The CEO's Weakness | UNDER EDITING

Chapter 28

"Let's sleep beside each other tonight. Magkatabi tayong matutulog, for the last time.." wika niya.

Gusto ko rin naman, dahil bukas, tuluyan na siyang aalis, kaya pumayag na ako.

Bukas, anniversary namin, aalis na siya. Pupunta na siya sa mag-ina niya. At doon ako masaya kahit masakit, dahil ako mismo ang nagpapaalis sakaniya.

Para maging masaya siya, sasaktan ko ang sarili ko.

And I don't care kung ikakamatay ko ang nararamdaman ko ngayon, wala akong pake. Basta maging masaya siya. Okay lang. Basta masaya siya, okay lang na masaktan, at umiyak ako.

Gabi na, at oras na lang ang hinihintay, anniversary na namin. Mag isa ko ngayon dito sa kwarto, kaya hindi ko na napigilan ang hindi umiyak.

Ang hirap pala. Ang hirap palang magpalaya. Pero kailangan, e. Kailangan kong palayain siya para may kasama si Francine na magpalaki ng anak nila.

Alam kong makikita ko pa siya sa kompanya, pero siguro sa ngayon kaya ko nang lumaban. Kaya ko nang labanan.

Nauna na akong humiga sa kama, at sumunod naman siya. Ihiniga ko ang ulo ko sa braso niya, habang nakayakap sakaniya sa huling pagkakataon.

"Be happy, hmm?" umiiyak na wika ko.

"How? How can I be happy without you?" he sobbed.

I bit my lower lip and stopped myself from answering his question. I know he can be happy without me. He can be happy with his child and his... fiancé.

Hinalikan niya ang ulo ko at niyakap ako ng mahigpit. Inantay naming dalawa ang mag-alas dose, bago tumingin sa isa't isa.

"It's already October 15, S-shiro.." I whispered, trying myself not to cry.

"October 15. Happy... anniversary, love.." he greeted, but the sadness on his face was so obvious.

"H-happy anniversary, Shiro.." I greeted back.

He kissed my forehead before I fell asleep. When I woke up, it's 5AM, so I packed his things, all his things. Nag-iwan lang ako ng isang damit, para naman kahit wala na siya sa tabi ko, ramdam ko pa ri
n na andito siya.

"Ihahatid na kita," I told him when he saw me packing his things.

"N-no need, I can drive on my own.."

"Ihahatid na kita."

Hindi na siya sumagot pa at naligo na lang. He said goodbye to Noah before riding my car. Tahimik lang kaming dalawa buong byahe, hanggang sa makarating na sa village kung saan nakatira si Francine.

"Hanggang dito na lang tayo, Sir Salazar." I faked a smile when my car reached infront of Francine's house.

Bumaba ako, at binuksan ang likod ng kotse kung saan nakalagay ang mga gamit niya. Sinundan naman niya ako. May mga tumulong para ipasok ang gamit niya, kaya naiwan kaming dalawa dito sa labas.

"Thank you..." he hugged me tightly and simplily kissed my head. "Sorry."

Pinigilan ko ang mga luha ko, at ngumiti sakaniya. "Ayos lang... salamat sa isang taon, Shiro Ezekiel.."

"Sorry, Ezryn... I'm sorry, sorry," he repeated.

My vision got blurred because of tears, so I let them fell down on my cheeks. I wrapped my hands around his neck, and hugged him tightly too.

"Mahal kita. Mahal kita... mahal na mahal.." I whispered.

"Sige na... kailangan na kitang palayain," I pushed him.