtikçe güçlendim .
