Haat & liefde

Hoofdstuk 13

Ik word wakker in een donkere kamer, naast me zie ik Evert. Hij is al wakker. 'Hey lieverd, ben je eindelijk wakker gelukkig!' zegt hij. 'Waar zijn we?' zeg ik. 'Ik weet het niet' zucht Evert. Ik kijk rond en zie 1 raam. Het is ook nog eens mini. 'Hoelang zitten we hier al?' zeg ik. 'Ik schat bijna een dag' zegt Evert. 'Ben ik zolang weg geweest?' zeg ik geshockt. Evert knikt. 'Maar gaat het?' vraagt Evert bezorgd. 'Jahoor, ondanks dat ik net wakker ben' zeg ik. 'En heb je nog last van je buik?' vraagt Evert heel erg bezorgd. Ohwja, ik was zwanger. Ik wil mijn handen op mijn buik leggen maar mijn handen zitten vast. 'Ja of nee?' zegt Evert. 'Jaja, het gaat prima' zeg ik maar. Toch voel ik wel krampen maar ik negeer het. 'We weten het nu wel zeker dat die trainer hier toch achter zit' zegt Evert. Ik knik. 'Die vrouw ook hoor' zeg ik. Het enige wat ik me nog kan herinneren was dat ik die vrouw achterna rende, ik een schreeuw hoorde en toen iets tegen me aan kreeg. 'Ze missen ons vast wel en gaan ons zoeken' zeg ik. Evert knikt. 'OMG' roep ik. 'Wat is er?' zegt Evert bezorgd. 'Nienke en Brecht' zeg ik geschrokken. Evert's gezicht word helemaal wit. 'Het komt goed' zeg ik snel. Maar ik zie aan Evert's gezicht dat hij het niet gelooft. 'Ze zaten op school, ik denk dat ze gewoon bij iemand zijn omdat niemand ze ophaalde' zeg ik. 'Brecht is al 12, die weet wel wat ze moet doen' zeg ik. Evert knikt nu wel en komt met zn hoofd weer omhoog. 'Is er in de tussentijd dat ik weg was nog iemand geweest?' zeg ik. Evert knikt 'Ja, een man rond de 40 maar dat was niet de trainer zelf. Hij heeft wat eten neergelegd en is toen weer weggegaan' zegt hij.

Het word nu al schemerig en we hebben de hele dag zowat dingen besproken hoe en waar we er uit konden komen. Ik voel weer een kramp en kruip in elkaar. Evert kijkt me bezorgd aan. 'Het doet pijn he?' zegt hij. Ik geef niet snel toe maar het deed echt pijn. Ik knik. Ineens schiet de deur open en staat daar de trainer.

'Zozo, madam is ook wakker' zegt hij. Ik kijk omhoog. 'Wat moet je van ons?' zegt Evert kwaad. 'Niet zo kwaad meneer' zegt de trainer. 'Als ik jullie liet gaan wisten jullie natuurlijk al lang dat ik het gedaan had' zegt hij. 'Daarom leek het ons wel een goed idee om jullie hier op te sluiten' zegt hij daarna. 'Ons?' zeg ik. Dan komt achter de trainer de vrouw staan. Ik kijk haar kwaad aan. Ze durft me niet aan te kijken. Ze is bang... Dan loopt de trainer naar mij toe. Hij knielt naast me neer en komt heel dicht met zijn hoofd bij mijne. Hij kust me. 'GADVERDAMME' roep ik en spuug in zijn gezicht. Gelijk trekt hij zn hoofd weg en kijkt me kwaad aan. 'TRUT' roept hij en hij geeft hij een klap tegen mijn buik. 'AUW' is het enige wat ik kan uitbrengen. 'Dat is niet zo goed voor je kindje of wel?' 'DOE DAT VERDOMME NIET NOG EEN KEER' schreeuwt Evert naar hem. Hij lacht alleen maar en loopt weg. We horen hoe hij de deur weer op slot draait. 'Gaat het?' zegt Evert bezorgd. Ik schut mijn hoofd. Dit deed zoveel pijn. 'Hoe wist hij dat je zwanger bent?' 'Vast van dat wijf' zeg ik.

Ineens horen we de voordeur open en dicht gaan en even later horen we onze deur van het slot gaan. De vrouw van de trainer komt naar ons toe lopen. 'Wat doe jij hier?' zeg ik kwaad. 'Het spijt me dat mijn man zo doet, ik durf nooit tegen hem in te gaan' zegt ze. 'Ja dat zie ik' zegt Evert kwaad. Dan haalt ze achter haar rug een schaar vandaan. Ik loopt naar ons toe en knipt het touw door waar we aan vast zaten. Ik kijk haar raar aan. 'Het spijt me echt' zegt ze. Evert pakt gelijk zijn telefoon en belt naar Carla.

Niet veel later in het AT team hier, ons team en Nienke en Brecht. 'Ik heb jullie zo erg gemist' zegt Evert terwijl hij Nienke en Brecht een knuffel geeft. Carla komt naar mij toelopen. 'Fenna, hoe gaat het met je?' en ze wijst naar mijn buik. Gelijk staat Evert ook naast me. 'Fenna moet naar het ziekenhuis' zeg hij. 'Ze heeft een klap tegen haar buik aangehad' Carla kijkt geschrokken. 'Het gaat allemaal prima met me' zeg ik. 'Jij gaat nu naar het ziekenhuis' zegt Carla. 'Ga jij met haar naar het ziekenhuis dan handelen wij dit allemaal hier wel af' zegt ze daarna.

Eenmaal allemaal in het ziekenhuis wachten we op de uitslag. Evert en ik zitten naast elkaar en Nienke en Brecht spelen in de kinderhoek. Evert pakt mijn hand en geeft er kusjes op. Niet veel later komt de dokter naar ons toelopen. Hij lacht vriendelijk naar ons. 'Het gaat allemaal prima met het kindje' zegt hij. We kijken elkaar blij aan. 'Maar moet ik er wel even bijzeggen is dat je geluk hebt gehad! Een iets hardere klap en het kon het kindje fataal worden' zegt hij nu heel serieus. Ik schrik maar ik ben blij dat dat niet is gebeurd!

Eenmaal thuis zitten we op de bank. Carla had in die tussentijd nog naar ons gebeld om te vragen hoe het ging. Ik lig met mijn hoofd op Evert's borst en hij streelt over mijn rug. Nienke en Brecht liggen al op bed. We hebben afgesproken dat ik wat vaker thuis zou zijn omdat ik nu ook zwanger ben en er dan iemand thuis is als Nienke en Brecht vrij zijn.

Niet veel later liggen ook Evert en ik in bed. Wat ben ik blij dat ik weer in mijn eigen bedje lig. Ik lig dicht tegen Evert aan en hij wrijft over mijn buik. 'Ik hou zoveel van jullie twee' fluistert hij in mijn oor. Ik glimlach en kus hem. 'Goodnight my lovely' zegt hij en ik val in slaap.

hiiiiiiiiiiiii guys, nounou ik heb weer eens meer dan 1000 woorden getypt whoepwhoep xmaaike