Bana Güven

{BG}2

Multimedia: Melis

"Bir kıza mı gücün yetiyor. Senin erkekliğine ben." Bu Doruk ne yapıyordu böyle. Kuzey i daha fazla sinirlendirirse Doruk u ben bile kurtaramazdım.Her ne kadar kaslı kolları Kuzey den daha güçlü olduğunu gösteriyor gibi gözüksede eğer Kuzey sinir krizi geçirirse ki şuan da geçirmeye adım adım yaklaşıyor Doruk u ölene kadar hiç acımadan dövebilirdi. Sanırım buna deli gücü gibi bir şey deniliyor. Bu durumu kurtarmak için bir şeyler söylemem gerekiyordu.

"Bizi yalnız bırakır mısın bana bir şey felan yapmıyor sadece konuşuyorduk." Kuzey bakışlarını bana çevirdi ve gözlerindeki sinir fark edilecek derecede azalmıştı. Doruk sa bana sinirle bakmaya başladı ve aniden histerik bir kahkaha attı. Gerçekten etrafımda bir tane bile akıllı bir kişi yok ah delileri felan mı çeken bir mıknatıs felan mıyım ben?

"Sadece konuşuyordunuz öyle mi? Onun için kolumu bırak canımı yakıyorsun diye cırlayıp ağlıyordun değil mi?" Ben ağlamamıştım sadece gözlerim dolmuştu. Ayrıca bunu nasıl farketti ki.

"Sana gel beni kurtar diyen olmadı sonuçta biz hallediyorduk." Aniden Kuzey elimi tuttu ve Doruk a tepkisizce baktı.

"Sevgilimle aramızdaki soruna karışma gibi bir yetkin yok. Kaybol şimdi." Pardon o sevgilim mi dedi ben sadece kavga çıkmasın diye böyle konuşuyordum. Ah acaba beni yanlış mı anladı.

"Sevgili derken Kuzey eski sevgilim demek istedin heralde çünkü sana bitti dedim."Kuzeye döndüm ve elimi elinden kurtararak tepkisizce bütün duygularımı saklayarak konuştum. Çünkü şuan gerçektende öyleydim. Bugün yeterince ağlamıştım. Artık ona kırgın değil kızgındım çünkü beni artık kırabilecek biri değildi Kuzey benim için artık sadece bir piç herifin tekiydi.

"Asıl ayrılma nedenin benim yaptığım şey değil dimi?" Gerçeklikten çok uzak bir gülümseme gönderdi. "Asıl neden bu çocuğu sevmen."

"Sen ne dediğinin farkında mısın? Sen beni aldattın ve şimdi yüzsüzce bana ayrılmamın başka birini sevmem olduğunu mu söylüyorsun. Ah nasıl senin gibi birini sevmişim ben ya. Siktir git hayatımdan umrumda bile değilsin." Doruk tepkisizce bizi izliyordu. Gözlerim yine dolmuştu ve yaşların akmaması için gözlerimi kırpmıyprdum. Hızlı adımlarla eve doğru yürümeye başladım Kuzey arkamdan her ne kadar Esila diye bağırsada arkama dahi dönmedim. Sanırım biri arkamdan geliyorduki aniden durdu ve küfretti. Merakıma yenik düşerek arkama baktığımda Doruk, Kuzey e yumruk atmıştı ah ne yapıyordu bu çocuk. Kuzey in daha fazla sinirlenmemesi için Doruk un kolundan çektim fakat gelmeyince önüne geçtim sonuçmu alnımın kenarına yediğim sert mi sert bir yumruk ah.

"Esila s-sen iyi misin b-ben seni görmedim kahretsin canın çok yanıyor mu hastaneye gidelim mi?" Tuttuğu kolumu sertçe çektim.

"Gerçekten ne yaparsanız yapın. Umrumda değil." Diyerek hiç arkama dönmeden on dakikaya eve ulaştım. Gizem hala gelmemişti bende onu aradaım. Bir kaç çalıştan sonra telefonu açtı.

"Efendim Esila." Sesi çok yorgun geliyordu.

"Nerdesin kızım sen iki saat oldu hala gelmedin. Kötü bir şey mi oldu?" Dedim endişeli bir ses tonuyla oysa kıkırdadı.

"Saçmalama kızım ne kötü bir şeyi sadece sizin yeni evinizin sokağını karıştırdım sahilin az ilerisinde parkın arkasında değil mi eviniz."
Eve taşınalı bir ay olmuştu ve bulunması kolay bir yerdi direk sahilin oradaydı ve önümüzde koskocaman Mutluluk Parkı vardı. Fakat Gizem durmadan evi karıştırmakta kararlıydı.

"Evet Gizem neredeyse hergün bizdesin ve evlerimizin arasında 700-800 metre felan var çok yakın oturuyor sayılırız nasıl karışıtırıyorsun aklım almıyor. Hadi biraz acele et on dakikaya bizde ol." O da onaylayan bir kaç şey mırıldanıp telefonu kapattı ve o sırada kapı çaldı Gizem in bu kadar hızlı gelme olasılığı olmadığı için aşağıya inip kimin geldiğine baktım. Gelen elinde alışveriş poşetleriyle annemdi.