Silüetini izlerken tavanda birden gözleri kapandı. Sonsuz bir uykudaymışçasına huzurla doldu içi. Tekrar açtığında gözlerini alarm veryansın ediyordu odasında. Apar topar kalktı. Kahvaltısını yaptı ve evden çıktı. Elinde fotoğraf makinesi, dilinde o şarkı ile sokak sokak dokuyordu İstanbul'u o gün.
Umut gün boyunca etrafına neşe saçmış her gördüğü güzelliği fotoğraflamıştı. Neşesi akşamın baş gösterdiği saatlerde azalırken havanın tamamen kararmasıyla son bulmuştu. Aklına yine yalnızlığı gelmiş ve yine hüzünlenmişti. Her gece öyle olurdu zaten. Bütün gün yaşadıkları bir anda anlamsızlaşır ve sonsuz bir boşluğa düşüyormuşçasına çaresiz hissederdi kendini.
Köşesine çekilmiş yaşarken yalnızlığını, uyku iyice yük olmuştu omuzlarında. Yer yer yanan mumlar yalnızlığına ahenk katıyordu. Arada aklından da geçiriyordu; "yalnızlık bana çok yakıştı."
Yatağa oturdu simsiyah duvarı izliyordu. Sessizdi ama içinde fırtınalar kopuyordu. İstemeyerekte olsa başını yastığa koydu. Tavana bakmaya korkuyordu. Gözlerini kapattı, sağına soluna döndü ve bunu defalarca kez tekrarladı. Yatağın başucunda duran sigara paketini aldı. İçinden bir sigara çıkardı ve sigarasını yakmak için çakmağı çaktı.
Oda aydınlanınca izlediği duvardaki fotoğraf belirdi. Çakmağı söndürmedi, sigarayı yakmadı. İç çekti birden, yutkundu. Sigarasını yaktı. Kendiyle bir sigarasını ve beraberinde geceyi de bitiriyordu.
Gün ışığı tenhalığında tekrar uyuyakalmıştı.
Gelmeyen gelecek miydi?
Bunu asla bilemeyecekti..
Bir Umut Hikâyesi - 1
