YUÁNFÈN|BXB

11-"Yeniden aynı şeyleri yaşayamam."

Medya Yasin.

~~~~

Ozan'dan

Hayır tekrardan olmaz. Yine düşemem bu düşüncelere. Canımın acımasını istemiyorum. Lütfen olmasın. Yapamam bunu. Doğru değil.

Eve adımımı attığım gibi kimseye görünmeden odama koştum. Onlara hesap vermek istemiyordum bir de. Zaten umurlarında olmadığımı tek bir arama olmamasından anlamıştım.

Odama girdiğim gibi kapıyı kilitleyip sırtımı yasladım. Ayaklarım beni taşımamaya yemin etmiş gibi güçten çekilmişti sanki. Oraya bıraktım kendimi.

Çok kötü hissediyordum. Yine kafamın içinde susmak bilmeyen düşünceler oluşmuştu. Kalbim yine anlayamadığım şeyler yüzünden maratona koşuyordu. Yanlış bir şeyin içine düşmek istemiyordum. Hele şimdi asla olmazdı. Sadece acı çekecektim.

O sadece kardeşi olarak görüyordu beni. Bu hep böyle olmuştu. Çocukluğumda, ergenliğimde hep yanımdaydı. Ama uzaklaşmak zorunda kaldım ondan. Hiç istemeden kopardım bağımızı. Eğer yapmasaydım acı çeken taraf tek ben olmazdım.

O benim çocukluğumdan beri yanımdaydı. Kardeş sevgisi yaşayamamıştım hiç bir zaman ama o benimle hep ilgilenirdi. Düşersem kaldırır, ağlarsam güldürürdü. Kavga etsem ilk o koşardı. Bunu gözü kapalı yapardı ama sadece kardeşi olarak gördüğü için yapardı bunu.

Benim için Onurla kavga etmişti. Benim için yara almıştı. Çok kötü hissettim onu öyle görünce. Sanki kalbim eziliyor gibiydi. Çok canım yanmıştı. Benim yüzümden o iğrenç herifle kavga etmesi daha çok yakıştı canımı.

İyi ki dışarı çıkmışım diyorum sadece. Yoksa onları ayırabilecek kimse yoktu. Bir anlık cesaretle yapmıştım bende zaten. Onu öyle görünce başka bir şey düşünemedim. Sadece onu oradan çekip almak vardı aklımda.

Bunların hepsini neden hissediyorum bilmiyordum. Yanlış geliyordu. Ama çok güzel hissettiriyordu.

Yine aynı şeyleri düşünmek istemiyorum. Altından kalkabileceğimi sanmıyorum bunun.

Henüz on dört yaşında liseye yeni geçmişken her zaman ki gibi onunlaydım. Yanında hiç olmadığım kadar mutlu, güvendeydim. O varsa bana hiçbir şey olmaz kafasındayım hep. Öyle de olmuştu zaten. Zamanla hislerimin bir abiye karşı duyabileceğim şeyler olmadığını anladım. Akın, Kerem ve Gökhan abiye böyle şeyler hissetmiyordum. Onları da seviyordum ama Yasin hep başkaydı benim için. Özeldi.

Yanlış hislerin içine düştüğümü farkettim zamanla. Böyle hissetmem doğru değildi. Üstelik o bir erkekti. Bunu ona açıklayamazdım. Aileme asla açıklayamazdım. Hislerim büyümeden, yanlış anladığımı düşünerek uzaklaştım ondan. Canım çok yandı. Onu çok özledim ama yine de yaptım bunu.

Vazgeçmesem ne olacaktı sanki. Neden vazgeçtin demeyin bana. Ben on dört yaşındayken o yirmi bir yaşındaydı. Bu asla doğru değildi işte. Hissettiklerimin bir abiye olan ihtiyacımdan diye düşünmek istedim. Sığınabileceğim kimsem yokken o vardı zamanında. Sadece bu diye düşündüm.

Öyle değildi. Şimdi daha iyi anlıyorum. Aradan dört yıl geçti o zaman ki hislerim ile şu an ki hislerimin aynı olduğunu anladım. Yine mi düşecektim bu düşüncelere? Hayır yapamazdım. Hele de şimdi o bir başkasına bu kadar aşıkken asla yapamazdım. Sadece acı çekerdim. Yeterince acıya sahibim zaten.

Ceren'in sadece küçük bir hoşlantı olduğunu farkettim. Daha doğrusu ondan hoşlanmak zorundaymışım gibiydi. Henüz on altı yaşındayken onlar gelmişti mahalleye ve bir erkeği sevmektense bir kızı sevmem daha doğru olur diye düşündüm. Zamanla onunla ilgilenmeye başladım ama hiçbir zaman ona hissettiklerim ile aynı olmadı. Düşündüm ki Ceren gerçek o bir yanılgıydı benim için. Henüz ergenliğimin tavan yaptığı zamanlardı sonuçta yanlış hissetmiş olabilirdim. Ama şimdi asla öyle gelmiyordu. Tam tersiydi hatta. Ceren başkasıyla mutlu olunca sadece 'yine mi mutlu olacağım bir şey yok artık?' diye düşünmeye başlamıştım. Beni asıl üzen buydu.